This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Open to considering volunteer work for registered non-profit organizations
Rates
Payment methods accepted
Visa, MasterCard, Discover, American Express, PayPal, Check, TransferWise
Portfolio
Sample translations submitted: 2
Polish to English: EPSO Polish text (Edwin Bendyk, 2008, “Bilans musi wyjść na zero”, Polityka 46/2008) General field: Bus/Financial Detailed field: Environment & Ecology
Source text - Polish W ciągu najbliższych 20 lat wielkość światowej gospodarki mierzona wskaźnikiem PKB może się podwoić. To dobra wiadomość, pod warunkiem że dalszy rozwój wesprze nabierająca rozpędu zielona rewolucja technologiczna. Najbliższe dwie dekady będą dla ludzkości szczególnym okresem pod każdym względem. W tym czasie ukształtuje się nowy ład geopolityczny. I w tym dwudziestoleciu ludzie muszą zdecydować o sposobach dalszego rozwoju. Można nie zmieniać nic i żyć dalej tak jak dzisiaj – nieefektywnie zużywając ropę, gaz, węgiel po to, by zaspokajać rosnące potrzeby konsumpcyjne coraz większej liczby ludzi. Ta niewyczerpana pasja konsumpcji zapewni, że mimo chwilowych kryzysów nadal, przynajmniej w perspektywie 2030 r., gospodarka będzie się rozwijać. Eksperci OECD, klubu zrzeszającego najbardziej rozwinięte kraje świata, szacują, że światowy PKB w 2030 r. osiągnie wartość o 99 proc. wyższą od dzisiejszej. Zamiast jednak się cieszyć, eksperci kładą na stole rachunek za taki wzrost. Blisko 4 mld ludzi z ponad 8 mld, jakie będą wówczas żyły na Ziemi, mieszkać będzie na obszarach olbrzymich niedoborów wody. Podwoi się umieralność na skutek chorób układu oddechowego, wywołanych zanieczyszczeniem powietrza. Średnia temperatura może podnieść się nawet o ponad 2 st. C, co zwiększy obszary dotknięte przewlekłymi suszami. Areały gruntów uprawnych zwiększą się o 10 proc., głównie kosztem lasów. W rezultacie radykalnie zmniejszy się bioróżnorodność globalnego ekosystemu. OECD, organizacja, którą trudno oskarżać o ekologiczne skrzywienie, jest zdumiewająco zgodna w swych analizach z World Wildlife Forum, które ostrzega w sprawozdaniach przed skutkami rabunkowej eksploatacji środowiska. Scenariusz alternatywny zakłada, że globalny PKB wzrośnie nie o 99 proc., lecz o jeden punkt procentowy mniej. Składka wynosząca zaledwie 0,03 proc. PKB rocznie wystarczy, by zmienić model rozwoju na zrównoważony, czyli taki, który uwzględnia, że zasoby naturalne są ograniczone i nie sposób brać z ekosystemu więcej, niż jest on w stanie odtworzyć. Bilans musi wyjść na zero. W istocie chodzi o rewolucję o podobnym zasięgu i konsekwencjach jak rewolucja przemysłowa, przekonuje jeden z amerykańskich guru od zarządzania i strategii, doradzający największym korporacjom. Z gospodarki, której sukces polegał na nieograniczonej i w konsekwencji marnotrawnej eksploatacji zasobów, należy zmierzać do gospodarki bezodpadowej. By osiągnąć taki stan, ludzie nie muszą przeprowadzać się na drzewa i zacząć odżywiać korzonkami. Kluczem do powodzenia nowego, zielonego kapitalizmu będzie ta sama siła, która zdecydowała o rozkwicie kapitalizmu przemysłowego – innowacyjność. Kryzys nie powinien być wymówką dla spowolnienia ekologicznej rewolucji. Przeciwnie, tylko przestawiając gospodarkę na tory zrównoważonego rozwoju można ideę rozwoju ocalić.
Adapted from: Edwin Bendyk, 2008, “Bilans musi wyjść na zero”, Polityka 46/2008
Translation - English In the course of the next twenty years the size of the global economy as measured by GDP could as much as double. Good news, as long as further growth is supported by the growing momentum of the green technological revolution.
The next two decades will be a significant period for humankind from any standpoint. In this time, a new geopolitical order will take shape. In these two decades mankind will have to decide on which path to take to further development. Perhaps nothing will change, and we will continue on as we are today – ineffectively consuming oil, gas and coal to satisfy the growing fuel needs of an ever greater number of people. This inexhaustible passion for consumption will ensure that, despite fleeting crises, until at least the year 2030 the economy will continue to grow. Experts at the OECD, the organisation comprising the most developed nations of the world, estimate that by 2030 global GDP will reach a value of 99% greater than today.
However, instead of celebrating, experts are laying out the bill for such growth. Nearly four billion of an anticipated eight billion people on the planet will live in areas of huge water poverty. The mortality rate as a result of respiratory diseases caused by air pollution will double. Average temperatures could rise by more than two degrees, which will increase the areas affected by chronic drought. Areas of cultivated land will increase by 10%, primarily at the expense of woodland and as a result dramatically reducing the biodiversity of the global ecosystem. The OECD, an organisation which can hardly be accused of ecological bias, is remarkably consistent in its analysis with the World Wildlife Forum, whose reports warn of the effects of the wasteful overuse of the environment.
An alternative scenario suggests that global GDP will increase, not by 99%, but by one percentage point less. A contribution of just 0.03% of GDP per annum is sufficient to change the development model to a sustainable one, that is, one which takes into account the limits of natural resources and does not seek to take from the ecosystem that which cannot be replenished. The final balance sheet must equal zero. This is really a revolution on a similar scale and level of consequence as the industrial revolution, argues an American management and strategy guru, and consultant to some of the largest corporations. From an economy whose success relied on an unchecked and consequently wasteful exploitation of resources, comes the need to aim for a zero-waste economy. Achieving this new state does not suddenly necessitate people having to move into the woods and start to live off roots and leaves. The key to the success of a new, green capitalism will be the same force which led to the bloom of industrial capitalism – innovation. The crisis should not be an excuse to delay the ecological revolution. In fact, only setting the economy on track for sustainable growth can retrieve the idea of development.
Czech to English: EPSO Czech text (Petr Robejšek, MF Dnes, 10/04/2010) General field: Bus/Financial Detailed field: Economics
Source text - Czech „Řecko nechce ani cent. Prosíme však o politickou podporu“, ujišťoval ještě počátkem března 2010 řecký premiér Georgios Papandreou. Přestože ho nadšeně citoval kdejaký evropský politik, byla jeho slova asi tak věrohodná, jako tvrzení malého dítěte, že nenávidí hračkářství. Řecko zoufale potřebuje především peníze; jenom do konce května 2010 musely Atény refinancovat dvacet miliard eur dluhů. Papandreouvy sliby také vydržely sotva čtrnáct dní. V Bruselu se 24. března téhož roku jednalo pouze o penězích a přitom se stalo něco nevídaného: Německo odmítlo výlučně evropskou záchranou akci a prosadilo zapojení Mezinárodního měnového fondu. Peníze od MMF vsak nebudou stačit a mezeru vyplní „dobrovolné“ půjčky členských zemí eurozóny. Německo samozřejmě zaplatí lví podíl, ale přesto stojí Berlín na pranýři. Šok, který v evropských hlavních městech vyvolalo německé „ne“, svědčí o nepochopení podstaty problému a závažnosti situace. Proces evropského sjednocení je od svého počátku pojímán především politicky. Společným jmenovatelem každého politického jednání je kompromis, zatímco v ekonomickém rozhodování jsou to čísla. Při hledání politické dohody lze pozice změnit, zamlžit nebo opustit. Čísla však oddiskutovat nelze. Současná krize evropské integrace je způsobena tím, že se po desetiletí čísla přehlížela a manipulovala. Zpočátku byla nadřazenost politického částečně pochopitelná. Sjednocení Evropanů ve společném státě slibovalo smíření včerejších nepřátel, obranu proti hrozbě z Východu a trvalé pacifikování notoricky neklidného Německa. Fascinace projektem evropské státnosti zatlačila do pozadí skutečnost, že sjednocení kontinentu je možné pouze na základě jeho ekonomické sourodosti. Evropští vůdci tento problém posléze rozeznali a pokusili se od 60. let minulého století vyrovnávat hospodářské rozdíly uvnitř Společenství. V průběhu let byly v tzv. kohezních a infrastrukturálních programech vydány obrovské sumy, chyběla však promyšlená modernizační strategie a zejména důsledná kontrola toho, jak účelně se s penězi zachází. V Evropě vznikaly instituce symbolizující a prosazující politické sjednocování. Kontinent tak sice srůstal politicky, avšak nikoliv ekonomicky. Místo energické modernizace zaostalých států převažovalo přerozdělování, tehdy ještě bujně tryskajících, finančních zdrojů z bohatších do chudších zemí. Příslovečným se stalo finanční „všimné“ pro kverulantské vlády, kterým byl při klíčových jednáních pravidelně odkupován jejich souhlas. Pravé mistrovství v tomto ohledu vyvinuly španělské a řecké elity nezávisle na své stranické příslušnosti. Vedle váhavé hospodářské modernizace probíhal gigantický a desetiletí trvající konzervační program jménem společná zemědělská politika. Náklady na něj daleko přesahovaly polovičku rozpočtu Evropského společenství. Petr Robejšek, MF Dnes, 10/04/2010
Translation - English “Greece wants not a cent. However, what we are asking for is political support,” assured Greek Prime Minister Georgios Papandreou at the start of March 2010. Despite being enthusiastically cited by many a European politician, his words were as believable as a child claiming to hate toy shops.
Greece above all desperately needs money; by just the end of April 2010 Athens had had to refinance twenty billion Euros’ worth of debt. Papandreou’s promises lasted barely a fortnight. On 24th March that year in Brussels talk was of nothing but money and here something as yet unseen took place: Germany flat-out refused the European rescue mission and imposed the intervention of the International Monetary Fund. Money from the IMF will not, however, be enough, and the shortfall is to be met by “voluntary” loans from EU member states. Germany will of course pay the lion’s share, but even so, Berlin is still in the doghouse. The shock evoked in the capital cities of Europe by the German “No” serves to demonstrate the lack of understanding of the nature of the problem and the seriousness of the situation.
The process of unifying Europe has been from the start a primarily political one. The common denominator of every political negotiation is compromise, whereas in economic decision-making it’s figures. In the quest for political agreement it is always possible to change, obscure or even abandon a position. Figures, on the other hand, cannot be argued away. The current crisis of European integration stems from decades-long neglect and manipulation of figures. At the start, the superiority of politics was understandable. Unifying Europeans into a common state promised the reconciliation of yesterday’s enemies, protection against the threat of the East and the permanent pacification of a notoriously restless Germany. The fascination at the prospect of a European state drove to the back of the mind the fact that the unification of the continent can only take place on a foundation of economic consistency.
The European leaders eventually acknowledged this problem and have tried since the 60s to balance out the economic disparities within the Union. During these years colossal sums of money were dedicated to the so-called cohesion and infrastructure programmes; what they lacked, however, was a coherent modernisation strategy and, significantly, consistent checks on how effectively the money was being handled.
In Europe institutions symbolising and promoting political unification began to emerge. The continent grew together politically, but not economically. Instead of modernising the energy of the underdeveloped states, redistribution took precedent, at that time of the still-flowing financial sources from the richer to the poorer states. The financial “note” regularly presented to quarrelsome governments during key discussions and by which their consent was bought soon became axiomatic. The Greek and Spanish elites developed true mastery in this matter, regardless of their party affiliations. Running alongside the halting economic modernisation programmes was an immense and decades-long conservative programme of common agricultural policy, the costs of which far exceeded half the budget of the European Community.
Petr Robejšek, MF Dnes, 10/04/2010
More
Less
Experience
Years of experience: 12. Registered at ProZ.com: Jan 2016.
Czech to English (University of Oxford) German to English (University of Oxford) Polish to English (University of Oxford) Slovak to English (University of Oxford)
Memberships
N/A
Software
Across, Adobe Acrobat, MateCat, Microsoft Excel, Microsoft Office Pro, Microsoft Word, OmegaT, Powerpoint
I am an English native speaker and take great pride in my skill and ability to express myself on a range of topics, in a range of registers in my mother tongue. I am an incredibly enthusiastic language learner and speak a number of languages confidently and have always really enjoyed any opportunity to learn new languages.
Having rigorously studied the language and literature of German, Czech and Slovak at the University of Oxford, as well Polish linguistics, I am confident in the formal usage of each of these languages. Having acquired a high level of proficiency in Czech, I was delighted to have the opportunity to improve the Polish and Czech in particular shortly after leaving university; I attended private classes and immersed myself fully in the language environments to swiftly reach fluency.
While working for the Institute of Language and Preparatory Studies at Charles University, Prague, I translated a large range of texts, including examiner’s scripts, enrolment information, registration forms, formal guidelines and rules for examination admission, as well as formal contracts. I have also done a deal of professional proofreading, particularly of academic papers, often on the subject of linguistics and language acquisition. This, as well as my experience of translation at university, has presented me with a large variety of texts with regard to style, purpose and target audience.
I pride myself on accuracy and efficiency of delivery; I research well and work to deadlines.
Keywords: Czech, Slovak, Polish, German, English native speaker, media, marketing, politics, economics, academic. See more.Czech, Slovak, Polish, German, English native speaker, media, marketing, politics, economics, academic, translation, proofreading, Oxford University, articles, communications, PR, examinations, journalism, business. See less.
Portfolio