This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: Before Breakfast (Eugene O'Neill) General field: Art/Literary
Source text - English CHARACTERS— MRS. ROWLAND
SCENE—A small room serving both as kitchen and dining room in a flat on Christopher Street, New York City. In the rear, to the right, a door leading to the outer hallway. On the left of the doorway, a sink, and a two-burner gas stove. Over the stove, and extending to the left wall, a wooden closet for dishes, etc. On the left, two windows looking out on a fire escape where several potted plants are dying of neglect. Before the windows, a table covered with oilcloth. Two cane-bottomed chairs are placed by the table. Another stands against the wall to the right of door in rear. In the right wall, rear, a doorway leading into a bedroom. Farther forward, different articles of a man's and a woman's clothing are hung on pegs. A clothes line is strung from the left corner, rear, to the right wall, forward.
It is about eight-thirty in the morning of a fine, sunshiny day in the early fall.
Mrs. Rowland enters from the bedroom, yawning, her hands still busy putting the finishing touches on a slovenly toilet by sticking hairpins into her hair which is bunched up in a drab-colored mass on top of her round head. She is of medium height and inclined to a shapeless stoutness, accentuated by her formless blue dress, shabby and worn. Her face is characterless, with small, regular features and eyes of a nondescript blue. There is a pinched expression about her eyes and nose and her weak, spiteful mouth. She is in her early twenties but looks much older.
She comes to the middle of the room and yawns, stretching her arms to their full length. Her drowsy eyes stare about the room with the irritated look of one to whom a long sleep has not been a long rest. She goes wearily to the clothes hanging on the right and takes an apron from a hook. She ties it about her waist, giving vent to an exasperated "damn" when the knot fails to obey her clumsy fingers. Finally gets it tied and goes slowly to the gas stove and lights one burner. She fills the coffee pot at the sink and sets it over the flame. Then slumps down into a chair by the table and puts a hand over her forehead as if she were suffering from headache. Suddenly her face brightens as though she had remembered something, and she casts a quick glance at the dish closet; then looks sharply at the bedroom door and listens intently for a moment or so.
MRS. ROWLAND—(In a low voice) Alfred! Alfred! (There is no answer from the next room and she continues suspiciously in a louder tone) You needn't pretend you're asleep. (There is no reply to this from the bedroom, and, reassured, she gets up from her chair and tiptoes cautiously to the dish closet. She slowly opens one door, taking great care to make no noise, and slides out, from their hiding place behind the dishes, a bottle of Gordon gin and a glass. In doing so she disturbs the top dish, which rattles a little. It this sound she starts guiltily and looks with sulky defiance at the doorway to the next room.)
(Her voice trembling) Alfred!
After a pause, during which she listens for any sound, she takes the glass and pours out a large drink and gulps it down; then hastily returns the bottle and glass to their hiding place. She closes the closet door with the same care as she had opened it, and, heaving a great sigh of relief, sinks down into her chair again. The large dose of alcohol she has taken has an almost immediate effect. Her features become more animated, she seems to gather energy, and she looks at the bedroom door with a hard, vindictive smile on her lips. Her eyes glance quickly about the room and are fixed on a man's coat and vest which hang from a hook at right. She moves stealthily over to the open doorway and stands there, out of sight of anyone inside, listening for any movement.)
(Calling in a half-whisper) Alfred!
(Again there if no reply. With a swift movement she takes the coat and vest from the hook and returns with them to her chair. She sits down and takes the various articles out of each pocket but quickly puts them back again. At last, in the inside pocket of the vest, she finds a letter.)
(Looking at the handwriting—slowly to herself) Hmm! I knew it.
(She opens the letter and reads it. At first her expression is one of hatred and rage, but as she goes on to the end it changes to one of triumphant malignity. She remains in deep thought for a moment, staring before her, the letter in her hands, a cruel smile on her lips. Then she puts the letter back in the pocket of the vest, and still careful not to awaken the sleeper, hangs the clothes up again on the same hook, and goes to the bedroom door and looks in.)
(In a loud, shrill voice) Alfred! (Still louder) Alfred! (There is a muffled, yawning groan from the next room) Don't you think it's about time you got up? Do you want to stay in bed all day? (Turning around and coming back to her chair) Not that I've got any doubts about your being lazy enough to stay in bed forever. (She sits down and looks out of the window, irritably) Goodness knows what time it is. We haven't even got any way of telling the time since you pawned your watch like a fool. The last valuable thing we had, and you knew it. It's been nothing but pawn, pawn, pawn, with you—anything to put off getting a job, anything to get out of going to work like a man. (She taps the floor with her foot nervously, biting her lips.)
(After a short pause) Alfred! Get up, do you hear me? I want to make that bed before I go out. I'm sick of having this place in a continual muss on your account. (With a certain vindictive satisfaction) Not that we'll be here long unless you manage to get some money some place. Heaven knows I do my part—and more—going out to sew every day while you play the gentleman and loaf around barrooms with that good-for-nothing lot of artists from the Square.
(A short pause during which she plays nervously with a cup and saucer on the table.)
And where are you going to get money, I'd like to know? The rent's due this week and you know what the landlord is. He won't let us stay a minute over our time. You say you can't get a job. That's a lie and you know it. You never even look for one. All you do is moon around all day writing silly poetry and stories that no one will buy—and no wonder they won't. I notice I can always get a position, such as it is; and it's only that which keeps us from starving to death.
(Gets up and goes over to the stove—looks into the coffee pot to see if the water is boiling; then comes back and sits down again.)
You'll have to get money today some place. I can't do it all, and I won't do it all. You've got to come to your senses. You've got to beg, borrow, or steal it somewheres. (With a contemptuous laugh) But where, I'd like to know? You're too proud to beg, and you've borrowed the limit, and you haven't the nerve to steal.
(After a pause—getting up angrily) Aren't you up yet, for heaven's sake? It's just like you to go to sleep again, or pretend to. (She goes to the bedroom door and looks in) Oh, you are up. Well, it's about time. You needn't look at me like that. Your airs don't fool me a bit any more. I know you too well—better than you think I do—you and your goings-on. (Turning away from the door—meaningly) I know a lot of things, my dear. Never mind what I know, now. I'll tell you before I go, you needn't worry. (She comes to the middle of the room and stands there, frowning.)
(Irritably) Hmm! I suppose I might as well get breakfast ready—not that there's anything much to get. (Questioningly) Unless you have some money? (She pauses for an answer from the next room which does not come) Foolish question! (She gives a short, hard laugh) I ought to know you better than that by this time. When you left here in such a huff last night I knew what would happen. You can't be trusted for a second. A nice condition you came home in! The fight we had was only an for you to make a beast of yourself. What was the use pawning your watch if all you wanted with the money was to waste it in buying drink?
(Goes over to the dish closet and takes out plates, cups, etc., while she is talking.)
Hurry up! It don't take long to get breakfast these days, thanks to you. All we got this morning is bread and butter and coffee; and you wouldn't even have that if it wasn't for me sewing my fingers off. (She slams the loaf of bread on the table with a bang.)
The bread's stale. I hope you'll like it. You don't deserve any better, but I don't see why I should suffer.
(Going over to the stove) The coffee'll be ready in a minute, and you needn't expect me to wait for you.
(Suddenly with great anger) What on earth are you doing all this time? (She goes over to the door and looks in) Well, You're almost dressed at any rate. I expected to find you back in bed. That'd be just like you. How awful you look this morning! For heaven's sake, shave! You're disgusting! You look like a tramp. No wonder no one will give you a job. I don't blame them—when you don't even look half-way decent. (She goes to the stove) There's plenty of hot water right here. You've got no excuse. (Gets a bowl and pours some of the water from the coffee pot into it) Here.
(He reaches his hand into the room for it. It is a sensitive hand with slender fingers. It trembles and some of the water spills on the floor.)
(Tauntingly) Look at your hand tremble. You'd better give up drinking. You can't stand it. It's just your kind that get the D.T.'s. That would be the last straw! (Looking down at the floor) Look at the mess you've made of this floor—cigarette butts and ashes all over the place. Why can't you put them on a plate? No, you wouldn't be considerate enough to do that. You never think of me. You don't have to sweep the room and that's all you care about.
(Takes the broom and commences to sweep viciously, raising a cloud of dust. From the inner room comes the sound of a razor being stropped.)
(Sweeping) Hurry up! It must be nearly time for me to go. If I'm late I'm liable to lose my position, and then I couldn't support you any longer. (As an afterthought she adds sarcastically) And then you'd have to go to work or something dreadful like that. (Sweeping under the table) What I want to know is whether you're going to look for a job today or not. You know your family won't help us any more. They've had enough of you, too. (After a moment's silent sweeping) I'm about sick of all this life. I've a good notion to go home, if I wasn't too proud to let them know what a failure you've been—you, the millionaire Rowland's only son, the Harvard graduate, the poet, the catch of the town—Huh! (With bitterness) There wouldn't be many of them now envy my catch if they knew the truth. What has our marriage been, I'd like to know? Even before your millionaire father died owing everyone in the world money, you certainly never wasted any of your time on your wife. I suppose you thought I'd ought to be glad you were honorable enough to marry after getting me into trouble. You were ashamed of me with your fine friends because my father's only a grocer, that's what you were. At least he's honest, which is more than anyone could say about yours. (She is sweeping steadily toward the door. Leans on her broom for a moment.)
You hoped everyone'd think you'd been forced to marry me, and pity you, didn't you? You didn't hesitate much about telling me you loved me, and making me believe your lies, before it happened, did you? You made me think you didn't want your father to buy me off as he tried to do. I know better now. I haven't lived with you all this time for nothing. (Somberly) It's lucky the poor thing was born dead, after all. What a father you'd have been!
(Is silent, brooding moodily for a moment—then she continues with a sort of savage joy.)
But I'm not the only one who's got you to thank for being unhappy. There's one other, at least, and she can't hope to marry you now. (She puts her head into the next room) How about Helen? (She starts back from the doorway, half frightened.)
Don't look at me that way! Yes, I read her letter. What about it? I got a right to. I'm your wife. And I know all there is to know, so don't lie. You needn't stare at me so. You can't bully me with your superior airs any longer. Only for me you'd be going without breakfast this very morning. (She sets the broom back in the corner—whiningly) You never did have any gratitude for what I've done. (She comes to the stove and puts the coffee into the pot) The coffee's ready. I'm not going to wait for you. (She sits down in her chair again.)
(After a pause—puts her hand to her head—fretfully) My head aches so this morning. It's a shame I've got to go to work in a stuffy room all day in my condition. And I wouldn't if you were half a man. By rights I ought to be lying on my back instead of you. You know how sick I've been this last year, and yet you object when I take a little something to keep up my spirits. You even didn't want me to take that tonic I got at the drug store. (With a hard laugh) I know you'd be glad to have me dead and out of your way; then you'd be free to run after all these silly girls that think you're such a wonderful, misunderstood person—this Helen and the others. (There is a sharp exclamation of pain from the next room.)
(With satisfaction) There! I knew you'd cut yourself. It'll be a lesson to you. You know you oughtn't to be running around nights drinking with your nerves in such an awful shape. (She goes to the door and looks in.)
What makes you so pale? What are you staring at yourself in the mirror that way for? For goodness sake, wipe that blood off your face! (With a shudder) It's horrible. (In relieved tones) There, that's better. I never could stand the sight of blood. (She shrinks back from the door a little) You better give up trying and go to a barber shop. Your hand shakes dreadfully. Why do you stare at me like that? (She turns away from the door) Are you still mad at me about that letter? (Defiantly) Well, I had a right to read it. I'm your wife. (She comes to the chair and sits down again. After a pause.)
I knew all the time you were running around with someone. Your lame excuses about spending the time at the library didn't fool me. Who is this Helen, anyway? One of those artists? Or does she write poetry, too? Her letter sounds that way. I'll bet she told you your things were the best ever, and you believed her, like a fool. Is she young and pretty? I was young and pretty, too, when you fooled me with your fine, poetic talk; but life with you would soon wear anyone down. What I've been through!
(Goes over and takes the coffee off the stove) Breakfast is ready. (With a contemptuous glance) Breakfast! (Pours out a cup of coffee for herself and puts the pot on the table.) Your coffee'll be cold. What are you doing—still shaving, for heaven's sake? You'd better give it up. One of these mornings you'll give yourself a serious cut. (She cuts off bread and butters it. During the following speeches she eats and sips her coffee.)
I'll have to run as soon as I've finished eating. One of us has got to work. (Angrily) Are you going to look for a job today or aren't you? I should think some of your fine friends would help you, if they really think you're so much. But I guess they just like to hear you talk. (Sits in silence for a moment.)
I'm sorry for this Helen, whoever she is. Haven't you got any feelings for other people? What will her family say? I see she mentions them in her letter. What is she going to do—have the child—or go to one of those doctors? That's a nice thing, I must say. Where can she get the money? Is she rich? (She waits for some answer to this volley of questions.)
Hmm! You won't tell me anything about her, will you? Much I care. Come to think of it, I'm not so sorry for her after all. She knew what she was doing. She isn't any schoolgirl, like I was, from the looks of her letter. Does she know you're married? Of course, she must. All your friends know about your unhappy marriage. I know they pity you, but they don't know my side of it. They'd talk different if they did.
(Too busy eating to go on for a second or so.)
This Helen must be a fine one, if she knew you were married. What does she expect, then? That I'll divorce you and let her marry you? Does she think I'm crazy enough for that—after all you've made me go through? I guess not! And you can't get a divorce from me and you know it. No one can say I've ever done anything wrong. (Drinks the last of her cup of coffee.)
Translation - Greek Πρόσωπα Κυρία Ρόουλαντ
Σκηνή Πρώτη
'Ενα μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιείται και σαν κουζίνα και σαν τραπεζαρία σε ένα διαμέρισμα στην οδό Κρίστοφερ, στη Νέα Υόρκη. Στα δεξιά, στο βάθος μία πόρτα που οδηγεί στον εξωτερικό διάδρομο. Στα αριστερά της πόρτας, ένας νεροχύτης, και δύο εστίες γκαζιού. Πάνω από τις εστίες ένα ξύλινο ντουλάπι για πιάτα, κτλ. που φτάνει μέχρι τον αριστερό τοίχο. Στα αριστερά, δύο παράθυρα που βλέπουν σε μία έξοδο κινδύνου όπου αρκετά φυτά σε γλάστρες ξεράινονται παραμελημένα. Μπροστά από τα παράθυρα, ένα τραπέζι, καλυμένο με μουσαμά. Δύο καρέκλες με ψάθινο κάθισμα είναι τοποθετημένες δίπλα στο τραπέζι. Μία άλλη βρίσκεται αντίκρυ από τον τοίχο στα δεξιά της πόρτας στο βάθος. Στον δεξί τοίχο, στο βάθος, μία πόρτα που οδηγεί σε μία κρεβατοκάμαρα. Πιο μακριά προς τα μπρος, διάφορα ανδρικά και γυναικεία ρούχα σε κρεμάστρες. Ένα σκοινί μπουγάδας είναι τεντωμένο από την αριστερή γωνία, στο βάθος, στο δεξί τοίχο, μπροστά. .
Είναι περίπου οκτώ και μισή το πρωί μίας ωραίας, ηλιόλουστης μέρας στην αρχή του φθινοπώρου.
Η Κυρία Ρόουλαντ χασμουριέται ερχόμενη από την κρεβατοκάμαρα, προσπαθεί με τα χέρια της τσαπατσούλικα να συμμαζέψει τα μαλλιά της, μαζεύντάς τα στην κορυφή του στρογγυλού κεφαλιού της καρφώνωντας τσιμπιδάκια. Είναι μετρίου αναστήματος, με τάσεις προς την παχυσαρκία, που τονίζεται από το φθαρμένο και χιλιοφορεμένο ριχτό μπλέ της φόρεμα. Το προσωπό της έχει μικρά, συνηθισμένα χαρακτηριστικά και μάτια χρώματος ακαθόρυστου μπλε. Έχει μία παγωμένη έκφραση στα μάτια και τη μύτη της και το αδύναμο, μοχθηρό της στόμα. Είναι λίγο μετά τα είκοσι αλλά φαίνεται πολύ μεγαλύτερη.
Μπαίνει στη μέση του δωαμτίου και χασμουριέται, τεντώνωντας εντελώς τα χέρια της. Τα νυσταγμένα της μάτια κοιτάζουν επίμονα το δωμάτιο με το ενοχλημένο βλέμμα εκείνου δεν ξεκουράστηκε μετά από έναν πολύωρο ύπνο. Πηγαίνει βαρεστημένα στην κρεμάστρα στα δεξιά και παίρνει μία ποδιά. Τη δένει γύρω από τη μέση της, αφήνοντας ένα εκνευρισμένο “γαμώτο” όταν τα αδέξια δακτυλά της δεν καταφέρνουν να ΄δεσουν τον κόμπο. Τελικά τη δένει και προχωράει αργά προς την εστία γκαζιού και την ανάβει. Γεμίζει την καφετιέρα στον νεροχύτη και τη βάζει πάνω από τη φωτιά. Εν συνεχεία σωριάζεται σε μία καρέκλα δίπλα στο τραπέζι και βάζει το ένα χέρι στο μέτωπό της σαν να υποφέρει από πονοκέφαλο. Ξαφνικά το πρόσωπό της φωτίζεται σαν να είχε θυμηθεί κάτι, και ρίχνει μία γρήγορη ματιά στο ντουλάπι με τα πιάταֹ μετά κοιτάει λοξά την πόρτα της κρεβατοκάμαρας και αφουγκράζεται προσεκτικά για λίγο.
Κα ΡΟΟΥΛΑΝΤ (Με χαμηλή φωνή) Άλφρεντ! Άλφρεντ! (Δεν υπάρχει απάντηση από το δίπλα δωμάτιο και συνεχίζει καχύποπτα με πίο δυνατό τόνο) Δεν χρειάζεται να κάνεις οτι κοιμάσαι. (Δεν υπάρχει απάντηση σε αυτό από την κρεβατοκάμαρα, και, εφησυχασμένη, σηκώνεται από την καρέκλα της και προχωράει στις μύτες των ποδιών προσεκτικά προς το ντουλάπι των πιάτων. Ανοίγει αργά το ένα πορτακι, προσέχοντας πολύ να μην κάνει καθόλου θόρυβο, και τραβάει έξω, από εκεί που τα έιχε κρύψει πίσω από τα πιάτα, ένα μπουκάλι τζιν Γκόρντον και ένα ποτήρι. Καθώς το κάνει μετακινεί το πάνω πιάτο, το οποίο κάνει έναν ελαφρύ θόρυβο (. … ψάχτο)
(Με τρεμάμενη φωνή) 'Αλφρεντ!
Μετά από μία παύση, περιμένοντας να ακούσει κάποιον ήχο, πάιρνει το ποτήρι και ρίχνει μία μεγάλη ποσότητα και την κατεβάζει μονορούφιֹ ύστερα βιαστικά βάζει το μπουκάλι και το ποτήρι πίσω στην κρυψώνα τους. Κλείνει το πορτάκι του ντουλαπιού με την ίδια προσοχή που το είχε ανοίξει, και, με έναν μεγάλο αναστεναγμό ανακούφισης, βυθίζεται ξανά στην καρέκλα της. Η μεγάλη δόση αλκοόλ έχει σχεδόν άμεση επίδραση. Τα χαρακτηριστικά της ζωντανεύουν, φαίνεται να μαζεύει ενέργεια, και κοιτάζει στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας με ένα σκληρό, μνησίκακο χαμόγελο στα χείλη της. Τα μάτια της κοιτάζουν γρήγορα στο δωμάτιο και καρφώνονται σε ένα ανδρικό παλτό και ένα γιλέκο που κρέμεται στα δεξιά. Κινείται αθόρυβα προς την ανοιχτή πόρτα και στέκεται εκεί, χωρίς να φαίνεται από μέσα, προσέχοντας για οποιαδήποτε κίνηση.)
(Καλεί μισοψυθιριστά) 'Αλφρεντ!
(Ξανά δεν υπάρχει απάντηση. Με μία γρήγορη κίνηση βγάζει το παλτο και το γιλέκο από το κρεμαστάρι και επιστρέφει με αυτά στην καρέκλα. Κάθεται και βγάζει τα διάφορα αντικείμενα από την κάθε τσέπη αλλά γρήγορα τα βάζει πάλι πίσω. Τελικά, στην εσωτερική τσέπη του γιλέκου, βρίσκει ένα γράμμα.)
(Κοιτάζοντας τον γραφικό χαρακτήρα μονολογεί σιγανά) Χμμ! Το ήξερα.
(Ανοίγει το γράμμα και το διαβάζει. Αρχικά η έκφρασή της είναι γεμάτη μίσος και θυμό, αλλά όσο πλησιάζει στο τέλος αλλάζει σε έκφραση θριαμβευτικής κακίας. Παραμένει για λίγο σε βαθιά περισυλλογή, κοιτάζοντας μπροστά της, με το γραμμα στα χέρια της, ένα σκληρο χαμόγελο στα χείλη της. 'Επειτα, βάζει το γράμμα πίσω στην τσέπη του γιλέκου, και ακόμα προσεκτική να μην ξυπνήσει τον κοιμισμένο, κρεμάει ξανά τα ρούχα στο ίδιο κρεμαστάρι, και πηγαίνει στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας και κοιτάει μέσα.)
(Με δυνατή, τσιριχτή φωνή) 'Αλφρεντ! (ακόμα δυνατότερα) 'Αλφρεντ! (Ακούγεται ένα χασμουριτό με ένα πνηχτό βογγητό από το δίπλα δωμάτιο) Δεν νομίζεις οτι ήρθε η ώρα να σηκωθείς; Θέλεις να μέινεις στο κρεβάτι όλη μέρα; (Γυρίζει πίσω και επιστρέφει στην καρέκλα της) Δεν έχω έχω καμία αμφιβολία ότι είσαι αρκετά τεμπέλης ώστε να μέινεις στο κρεβάτι για πάντα. (Κάθεται κάτω και κοιτάζει έξω από το παράθυρο, εκνευρισμένα) Ο Θεός ξέρει τι ώρα είναι. Δεν μπορούμε ούτε την ώρα να δούμε από τότε που έβαλες το ρολόι σου ενέχυρο σαν χαζός. Το τελευταίο πολύτιμό πράγμα που είχαμε, και το ήξερες. Δεν υπάρχει άλλο από ενέχυρο, ενέχυρο, ένέχυρο με εσένα. ... ... (χτυπάει το πόδι της στο πάτωμα νευρικά, δακγώνοντας τα χείλια της.)
(Μετά από μια σύντομη πάυση) 'Αλφρεντ! Σηκω πάνω, μ'ακούς; Θέλω να στρώσω το κρεβάτι πριν φύγω. Σιχάθηκα να' ναι το σπίτι συνεχώς ανω κάτω εξαιτίας σου. (Με μία σίγουρη μνησίκακη ικανοποίηση) όχι οτι θα έιμαστε έδω για πολύ ακόμα αν δεν καταφέρεις να βρεις από κάπου λεφτά. Ο Θεός ξέρει οτι κάνω οτι μου αναλογεί και πολλά περισσότερα που πάω και ράβω κάθε μέρα όσο εσύ το πάιζεις κύριος και γυροφένεις στα μπαρ μέ αυτούς τους άχρηστους τους καλλιτέχνες από την Πλατεία.
(Μία μικρή παύση κατα τη διάρκεια της οποίας παίζει νευρικά με μία κούπα και ένα πιατάκι στο τραπέζι.)
Και που θα βρεις λεφτά, θα ήθελα να 'ξερα; Το ενοίκιο πρέπει να πληρωθεί αυτή τη βδομάδα και ξέρεις πως είναι ο σπιτονοικοκύρης. Δεν θα μας αφήσει να μείνουμε ούτε ένα λεπτό παραπάνω. Λές οτι δεν μπορείς να βρεις δουλειά. Αυτό είναι ψέμα και το ξέρεις. Ούτε καν ψάχνεις να βρεις. Το μόνο που κάνεις είναι να σέρνεσαι εδώ και εκεί όλη μέρα γράφοντας ηλίθια ποιήματα και ιστορίες που κανείς δεν θα αγοράσει και δεν εκπλησσομαι. Εγώ μπορώ να βρώ οποιαδήποτε στιγμή δουλειά, οτιδήποτε δουλειά, και είναι το μόνο που μας κρατάει από το να πεθάνουμε από την πείνα.
(Σηκώνεται και πάει στην εστία καιτάζει μέσα στην καφετιέρα να δει αν το νερό βράζει; και γυρίζει πίσω και κάθεται ξανά.)
Θα πρέπει να βρεις από κάπου λεφτά σήμερα. Δεν μπορώ να τα κάνω όλα εγώ, και δεν θα τα κάνω όλα εγώ. Πρέπει να 'ρθεις στα συγκαλά σου. Πρέπει να παρακαλέσεις, να δανειστείς, ή να τα κλέψεις από κάπου. (Με ένα περιφρονητικό γέλιο) Αλλά από που, ήθελα να 'ξερα; Είσαι πολύ περήφανος για να παρακαλέσεις, έχεις δανειστεί μέχρι εκεί που δεν πάει, και δεν έχεις τα κότσια να κλέψεις.
(Μετά από μία παύση, σηκώνεται θυμωμένα) Δε σηκώθηκες ακόμα, για όνομα του Θεού; Ετσι είσαι εσύ, θα ξαναπέσεις για ύπνο ή θα παριστάνεις οτι κοιμάσαι. (Πηγαίνει στην πόρτα της κρεβατοκάμαρας και κοιτάει μέσα) Α, σηκώθηκες. Άντε, καιρός ήταν. Μη με κοιτάς εμένα έτσι. Το ύφος σου δεν με ξεγελάει πιά. Σε ξέρω πολύ καλά, καλύτερα από όσο νομίζεις εσένα και τα σούρτα φέρτα σου. (γυρίζει από την πόρτα εκνευρισμένη) Ξέρω πολλά πράγματα, αγαπητέ μου. Μη σε νοιάζει τώρα τι ξέρω. Θα σου πω πριν φύγω, μην ανησυχείς. (Ερχεται στη μέση του δωματίου και στέκεται εκεί, σκυθρωπή.)
(Ενοχλημένα) Χμμ! Υποθέτω οτι πρέπει να ετοιμάσω το πρωινό, όχι οτι έχουμε και πολλά να ετοιμάσω. (Διερευνητικά) Εκτός και αν έχεις καθόλου λεφτά; (κάνει παύση και περιμένει για μία απάντηση από το δίπλα δωμάτιο που δεν έρχεται) έπρεπε να σε ξέρω καλύτερα τώρα πια. Οταν έφυγες από εδώ τόσο βιαστικά χτές βράδυ ήξερα τι θα γίνόταν. Δεν μπορεί να σε εμπιστευτεί κανείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Σε ωραία κατάσταση γύρισες σπίτι χτές! Ο καυγάς που ρίξαμε ήταν μόνο δικαιολογία για σένα να να βγάλεις το κτήνος από μέσα σου. Για ποιό λόγο έδωσες ενάχυρο το ρολόι σου αν το μόνο που ήθελες να κάνεις με τα λεφτά ήταν να τα χαλάσεις για να τα πιείς;
(Πηγαίνει στο ντουλάπι με τα πιάτα και βγάζει πιάτα, κούπες κτλ. όσο μιλάει.)
Βιάσου! Δεν μου παίρνει και πολύ να ετοιάσω το πρωινό τώρα τελευταία, χαρή σε σένα. Το μόνο που έχουμε είναι ψωμί και βούτυρο και καφέ : (!) και δεν θα είχες ούτε καν αυτά αν μου 'βγαιναν τα δάχτυλά στο ράψιμο. (χτυπάει το καρβέλι στο τραπέζι με θόρυβο.)
Το ψωμί είναι μπαγιάτικο. Ελπίζω να σου αρέσει. Δεν σου αξίζει τίποτα καλύτερο, αλλά δεν βλέπω γιατί πρέπει να είμαι έγω αυτή που υποφέρει.
(πηγαίνει προς τις εστίες) Ο καφές θα είναι έτοιμος σε ένα λεπτό, και μη νομίζεις οτι θα σε περιμένω.
(Ξαφνικά με πολύ θυμό) Τι στο καλό κάνεις τόση ώρα; (Πηγαίνει στην πόρτα και κοιτάει μέσα) Άντε, Είσαι σχεδόν ντυμένος. Περίμενα να σε βρω πίσω στο κρεβάτι. Τέτοιος είσαι. Πόσο χάλια φαίνεσαι σήμερα! Για όνομα του Θεού, ξυρίσου! Είσαι αηδιαστικός! Φαίνεσαι σαν αλήτης. Δεν απορώ που κανείς δεν θα σου δώσει δουλειά. Δεν τους κατηγορώ όταν ουτε καν βλέπεσαι. (Πηγαίνει στην εστία) Υπάρχει μπόλικο ζεστό νερό εδώ. Δεν έχεις καμία δικαιολογία. (παίρνει μία λεκανίτσα και ρίχνει μέσα λίγο από το νερό από την καφετιέρα) Ορίστε.
(Απλώνει το χέρι του στο δωμάτιο για να το πιάσει. Είναι ένα ευαίσθητο χέρι με λεπτά δάχτυλα. Τρέμει και λίγο από το νερό χύνεται στο πάτωμα.)
(Χλευαστικά) Κοίτα πως τρέμει το χέρι σου. Καλύτερα να κόψεις το ποτό. Δεν το αντέχεις. Είσαι από αυτούς που τους πιάνει τρέμουλο. Ως εδώ και μη παρέκει! (κοιτάζοντας κάτω στο πάτωμα) Κοίτα το χάλι που έκανες στο πάτωμα, γόπες και στάχτες παντού. Δεν μπορείς να τα σβήσεις σε ένα πιάτο; Δεν σε απασχολεί κανένας άλλος για να το κάνεις αυτό. Ποτέ δεν με σκέφτεσαι. Δεν το σκουπίζεις εσύ το πάτωμα και αυτό είναι το μόνο που σε νοιάζει.
(Παίρνει τη σκούπα και αρχίζει να σκουπίζει με μανία, σηκώνωντας ένα σύνεφο σκόνης. Από το μέσα δωμάτιο ακούγεται ο ήχος ενός ξυραφιού να ακονίζεται σε λουρί.)
(Σκουπίζοντας) Βιάσου! Πρέπει να είναι ώρα να φύγω. Αν αργήσω μπορεί να χάσω τη θέση μου και δεν θα μπορώ άλλο να σε συντηρώ. (Σαν μεταγενάστερη σκέψη προσθέτει σαρκαστικά) Και τότε θα έπρεπε να πας για δουλειά ή κάτι εξίσου φρικτό. (Σκουπίζοντας κάτω από το τραπέζι) Αυτό που θέλω να ξέρω είναι αν θα ψάξεις για δουλειά σήμερα ή όχι. Ξέρεις οτι η οικογένειά σου δεν θα μας βοηθήσει άλλο πιά. Σε βαρέθηκαν, και αυτοί. (Μετά από μία στιγμή που σκουπίζει αθόρυβα) Βαρέθηκα αυτή τη ζωή. Θα γύρναγα σπίτι, αν δεν ήμουν αρκετά περήφανη να μάθουν τι αποτυχημένος είσαι, εσύ, ο μοναχογιός του εκατομυριούχου Ρόουλαντ, ο απόφοιτος του Χάρβαρντ, ο ποιητής, το κελεπούρι της πόλης Χα! (Με πίκρα) Δεν θα ζήλευαν πολλοί από αυτούς το κελεπούρι μου τώρα αν ήξεραν την αλήθεια. Τι ήταν ο γάμος μας, ήθελα να ΄ξερα; Ακόμα και πριν πεθάνει ο εκατομμυριούχος ο πατέρας σου χρωστόντας σε όλο τον κόσμο λεφτά, εσύ σίγουρα δεν σπατάλησες ποτέ λίγο από το χρόνο σου στη γυναίκα σου. Υποθέτω σκέφτηκες οτι θα έπρεπε να ήμουν ευτυχισμένη που ήσουν αρκετά έντιμος να με παντρευτείς αφού με έμπλεξες. Ντρεπόσουν για μένα με τους εξαίρετους τους φίλους σου επειδή ο πατέρας μου είναι μόνο ένας μπακάλης, τέτοιος ήσουν. Τουλάχιστον είναι τίμιος, που δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον δικό σου. (Σκουπίζει σταθερά προς την πόρτα. Γέρνει στην σκούπα της για λίγο.)
Ήλπιζες οτι όλοι θα σκέφτονταν οτι σε πίεσαν να με παντρευτείς, κια θα σε λυπούνταν, έτσι δεν είναι; Δε δίστασες και πολύ να μου πεις οτι με αγαπούσες, και να με κάνεις να πιστέψω τα ψέμματά σου, πριν συμβεί αυτό, έτσι δεν είναι; Με έκανες να πιστέψω οτι δεν ήθελες να με εξαγοράσει ο πατέρας σου όπως προσπάθησε να κάνει. Έβαλα μυαλό τώρα. Δεν έζησα μαζί σου τόσο καιρό για το τίποτα. (μελαγχολικά)Είναι τυχερό το κακόμοιτο πλάσμα που γεννήθηκε νεκρό, τελικά. Ωραίος πατέρας θα είχες γίνει!
(Σιωπηρά, στέκεται μελαγχολικά για λίγο και μετά συνεχίζει με έναν τόνο θηριώδους χαράς.)
Αλλά δεν είμαι η μοναδική που πρέπει να σε ευχαριστήσει για τη δυστυχία της. Είναι και η άλλη, και τουλάχιστον, δεν μπορεί να ελπίζει να σε παντρευτεί τώρα. (Βάζει το κεφάλι της στο διπλανό δωμάτιο) Τι γίνεται με τη Χέλεν; (Τραβιέται πίσω από την πόρτα, μισοτρομαγμένη.)
Μη με κοιτάς εμένα έτσι! Ναι, το διάβασα το γράμμα. Και τι μ' αυτό; Εχω το δικάιωμα. Είμαι η γυναίκα σου. Και ξέρω οτι πρέπει να ξέρω, για αυτό μην πεις ψέμματα. Δεν χρειάζεται να με κοιτάς έτσι. Δεν με φοβίζεις με το υπεράνω υφος σου πια. Αν δεν ήμουν εγώ θα την έβγαζες χωρίς πρωινό σήμερα. (Βάζει τη σκούπα πίσω στη γωνία κλαίγοντας σιγανά) Ποτέ δεν εκτίμησες αυτά που έχω κάνει. (πηγαίνει στην εστία και βάζει τον καφέ στην καφετιέρα) Ο καφές είναι έτοιμος. Δεν πρόκειται να σε περιμένω. (Κάθεται ξανά στην καρέκλα.)
(Μετά από μία παύση βάζει το χέρι της στο κεφάλι της συγχισμένη) Πόσο με πονάει το κεφάλι μου σήμερα. Είναι κρίμα που πρέπει να πάω να δουλέψω όλη μέρα σε αυτό το αποπνηκτικόι δωμάτιο στην κατάστασή μου. Και δεν θα χρειαζόταν να πάω αν ήσουν έστω και λίγο άντρας. Το δίκαιο θα ήταν εγώ να κάθομαι και όχι έσυ. Ξέρεις πόσο άρρωστην ήμουν τον τελευταίο χρόνο, και όμως έχεις αντίρρηση όταν πίνω λίγο για να μου φτάξει το κέφι. Δεν ήθελες ούτε καν να πάρω αυτό το τονοτικό που πήρα από το φαρμακείο. (Με ένα σκληρο χαμόγελο) Ξέρω οτι θα χαιρόσουν να πέθαινα και να με ξεφορτωνόσουν; τότε θα ήσουν ελεύθερος να τρέξεις πίσω από όλες αυτές τις ηλίθιες κοπελίτσες που πιστέυουν ότι είσαι αυτός ο φοβερός παρεξηγημένος τύπος, αυτή η Χέλεν και οι άλλες. (Ακούγεται μια έντονη κραυγή πόνου από το διπλανό δωμάτιο.)
(Με ικανοποίηση) Ορίστε! Το ήξερα οτι θα κοβόσουν. Να σου γίνει μάθημα. Να ξέρεις οτι δεν πρέπει να γυροφέρνεις τις νύχτες μπεκρουλιάζοντας με τα νεύρα σου σπασμένα. (Πηγαίνει στην πόρτα και κοιτάει μέσα.)
Γιατί είσαι τόσο χλωμός; Γιατί κοιτάς έτσι τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Για όνομα του Θεού, σκούπισε το αίμα από το πρόσωπό σου! (Με φρίκη) Είναι φρικτό. (Με πιό ήπιο τόνο) Ορίστε, πολύ καλύτερα. Ποτέ δεν άντεχα να βλέπω αίμα. (μαζεύεται πίσω από την πόρτα λίγο) Καλύτερα να τα παρατήσεις και να πας σε έναν μπαρμέρη. Το χέρι σου τρέμει φοβερά πολύ. Γιατί με κοιτάς έτσι; (Φεύγει από την πόρτα) Είσαι ακόμα τσαντισμένος μαζί μου για το γράμμα; (defiantly) Είχα το δικαίωμα να το διαβάσω. Είμαι η γυναίκα σου. (Έρχεται στην καρέκλα και ξανακάθεται κάτω. Μετά από μία παύση.)
Το ήξερα ολό αυτό τον καιρό οτι γυρόφερνες με κάποια. Οι αστείες δικαιολογίες σου οτι ταχα μου ήσουν στη βιβλιοθήκη δεν με ξεγέλασαν. Ποιά είναι αυτή η Χέλεν, τελος πάντων; Είναι και αυτή καλλιτέχνης; Ή γράφει και αυτή ποίηση; Έτσι φαίνεται από το γράμμα της. Στοιχιματίζω οτι σου είπε οτι αυτά που γράφεις είναι υπέροχα, και την πίστεψες, σαν χαζός. Είναι νέα και όμορφη; Ημουν και εγώ νέα και όμορφη, όταν με κορόιδεψες με τα ωραία, ποιιητικά σου λόγια (άνω τελεια) αλλά ή ζωή με σένα θα εξαντλούσε οποιονδήποτε. Τι έχω περάσει!
(Πηγαίνει στην εστία και πάιρνει την καφετιέρα) Το πρωινό είναι έτοιμο. (με ένα περιφρονητικό βλέμμα) Πρωινό! (Βάζει μία κούπα καφέ για τον εαυτό της και αφήνει την καφετιέρα στο τραπέζι.)
Θα κρυώσει ο καφές σου. Τι κάνεις ακόμα ξυρίζεσαι, για όνομα του Θεού; Καλύτερα να τα παρατήσεις. Μία από αυτές τις μέρες θα κοπείς σοβαρά. (Κόβει ψωμί και το βουτυρώνει. Κατά τη διάρκεια της επόμενης ομιλίας τρώει και πίνει αργά τον καφέ της.)
Θα πρέπει να φύγω μόλις τελειώσω το πρωινό. Ένας από εμάς πρέπει να δουλέψει. (Οργισμένα) Θα ψάξεις για δουλειά σήμερα ή όχι; Κάποιοι από τους εξαίρετους τους φίλους σου θα σε βοήθούσαν, αν πίστευαν πραγματικά ότι είσαι κάτι φοβερό. Αλλά φαντάζομαι οτι απλά τους αρέσει να σε ακούν να μιλάς. (Κάθεται χωρίς να μιλάει για λίγο.)
Τη λυπάμαι αυτή τη Χέλεν, όποια και αν είναι. Δε νοιάζεσαι καθόλου για τους άλλους; Τι θα πει η οικογένειά της; Βλέπω οτι τους αναφέρει στο γράμμα. Τι θα κάνει θα κρατήσει το παιδί ή θα πάει σε κάποιον από αυτούς τους γιατρούς; Πολύ ωραία. Που θα βρει τα λεφτά; Είναι πλούσια; (Περιμένει για κάποιες απαντήσει μετά από τον σωρό τον ερωτήσεων.)
Χμμ! Δεν θα μου πεις τίποτα για αυτή, έτσι δεν είναι; Πολύ που με νοιάζει. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν τη λυπάμαι και τόσο τελικά. Ήξερε τι έκανε. Δεν είναι καμία μαθητριούλα, όπως ήμουν εγώ, από οτι φαίνεται από το γράμμα της. Ξέρει οτι είσαι παντρεμένος; Σίγουρα πρέπει να το ξέρει. Όλοι οι φίλοι σου ξέρουν για τον δυστυχισμένο γάμο σου. Ξέρω οτι σε λυπούνται, αλλά δεν ξέρουν την δική μου πλευρά. Θα μιλούσαν διαφορετικά αν την ήξεραν.
(Πολύ απασχολημένη με το να τρώει για να συνεχίσει για ένα δύο δευτερόλεπτα.)
Καλή πρέπει να είναι αυτή η Χέλεν, αν ήξερε οτι ήσουν παντρεμένος. Τι περιμένει; ότι θα σε χωρίσω και θα την αφήσω να σε παντρευτεί; Πιστεύει οτι είμαι αρκετά τρελή να το κάνω αυτό μετά από όλα αυτά που πέρασα εξαιτίας σου; Δεν νομίζω! Και δεν μπορείς να πάρεις διαζύγιο από μένα και το ξέρεις. Κανείς δεν θα πει οτι εγώ έκανα κάτι λάθος. (Πίνει την τελευταία γουλιά του καφέ της.)
More
Less
Translation education
Bachelor's degree - National and Kapodistrian University of Athens
Experience
Years of experience: 17. Registered at ProZ.com: Aug 2012.