Obraz Bitwa o most admiralski uważany jest za początek okresu realistycznego w malarstwie Guttusa. W tekstach podkreślano, że „między rokiem 1948 a 1952 dokonuje się radykalny zwrot tego artysty w kierunku dojrzałego realizmu”. Należy zaznaczyć, że francuskim odpowiednikiem Guttusa był André Fougeron, który poprzez namalowanie w 1948 roku obrazu Paryżanki na targu zgłosił swój akces do francuskiego socrealizmu. Podobnie jak Fougeron, Guttuso „dopiero po wojnie wyzwala się ostatecznie spod wpływów kubizmu i ekspresjonizmu, zaczyna traktować problemy formalne wyłącznie jako funkcję treści”.

Recenzje wystawy były zanurzone w socrealistycznej nowomowie. Na łamach „Nowej Kultury” Guttusa określano jako „namiętnego agitatora, demaskującego świat burżuazyjny i ukazującego prawdziwe oblicze Włoch pod rządami chadecji”. Propagandowy ton, aczkolwiek niepozbawiony krytycyzmu, można było odnaleźć również na łamach „Stolicy”: „Nas, którzy jesteśmy na innym etapie rozwoju sztuki realistycznej i którzy parokrotnie mieliśmy okazję oglądać w tych samych salach «Zachęty» szczytowe osiągnięcia realistycznego malarstwa radzieckiego, mogą dziwić w obrazach Guttuso zbytnie jaskrawości koloru, deformacje i inne formalistyczne obciążenia”. Ignacy Witz również zauważał warsztatowe niedoskonałości artysty: „Guttuso niekiedy dla osiągnięcia większej ekspresji wpadnie w przesadę, dysonanse kolorystyczne, często nie daje mu się w pełni opanować warsztatu”.

Inni wskazywali go jako przykład dla polskich artystów: „z żalem przypominają się obrazy naszych plastyków-realistów, brudne kolory ich płócien, statyczność scen i nuda” . Hanna Szczypińska dodawała: „Dobrze, że nasz na ogół ostrożny realizm, jest konfrontowany z tak silną pasją twórczą, z zaciekłością poszukiwań, ze śmiałością prób czynionych chociażby kosztem chwilowych błędów i pomyłek” . Najciekawsza jest wypowiedź Jana Kowalskiego: „Nie widzieliśmy w polskim malarstwie takiego rozmachu, takiej żywiołowości, takiej tematycznej dosadności. Nie było tak spontanicznych wypowiedzi. Cechą niemal powszechną naszej plastyki jest nuda i schematyzm. […] Plastyka polska mająca szerokie możliwości rozwoju, polityczne i finansowe poparcie rządu, ogranicza się w ogromnej większości do zimnych, wymuszonych kiczów”.

Battle of the Bridge of the Admiral is considered to be the beginning of the realistic period in Guttuso’s painting. It was stressed in the press that ‘between 1948 and 1952, the artist made a radical turn toward mature realism’. It should be emphasised that Guttuso had a French counterpart, André Fougeron, whose picture Parisians at the Market, painted in 1948, secured him a place among French socialist realists. As with Fougeron, Guttuso ‘only after the war freed himself from the influences of Cubism and Expressionism, and started treating formal problems exclusively as a function of content’.

The exhibition’s reviews were full of socialist-realist newspeak. In Nowa Kultura, Guttuso was described as a ‘passionate agitator who exposes the bourgeois world and reveals the true nature of Italy governed by the Christian Democratic Party’. A tone of propaganda could also be found in Stolica, but here it was not devoid of criticism: ‘Being at another stage of the development of realist art and having seen the crowning achievements of realist Soviet painting in the same exhibition halls of “Zachęta” several times, we can be surprised by the excessive garishness, deformations and other formalist influences in Guttuso’s paintings’. Ignacy Witz likewise spotted the artist’s technical shortcomings: ‘Guttuso sometimes goes to extremes to gain greater power of expression, cannot avoid a dissonance of colours, and his artistic techniques are often imperfect’.

Others held Guttuso as an example for Polish artists: ‘It is with regret that we recall the pictures of our realist painters, the dirty colours of their canvases, the stillness of depicted scenes, and boredom’. Hanna Szczypińska added, ‘I find it positive that our usually careful realism gets into confrontation with such an intense creative passion, fierceness of experiments, boldness of attempts which are made even at the cost of temporary mistakes and blunders’. The words of Jan Kowalski are the most interesting: ‘We haven’t seen such panache, such vibrancy, such topical bluntness in Polish painting before. Such spontaneity is new to us. Our visual arts are almost always boring and schematic . . . Polish art, even though it has ample opportunities for development as well as the political and financial backing of the government, generally settles for cold and affected kitsch’.