This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Turkish: SUBALTERN STUDIES AND DEBATES IN MODERN INDIAN HISTORY General field: Social Sciences Detailed field: History
Source text - English The academic subject called modern Indian history is a relatively recent development, a result of research and discussion in various universities mainly in India, the United Kingdom, the United States, and Australia after the end of British imperial rule in August 1947. In its early phase, this area of scholarship bore all the signs of an ongoing struggle between tendencies affiliated with imperialist biases in Indian history and a na¬tionalist desire on the part of historians in India to decolonize the past. Marxism was understandably mobilized in aid of the nationalist project of intellectual decolonization. Bipan Chandra's The Rise and Growth of Economic Nationalism in India, Anil Seal's The Emergence of Indian Nationalism, A. R. Desai's Social Background of Indian Nationalism, D. A. Low's collection Soundings in Modern South Asian History, the many seminal articles published by Bernard Cohn (now collected in An Anthropologist among the Historians), debates around Morris David Morris's assessment of the results of British rule in India, and the work of other scholars in the 1960s raised new and controversial questions re¬garding the nature and results of colonial rule in India. Did the imperi¬alist British deserve credit after all for making India a developing, mod¬ern, and united country? Were the Hindu-Muslim conflicts that resulted in the formation of the two states of Pakistan and India consequences of the divide-and-rule policies of the British, or were they reflections of di¬visions internal to South Asian society?
Official documents of the British government of India—and tradi¬tions of imperial history writing—always portrayed colonial rule as be¬ing beneficial to India and its people. They applauded the British for bringing to the subcontinent political unity, modern education institu¬tions, modern industries, a sense of nationalism, the rule of law, and so on. Indian historians in the 1960s—many of whom had English degrees and most of whom belonged to a generation that grew up in the final years of British rule—challenged that view. They argued instead that colonialism had had deleterious effects on economic and cultural devel-opments. Modernity and the nationalist desire for political unity, they claimed, were not so much British gifts to India as fruits of struggles un¬dertaken by the Indians themselves.
Nationalism and colonialism thus emerged, not surprisingly, as the two major areas of research and debate defining the field of modern In¬dian history in the 1960s and 1970s. At one extreme of this debate was the Cambridge historian Anil Seal, whose 1968 Emergence of Indian Nationalism described nationalism as the work of a tiny elite reared in the education institutions that the British set tip in India. This elite, as Seal put it, both "competed and collaborated" with the British in their search for power and privilege.
A few years later, this idea was pushed to an extreme in the collection Locality, Province, and Nation, to which Seal, his colleague John Gal¬lagher, and a posse of their doctoral students contributed. Their writ¬ings discounted the role of ideas and idealism in history and foregrounded an extremely narrow view of what constituted political and economic "interest" for historical actors. They argued that it was the penetration of trie colonial state into the local structures of power in India—a move prompted by the financial self-interest of the raj rather than by any altru¬istic motives—that eventually, and by degrees, drew Indian elites into the colonial governmental process. According to this argument, the in¬volvement of Indians in colonial institutions set off a scramble among die indigenous elites, who combined—opportunistically and around fac¬tions formed along "vertical" lines of patronage—to jockey for power and privilege within the limited opportunities for self-rule provided by the British. Such, the Cambridge historians claimed, was the real dy¬namic of that which outside observers or naive historians may have mis¬taken for an idealistic struggle for freedom. Nationalism and colonialism both came out in this history as interdependent phenomena. The his¬tory of Indian nationalism, said Seal, "was the rivalry between Indian and Indian, its relationship with imperialism that of the mutual clinging of two unsteady men of straw."
At the other extreme of this debate was the Indian historian Bipan Chandra, in the 1970s a professor at the prestigious Jawaharlal Nehru University in Delhi. Chandra and his colleagues saw Indian history of the colonial period as an epic battle between the forces of nationalism and those of colonialism. Drawing on both Marx's writings and Latin American theories of dependency and underdevelopment, Chandra ar¬gued that colonialism was a regressive force that distorted all develop¬ments in India's society and polity. The social, political, and economic ills of post-Independence India—including those of mass poverty and religious and caste conflict—could be blamed on the political economy of colonialism. However, he saw nationalism in a different, contrasting light—as a regenerative force, as the antithesis of colonialism, some¬thing that united and produced an "Indian people" by mobilizing them for struggle against the British. Nationalist leaders such as Gandhi and Nehru were the authors of such an anti-imperial movement for unity. Chandra claimed that the conflict of interest and ideology between the colonizers and the Indian people was the most important conflict of British India. All others—whether of class or of caste—were secondary to this principal contradiction and were to be treated as such in histories of nationalism.
Yet, as research progressed in the 1970s, there emerged a series of in¬creasingly serious difficulties with both these narratives. It was clear that the Cambridge version of nationalist politics without ideas or idealism would never ring true to scholars in the subcontinent who had them¬selves experienced the desire for freedom from colonial rule.1 On the other hand, the nationalist historian's story of there having been a "moral war" between colonialism and nationalism wore increasingly thin as research by younger scholars in India and elsewhere brought new material to light. New information on the mobilization of the poor (peasants, tribals, and workers) by elite nationalist leaders in the course of the Gandhian mass movements in the 1920s and 1930s, for example, suggested a strongly reactionary side to the principal nationalist party, the Indian National Congress. Gyanendra Pandey at Oxford, David Har-diman and David Arnold at Sussex (all of them later to become members of the Subaltern Studies collective), Majid Siddiqi and Kapil Kumar in Delhi, Histcsranjan Sanyal in Calcutta, Brian Stoddart, Stephen Hen-ningham, and Max Harcourt in Australia, and others elsewhere docu¬mented the way in which nationalist leaders would suppress with a heavy hand peasants' or workers' tendency to exceed the self-imposed limits of the nationalist political agenda by protesting the oppression meted out to them, not only by the British, but by the indigenous ruling groups as well.
From the point of view of a younger generation of historians, whom Ranajit Guha, following Salman Rushdie, has called midnight's children, neither the Cambridge thesis propounding a skeptical view of Indian na¬tionalism nor the nationalist-Marxist thesis glossing over—or assimilat¬ing to a nationalist historiographic agenda—real conflicts of ideas and interests between the elite nationalists and their socially subordinate fol¬lowers was an adequate response to the problems of postcolonial history writing in India. The persistence of religious and caste conflict in post-Independence India; the war between India and China in 1962, which made official nationalism sound hollow and eventually gave rise to a fascination with Maoism among many urban, educated young people in India; the outbreak of a violent Maoist political movement in India (known as the Naxalite movement), which drew many urban youths into the countryside in the late 1960s and early 1970s—all these and many other factors combined to alienate younger historians from the shibbo¬leths of nationalist historiography. This alienation was further strength¬ened by the rise in popularity of peasant studies among Anglo-American academics in the 1970s. All this historiographic discontent, however, was still floundering in the old liberal and positivist paradigms inherited from English traditions of history writing even as it was searching for a path toward decolonizing the field of Indian history.
Translation - Turkish MADUNİYET ÇALIŞMALARI VE MODERN HİNT TARİHİNDE TARTIŞMALAR
Modern Hint tarihi olarak adlandırılan akademik konu başlığı, görece yeni bir gelişme; Ağustos 1947’de Hindistan’daki İngiliz egemenliğinin sona ermesinin ardından özellikle Hindistan, Birleşik Krallık, Birleşik Devletler ve Avustralya’da çeşitli üniversitelerdeki araştırma ve tartışmanın sonucu. Bu araştırma alanı erken aşamasında Hint tarihindeki emperyalist yönelimlere bağlı eğilimlerle, Hindistan’daki tarihçiler tarafında geçmişi dekolonize etme konusundaki milliyetçi arzu arasında süregelen bir mücadelenin tüm izlerini taşıyor. Marksizm entellektüel dekolonizasyon doğrultusundaki milliyetçi projenin imdadına koşmak için anlaşılabilir bir şekilde seferber oldu. Bipan Chandra’ın The Rise and Growth of Economic Nationalism in India, Anil Seal’ın The Emergence of Indian Nationalism, A. R. Desai’nin Social Background of Indian Nationalism, D. A. Low’un Soundings in Modern South Asian History derlemesi, Bernard Cohn tarafından yayınlanan (şu anda An Anthropologist among the Historians içerisinde derlenmiş) çok sayıda ufuk açıcı makale, Morris David Morris’in Hindistan’daki İngiliz egemenliğinin sonuçları üzerine değerlendirmesi etrafında dönen tartışmalar ve başka bilim insanlarının 1960’lardaki çalışmaları, Hindistan’daki sömürgeci yönetimin doğası ve sonuçlarıyla ilgili yeni ve tartışmalı sorular ortaya çıkardı. Emperyalist İngilizler Hindistan’ı gelişen, modern ve birleşik bir ülke yaptığı için saygı duyulmayı hakediyor mu? Pakistan ve Hindistan gibi iki devletin şekillenmesiyle sonuçlanan Hindu-Müslüman çatışamaları, ingilizlerin böl-ve-yönet politikalarının sonucu muydu, yoksa Güney Asya toplumundaki bölünmelerin yansımaları mıydı?
Hindistan’daki İngiliz hükümetinin resmi belgeleri –ve emperyal tarih yazımının gelenekleri- her zaman koloniyel egemenliği Hindistan’a ve halkına faydalı olarak tanıttı. İngilizleri alt kıtaya siyasi birlik, modern eğitim kurumları, modern endüstriler, bir milliyetçilik duygusu, hukuk kuralları vb. getirmelerinden ötürü alkışladılar. 1960’ların –çoğunluğu İngiliz derecelerine sahip ve yine çoğunluğu İngiliz egemenliğinin son yıllarında yetişmiş kuşağa ait olan- Hintli tarihçileri bu görüşle mücadele ettiler. Onlar sömürgeciliğin ekonomik ve kültürel gelişmelere zararlı etkileri olduğunu savundular. Modernite ve siyasi birlik için ileri sürdükleri milliyetçi istekler, Hintlilerin kendi başlarına sırtlandıkları mücadelelerin meyveleri olarak Hindistan’a tarafından verilen İngiliz ödülleri değildi pek.
Böylece, milliyetçilik ve sömürgecilik, 1960’lar ve 1970’lerde şaşırtıcı olmayan biçimde modern Hint tarihi alanını tanımlayan iki ana araştırma ve tartışma alanı olarak ortaya çıktı. Bu tartışmanın bir ucunda, 1968’deki Emergence of Indian Nationalism adlı çalışmasında milliyetçiliği İngilizlerin Hindistan’da kurdukları eğitim kurumlarında yetiştirilmiş küçük bir elitin işi olarak tanımlayan Cambridge tarihçisi Anil Sean vardı. Bu elit, Seal’ın ifade ettiği şekliyle, iktidar ve imtiyaz arayışında İngilizlerle hem “rekabet etmiş” hem de “işbirliği yapmış”tır.
Birkaç yıl sonra bu fikir, Seal’ın, meslektaşı John Gallagher ve onların bir grup doktora öğrencisinin katkıda bulunduğu Locality, Province and Nation adlı derlemede bir başka uca sürüklendi. Bu kişilerin yazdıkları, fikirlerin ve idealizmin tarihteki rolünü önemsemiyordu ve tarihsel aktörlerin siyasal ve iktisadi “çıkar”ını nelerin tayin ettiği konusunda aşırı dar bir görüşü ön plana çıkarıyordu. Hint elitlerini nihai olarak ve derece derece, koloniyel hükümranlık sürecine dahil eden şeyin, koloniyel devletin Hindistan’daki yerel iktidar yapılarının içerisine nüfuz etmesi –yani altruistik motiflerden çok raj’ın kişisel mali çıkarlarınca güdülenen bir hareket- olduğunu savunuyorlardı. Bu argümana göre, Hintlilerin koloniyel kurumlara katılımı, İngilizler tarafından sağlanan sınırlı özyönetim fırsatları içerisinde iktidar ve ayrıcalık elde etmek uğruna -oportünistçe ve himayenin “dikey” çizgileri boyunca şekillenmiş hizipler etrafında- birleşmiş yerel elitler arasında bir karışıklık yarattı. Bu, Cambridge tarihçilerinin iddiasına göre, dış gözlemcilerin ve naif tarihçilerin idealist özgürlük mücadelesi uğruna yanlış anlamış olabilecekleri şeyin asıl dinamiğiydi. Milliyetçilik ve koloniyalizm, bu tarihte ikisi de birbirlerine bağımlı olgular olarak ortaya çıktılar. Hint milliyetçiliğinin tarihi, diyor Seal, “Hintli ile Hintli arasındaki rekabetti; emperyalizmle olan ilişkisi, iki sarsak kuklanın karşılıklı bağımlılığıydı.”
Bu tartışmanın diğer ucunda 1970’lerde prestijli Jawaharlal Nehru Üniversitesi’nde profesör olan Hintli tarihçi Bipan Chandra bulunuyor. Chandra ve arkadaşları Hint tarihinin koloniyel dönemini milliyetçi güçlerle sömürgeci güçler arasındaki destansı bir savaş olarak görüyorlardı. Chandra, hem Marx’ın yazdıklarını, hem de Latin Amerika kökenli bağımlılık ve azgelişmişlik teorilerini devam ettirerek, koloniyalizmin Hindistan toplum ve yönetim biçimindeki tüm gelişmeleri bozan gerici bir güç olduğunu öne sürüyordu. Bağımsızlık-sonrasi Hindistan’ın tüm toplumsal, siyasal ve iktisadi hastalıklarının –kitlesel yoksulluk ile din ve kast çatışmaları da dahil- suçu, sömürgeciliğin politik ekonomisine yüklenebilir. Buna rağmen, milliyetçiliği farklı, kontrastlı bir ışık altında –yenileyici bir güç, koloniyalizmin anti-tezi, bir “Hint halkı”nı İngilizlere karşı mücadele için harekete geçirerek birleştirmiş ve yaratmış birşey olarak- görüyordu. Gandhi ve Nehru gibi milliyetçi liderler birlik için böylesi bir anti-emperyalist hareketin yazarlarıydılar. Chandra, sömürgecilerle Hint halkı arasındaki çıkar ve fikir çatışmalarının İngiliz Hindistan’ındaki en önemli çatışma olduğunu iddia ediyordu. Diğer tümü –ister sınıf, ister kast çatışması olsun- bu asıl çelişkinin karşısında ikincil konumdaydı ve onlara milliyetçilik tarihinde olduğu gibi yaklaşılmalıydı.
Ancak, 1970’lerde araştırmalar ilerledikçe, bu iki açıklamanın da giderek ciddileşen bir dizi sıkıntısı ortaya çıktı. Milliyetçi politikanın fikirlerden ve idealizmden yoksun Cambridge versiyonunun, alt-kıtanın koloniyel egemenlikten özgürleşme arzusunu bizzat deneyimlemiş bilim insanlarına hiçbir zaman doğru gelmediği açıktı. Diğer taraftan, koloniyalizmle milliyetçilik arasında bir “ahlaki savaş” olageldiğine ilişkin milliyetçi tarihçi anlatımı, genç bilim insanları için, araştırma olarak giderek artan bir şekilde eksik kalıyordu, ayrıca başka bir yerde yeni materyaller günışığına çıkıyordu. Örneğin, 1920 ve 1930’lardaki Gandhi’ci kitle hareketleri sırasında yoksulların (köylüler, aşiretler ve işçiler) elit milliyetçi liderler tarafından harekete geçirilişine ilişkin yeni veriler, asıl milliyetçi parti olan Hindistan Ulusal Kongresi’nin oldukça gerici bir kanadı olduğunu öne sürüyordu. Oxford’dan Gyanendra Pandey, Sussex’ten David Hardiman ve David Arnold (tümü sonradan Maduniyet Çalışmaları kollektifinin üyesi oldular), Delhi’den Majid Siddiqi ve Kapil Kumar, Kalküta’dan Histesranjan Sanyal, Avustralya’dan Brian Stoddart, Stephen Henningham ve Max Harcourt ve başka yerlerden diğerleri, köylülerin ya da işçilerin yalnızca İngilizler değil, aynı zamanda yerel egemen gruplar tarafından kendilerine yapılan baskıları protesto ederek milliyetçi siyasal gündemin kendisini empoze eden sınırlarını aşma yönündeki eğilimlerinin milliyetçi liderler tarafından hangi yollarla acımasızca sindirildiklerini belgeliyordu.
Ranajit Guha’nın Salman Rushdie’yi takip ederek gece yarısının çocukları olarak adlandırdığı daha genç bir tarihçi kuşağının bakış açısına göre, ne Hint milliyetçiliğine ilişkin kuşkucu bir yaklaşım öne süren Cambridge tezi, ne de elit milliyetçilerle onların sosyal olarak tabi durumdaki takipçileri arasındaki gerçek çıkar ve fikir çatışmalarını örtbas eden –ya da milliyetçi bir historiyografik gündeme uyduran- milliyetçi-Marksist tez Hindistan’daki post-koloniyel tarih yazımının sorunlarına yeterli bir yanıt olabildi. Bağımsızlık-sonrası Hindistan’da din ve kast çatışmalarının sürmesi; resmi milliyetçiliğin kulağa aldatıcı gelmesini sağlayan ve nihai olarak Hindistan’da birçok kentli, eğitimli genç insan arasında Maoizmin cazibesini arttıran, Hindistan ile Çin arasında 1962 yılında yaşanan savaş; Hindistan’da (Naksalit hareket olarak bilinen) 1960’ların sonları ve 1970’lerin başlarıında birçok kentli genci kırlara çeken şiddetli bir Maoist siyasal hareketin patlak vermesi – tüm bunlar ve daha birçok etken bir araya gelerek genç tarihçileri milliyetçi historiyografinin eskimiş sloganlarına yabancılaştırdı. Bu yabancılaşma 1970’lerdeki Anglo-Amerikan akademisyenleri arasında köylü araştırmalarının popüleritesinin artmasıyla birlikte daha da güçlendi. Buna rağmen, tüm bu historiyografik hoşnutsuzluk, Hindistan tarihi alanını dekolonize etmek doğrultusunda bir yol arayışı içerisinde olsa dahi, İngiliz tarih yazım geleneklerinden miras olarak alınan eski liberal ve pozitivist paradigmalar içerisinde bocalamayı sürdürüyordu.
More
Less
Experience
Years of experience: 17. Registered at ProZ.com: Aug 2007.
Portfolio