This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
English to Greek/ Greek to English freelance translator
Account type
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: A Poet of the Past Serves as a Tour Guide for the Present General field: Art/Literary Detailed field: Journalism
Source text - English A Poet of the Past Serves as a Tour Guide for the Present
The New York Times
By DAVID LASKIN
JUST inside the entrance of the elegant Literary Cafe on St. Petersburg's Nevsky Prospekt, Aleksander Pushkin sits alone at a table by the window. Upstairs in the dining room, china tea cups clink and a Mozart sonata purls, but Pushkin is not listening. Dressed to the nines and staring fixedly into space, the poet - at least his wax effigy - broods upon love's bitter mystery and the sweet closure of revenge.
As every Russian old enough to read well knows, this artful mannequin, complete with luxuriant black curls and full romantic sideburns, has been propped up by a window on roaring Nevsky next door to the KFC because the cafe was the site of Pushkin's last meal before his fatal duel in 1837.
Buttonhole one of the cake nibblers and you'll hear the whole story: how Pushkin challenged the dashing guardsman Georges d'Anthès for brazenly wooing his ravishing wife, Natalya; how the insolent Frenchman fired first, tearing a hole in the poet's abdomen; how the wounded literary hero lingered for two excruciating days before he died, at the age of 38. You may even get a sonnet or a few lines of the novel-in-verse "Eugene Onegin," Pushkin's masterpiece, recited with eyes uplifted and breast swelling with pride.
To an American, the Russian cult of Pushkin is a little mystifying. Even though I had journeyed to St. Petersburg expressly to pay homage to places made sacred in Pushkin - from the shadowy linden walks of the Summer Garden, where the youthful Eugene Onegin strolled with his French tutor, to the Marble Palace ballroom where the bored lady-killer danced the mazurka with the cream of St. Petersburg society - I was nonetheless stunned by the scope and fervency of Russia's Pushkin cult. Tolstoy, Dostoyevsky, Chekhov - all far better known and more widely read stateside - are commemorated in their native land with the occasional tour or plaque, but Pushkin is everywhere, especially in the former capital. His image greets you in grand public squares, museums, and street corner posters. Through revolution and all manner of siege, the poet's apartment, his school dorm room - even the patch of ground where the bullet felled him - have all been lovingly preserved.
This most unlikely hero - an impoverished nobleman descended through his mother from an African slave, an artist who fused Mozart's grace and Byron's ironic smolder, a political rebel addicted to carousing and dueling - has been a superstar ever since his first poems appeared. Supposedly, on the day of his funeral, mourners from all over the city jumped in cabs shouting "To Pushkin!" and drivers whisked them to the church where he lay in state - such was the poet's fame. In Russia, he's Shakespeare, Thomas Jefferson and Bob Dylan rolled into one. […]
Has any poet made the frivolous more delectable? Through a haze of Champagne bubbles and French perfume, Pushkin conjured up an aristocratic stage set of theater and palace, restaurant and ballroom that remains astonishingly intact today. Rarely pausing to paint cityscapes with recognizable boulevards and buildings in the manner of Gogol or Tolstoy, Pushkin preferred to let the urban scene flash by through the windows of careering carriages. […]
One evening, though, in the lingering twilight of the northern summer, I did manage to track Pushkin's party-sated hero to the "granite shelf" of the Neva Embankment, where "lost in meditation" he listened to the sound of horses' hooves pounding the pavement of Millionnaya - the street of millionaires' mansions that runs from the Hermitage to the Field of Mars […]. I leaned over the same granite shelf in a fine rain that dimpled the river - as wide here as the Hudson and lined on both shores with the long, low facades of imperial masterpieces. As if on cue, a horse clopped down Millionnaya just as I ducked through the arch of the impossibly beautiful Winter Canal, which runs in a masonry canyon between the wing of the Hermitage known as the Large Hermitage and the Hermitage Theater.
As darkness fell at last, I ended my stroll beneath the massive equestrian statue of Peter the Great that Pushkin christened the Bronze Horseman in his great narrative poem "The Bronze Horseman" […].
The Pushkin apartment museum on the Moika Embankment, a five-minute walk from the Winter Palace, is the most sacred shrine on the Pushkin circuit. After the dazzling immensity of Palace Square, the cityscape along the Moika feels intimate, melancholy - the scale of Amsterdam, the tarnished gleam of Venice, all of it washed by Petersburg's watery northern light. It was typical of Pushkin to choose to live in the most picturesque bend of the city's most beautiful waterway, but to the literary pilgrim the exquisite atmosphere is poisoned by the misery of his final days.
For so worldly and cynical a man (he once referred to his wife as "my 113th love"), Pushkin could be violently sensitive to slaps. When he received an anonymous letter on Nov. 4, 1836, initiating him into "the most serene order of cuckolds" on account of his wife's public flirtation with d'Anthès, he went mad with jealousy. At the entry to the apartment museum, adjoining rooms display Natalya's tiny carnation-pink dance slippers and Pushkin's dueling pistols nested like Christmas ornaments in a velvet-lined box - the whole sad story of the poet's demise in a kind of visual haiku.
The suite of rooms facing the Moika is as stately and graceful as any literary aristocratic could desire - lofty ceilings and windows, carpets of red and gold, gilded lamps, ruby decanters - but to me the artist came most alive in the room where he worked and died. Some 4,000 books cover the walls of Pushkin's study with the rippling brown and gold of stamped leather; his precious cane and Turkish saber are close at hand; a soft light from the three courtyard windows falls on the papers, books and trinkets left on the huge worn desk. Deep in the shadows beneath the bookshelves stands the heavy walnut-sided sofa where the poet bled to death while dreaming that he was climbing up the books.
Translation - Greek The New York Times
6 Οκτωβρίου 2005
Ένας ποιητής απ’ το παρελθόν μάς ξεναγεί στο σήμερα
Του Ντέιβιντ Λάσκιν
Δίπλα στην είσοδο του κομψού Λογοτεχνικού Καφενείου στη λεωφόρο Νιέφσκι της Αγίας Πετρούπολης, ο Αλεξάντερ Πούσκιν κάθεται μόνος σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. Στον πάνω όροφο, στην τραπεζαρία, κινέζικα φλιτζάνια τσαγιού τσουγκρίζουν και μια σονάτα του Μότσαρτ ακούγεται σιγανά, ο Πούσκιν όμως δεν ακούει. Ντυμένος στην τρίχα και με το βλέμμα καθηλωμένο στο κενό, ο ποιητής – ή το κέρινο ομοίωμά του τέλος πάντων – διαλογίζεται πάνω στο πικρό μυστήριο της αγάπης και το γλυκό τέλος της εκδίκησης.
Όπως κάθε Ρώσος αρκετά μεγάλος ώστε να ξέρει να διαβάζει γνωρίζει καλά, αυτή η περίτεχνη κούκλα, ολοκληρωμένη με πλούσιες μαύρες μπούκλες και κλασσικές φαβορίτες της εποχής του ρομαντισμού, στέκεται στο παράθυρο που κοιτάει στην θορυβώδη λεωφόρο Νιέφσκι δίπλα στα KFC, γιατί το καφενείο ήταν το μέρος όπου Πούσκιν είχε το τελευταίο γεύμα του πριν την μοιραία μονομαχία του το 1837.
Πιάστε την κουβέντα με κάποιον θαμώνα και θα μάθετε όλη την ιστορία: πώς δηλαδή ο Πούσκιν προκάλεσε τον εντυπωσιακό αξιωματικό της Φρουράς Ζώρζ ντ’ Αντές, επειδή ερωτοτροπούσε απροκάλυπτα με την πανέμορφη γυναίκα του, Νατάλια. Πώς ο αναιδής Γάλλος πυροβόλησε πρώτος, ανοίγοντας μια τρύπα στην κοιλιά του ποιητή. Πώς ο πληγωμένος ήρωας της λογοτεχνίας χαροπάλευε δύο μέρες και κατέληξε σε ηλικία 38 ετών. Αν είστε τυχεροί ίσως και να ακούσετε κι ένα σονέτο ή μερικές αράδες απ’ το έμμετρο μυθιστόρημα «Ευγένιος Ονέγκιν», το αριστούργημα του Πούσκιν, να απαγγέλλονται με τα μάτια ψηλά και το στήθος φουσκωμένο από περηφάνια.
Για έναν Αμερικανό, η λατρεία των Ρώσων για τον Πούσκιν είναι λίγο παράξενη. Παρ’ όλο που ταξίδεψα ως την Αγία Πετρούπολη ειδικά για να επισκεφτώ τα μέρη αφιερωμένα στον Πούσκιν – από τα σκιερά μονοπάτια με γλυκολεμονιές του Θερινού Κήπου, όπου ο νεαρός Ευγένιος Ονέγκιν έκανε περιπάτους με τον Γάλλο δάσκαλό του, μέχρι την αίθουσα χορού στο Μαρμάρινο Παλάτι, όπου ο βαριεστημένος γόης, χόρεψε μαζούρκα με την αφρόκρεμα της Αγίας Πετρούπολης –, έμεινα, αν μη τι άλλο, έκπληκτος με το εύρος και το πάθος της λατρείας του Πούσκιν στη Ρωσία. Ο Τολστόι, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τσέχωφ – όλοι, περισσότερο γνωστοί και με μεγαλύτερο αναγνωστικό κοινό στις Ηνωμένες Πολιτείες – τιμούνται στην πατρίδα τους με την συνηθισμένη τουριστική εκδρομή ή μια τιμητική πλάκα, αλλά ο Πούσκιν είναι παντού, ιδιαίτερα στην πρώην πρωτεύουσα της Ρωσίας. Η εικόνα του σε χαιρετά σε μεγάλες δημόσιες πλατείες, μουσεία και σε αφίσες σε γωνίες των δρόμων. Το διαμέρισμα του ποιητή, ο κοιτώνας του στο σχολείο - ακόμα και το κομμάτι γης όπου έπεσε απ’ το χτύπημα της σφαίρας - όλα έχουν διατηρηθεί με αγάπη μέσα σε περιόδους επανάστασης και κάθε είδους πολιορκίας.
Αυτός ο αναπάντεχος ήρωας – ένας ξεπεσμένος ευγενής με καταγωγή απ’ την μεριά της μητέρας του από σκλάβο της Αφρικής, ένας καλλιτέχνης που συνδύαζε την ευγένεια του Μότσαρτ και την υποβόσκουσα ειρωνεία του Μπάιρον, ένας πολιτικός επαναστάτης εθισμένος στις διασκεδάσεις και τις μονομαχίες –, έγινε σουπερστάρ από την στιγμή που εμφανίστηκαν τα πρώτα του ποιήματα. Λέγεται ότι, την ημέρα της κηδείας του, άνθρωποι από όλη την χώρα που θρηνούσαν τον θάνατό του, έπαιρναν άμαξες φωνάζοντας «Στον Πούσκιν!» και οδηγοί τους μετέφεραν ταχύτατα στην εκκλησία όπου το σώμα του είχε τοποθετηθεί για λαϊκό προσκύνημα – τέτοια ήταν η φήμη του ποιητή. Για τη Ρωσία είναι ο Σαίξπηρ, ο Τόμας Τζέφερσον και ο Μπομπ Ντύλαν μαζί. […]
Έχει κάνει κανένας ποιητής την επιπολαιότητα να φαίνεται ευχάριστη; Μέσα από μια ομιχλώδη ατμόσφαιρα από φυσαλίδες σαμπάνιας και γαλλικό άρωμα, ο Πούσκιν φαντάστηκε ένα αριστοκρατικό σκηνικό θεάτρου και παλατιού, εστιατορίου και αίθουσας χορού το οποίο παραμένει εκπληκτικά ανέπαφο σήμερα. Προτιμούσε να αφήνει τις σκηνές της αστικής ζωής να περνούν γρήγορα σαν μέσα από τα παράθυρα αμαξών που τρέχουν και σπάνια σταματούσε για να ζωντανέψει τοπία της πόλης με τους αναγνωρίσιμους μεγάλους δρόμους με δέντρα στις άκρες τους και κτίρια όπως έκαναν ο Γκόγκολ κι ο Τολστόι. […]
Ένα βράδυ ωστόσο, με το λυκόφως του καλοκαιριού στο βορρά να αργοσβήνει, κατάφερα πράγματι να εντοπίσω τον κουρασμένο απ’ τις διασκεδάσεις ήρωα του Πούσκιν στο «γρανιτένιο στηθαίο» της αποβάθρας του ποταμού Νιέβα, όπου «χαμένος στη σκέψη του» άκουγε τον ήχο οπλών αλόγων να χτυπούν το πεζοδρόμιο της οδού Μιλιόναγια – του δρόμου με τις επαύλεις των εκατομμυριούχων που ξεκινάει από το Ερμιτάζ και καταλήγει στο Πεδίο του Άρεως […]. Ακούμπησα στο ίδιο γρανιτένιο στηθαίο και ένα ψιλόβροχο τάραζε την επιφάνεια του ποταμού – τόσο πλατύς εδώ όσο ο ποταμός Χάντσον στην Νέα Υόρκη, πλαισιωμένος και στις δύο όχθες με τις μακριές, χαμηλές προσόψεις των αριστοκρατικών αριστουργημάτων. Σαν να το ήξερε, ένα άλογο κάλπασε πάνω στην Μιλιόναγια ακριβώς μόλις χώθηκα στην αψίδα του απίστευτα όμορφου Χειμερινού Καναλιού, το οποίο κυλάει σε ένα πέτρινο άνοιγμα ανάμεσα στην πτέρυγα του Ερμιτάζ, γνωστή ως το Μεγάλο Ερμιτάζ και το Θέατρο του Ερμιτάζ. Καθώς το σκοτάδι έπεφτε επιτέλους, τελείωσα τον περίπατό μου κάτω απ’ το εντυπωσιακό έφιππο άγαλμα του Πέτρου του Μεγάλου, το οποίο ο Πούσκιν το βάφτισε Χάλκινο Καβαλάρη στο σπουδαίο αφηγηματικό ποίημα του, «Ο Χάλκινο Καβαλάρης» […].
Το διαμέρισμα του Πούσκιν που τώρα έχει γίνει μουσείο, στην προβλήτα του ποταμού Μόικα, πέντε λεπτά δρόμος με τα πόδια από το Χειμερινό Ανάκτορο, είναι ο πιο ιερός ναός της αλυσίδας των κτιρίων αφιερωμένων στον Πούσκιν. Μετά την ζαλάδα της απεραντοσύνης της Πλατείας του Παλατιού, το τοπίο κατά μήκος του Μόικα φαίνεται οικείο και μελαγχολικό, μικρό σαν το Άμστερνταμ, με τη θαμπή λάμψη της Βενετίας, όλα λουσμένα με το υγρό, βόρειο φως της Αγίας Πετρούπολης. Ήταν αναμενόμενο από τον Πούσκιν να διαλέξει για κατοικία του την πιο γραφική στροφή του πιο όμορφου υδάτινου δρόμου της πόλης, αλλά για τους προσκυνητές που αγαπούν την λογοτεχνία, η μοναδική αυτή ατμόσφαιρα είναι δηλητηριασμένη από την δυστυχία των τελευταίων ημερών του.
Για ένα τόσο έμπειρο και κυνικό άνθρωπο (κάποτε αναφέρθηκε στην γυναίκα του ως «η 113η αγάπη μου»), ο Πούσκιν ήταν υπερβολικά ευαίσθητος στις προσβολές. Όταν έλαβε ένα ανώνυμο γράμμα στις 4 Νοεμβρίου του 1836 που τον καλωσόρισε «στο πλέον ατάραχο τάγμα των κερατάδων» εξαιτίας της γυναίκας του που φλέρταρε δημόσια με τον ντ’ Αντές, τρελάθηκε από τη ζήλια. Στην είσοδο της οικίας-μουσείο, σε διπλανά δωμάτια εκτίθενται τα μικροσκοπικά ροζ μπαλετίνια και τα πιστόλια μονομαχίας του Πούσκιν που βρίσκονται φυλαγμένα μέσα σ’ ένα βελούδινο κουτί σαν χριστουγεννιάτικα στολίδια – όλη η θλιβερή ιστορία του θανάτου του ποιητή συμπτυγμένη σαν ένα είδος οπτικού 3στιχου ιαπωνικού ποιήματος.
Τα διαδοχικά δωμάτια που κοιτάζουν προς τον Μόικα είναι τόσο μεγαλοπρεπή και χαριτωμένα όσο θα ήθελε ένας αριστοκράτης λογοτέχνης– ψηλά ταβάνια και παράθυρα, χαλιά κόκκινα και χρυσά, επιχρυσωμένες λάμπες, ρουμπινένιες κανάτες –, για μένα όμως, ο καλλιτέχνης ζωντάνεψε πιο πολύ στο δωμάτιο όπου δούλεψε και πέθανε. Κάπου 4.000 βιβλία με το κυματιστό καφέ και χρυσό ανάγλυφο δερμάτινο εξώφυλλο, καλύπτουν τους τοίχους του δωματίου που μελετούσε ο Πούσκιν. Το πολύτιμο μπαστούνι του και το τούρκικο σπαθί του είναι ακριβώς δίπλα. Ένα απαλό φως που μπαίνει από τα τρία παράθυρα που κοιτάζουν στην εσωτερική αυλή, πέφτει πάνω στα χαρτιά, τα βιβλία και διακοσμητικά που είναι αφημένα πάνω στο τεράστιο πολυκαιρισμένο γραφείο. Βαθιά μέσα στις σκιές κάτω από τα ράφια με τα βιβλία στέκεται ο βαρύς καναπές φτιαγμένος από καρυδιά, όπου ο ποιητής πέθανε από αιμορραγία ενώ ονειρευόταν ότι σκαρφαλώνει πάνω σ’ αυτά τα βιβλία.
More
Less
Translation education
Other - HAU DIPLOMA IN TRANSLATION
Experience
Years of experience: 17. Registered at ProZ.com: May 2009.
Adobe Acrobat, Adobe Photoshop, Microsoft Excel, Microsoft Word, Subtitle Workshop, Visual SubSync, Pagemaker, Powerpoint
Bio
I was born in Athens. I study Theatre in University of Athens. I've been working as a drama teacher the last ten years and as a freelance translator the last two years since 2007.
I have also translated a play
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
Portfolio