This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Uczelnia
Lata studiów
Zainteresowania
Kierunek studiów
Organizacja studencka
Afiliacje
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
angielski > polski: The storm before the calm: Why big hurricanes weaken before they hit America’s coast General field: Nauki ścisłe Detailed field: Dziennikarstwo
Tekst źródłowy - angielski The storm before the calm
Why big hurricanes weaken before they hit America’s coast
IN 2015, a bit over two years after Hurricane Sandy hit his city, Bill de Blasio, New York’s mayor, announced the creation of a $3 billion restoration fund. Part of the money is intended to pay for sea walls that will help protect the place from future storms.
Building such walls may be an even more timely move than Mr de Blasio thought when he made his announcement. As a paper just published in Nature explains, for the past two decades a natural form of protection may have been shielding America’s Atlantic coast, stopping big storms arriving. Such protection, though, is unlikely to last forever. Mr de Blasio is thus taking the prudent course of mending the roof while the sun is shining.
The study in question was conducted by James Kossin of America’s National Oceanic and Atmospheric Administration, using wind and ocean-temperature data collected since 1947. In it, Dr Kossin shows that the intensity of hurricanes which make landfall in the United States tends to be lowest when the Atlantic’s storm-generation system is at its most active.
Tłumaczenie pisemne - polski Burza przed ciszą
Dlaczego silne huragany słabną zanim dotrą do wybrzeży Ameryki
W 2015 roku, nieco ponad dwa lata po pamiętnym Huraganie Sandy, który nawiedził Nowy Jork, burmistrz, Bill de Blasio po zebraniu kwoty 3 mln dolarów, ogłosił sukces programu finansowania renowacji. Część tej sumy ma być przekazana na budowę nadbrzeżnych murów przeznaczonych do ochrony miasta przed kolejnym tsunami.
Jednakże, takie przedsięwzięcie może potrwać znacznie dłużej niż Pan de Blasio zakładał przedwcześnie ciesząc się powodzeniem programu renowacji. Jak twierdzi tygodnik ‘Nature’ w jednym ze swoich artykułów, w ciągu ostatnich dwudziestu lat wschodnie wybrzeże Ameryki było chronione przez korzystne uwarunkowania natury, jednak te mogą nie sprzyjać wiecznie. W związku z tym, Pan de Blasio stara się kuć żelazo, póki gorące.
James Kossin z America’s National Oceanic and Atmospheric Administration, autor wspomnianego wyżej artykułu, wysunął swoją tezę po przeanalizowaniu danych dotyczących siły wiatru i temperatury oceanu gromadzonych w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat. Jak Dr Kossin zauważył, siła huraganów powodujących osuwanie się lądu jest najmniejsza, gdy system wytwarzania sztormu na Atlantyku charakteryzuje się największą aktywnością.
angielski > polski: People crave silence, yet are unnerved by it General field: Inne Detailed field: Dziennikarstwo
Tekst źródłowy - angielski A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
- The Economist
Tłumaczenie pisemne - polski Stałym problemem postępującego świata jest poszukiwanie ciszy w zgiełku codzienności. Ruch uliczny, nieustanne telefony, automatyczne komunikaty w autobusach i pociągach czy telewizory grające często same dla siebie stanowią nieskończone źródło rozproszenia. Ludzie sami narażają siebie na hałas, z drugiej strony pragnąc spokoju - czy to na łonie natury, wśród szumu fal czy w ustronnym miejscu, dającym ukojenie i czas na refleksje. Alain Corbin, profesor historii, pisze ze swojego azylu na Sorbonie, z kolei Erling Kagge, norweski badacz, wspomina chwile spędzone na pustkowiach Antarktydy. To właśnie te miejsca były ich ucieczką.
Co ciekawe, jak twierdzi Corbin w ,,Historii ciszy’’, poziom hałasu doświadczany współcześnie nie jest większy od tego, który towarzyszył ludziom lata temu. Zanim na ulicach miast zagościły samochody poruszające się na cichych oponach, mieszkańcy musieli znosić stukot metalowych kół i kopyt uderzających o kamienny bruk. Współcześnie, ekrany telefonów zastąpiły głośne konwersacje prowadzone niegdyś w pociągach i autobusach. Na ulicach codziennością były krzyki sprzedawców owoców, ryb czy kwiatów. Natomiast, teatr i opera huczały od wiwatów i gwizdów kierowanych w stronę aktorów. Nawet na wsi pracujący w polu chłopi nucili przyśpiewki - teraz porzucili tę praktykę na rzecz ciszy.
Tym, co uległo więc zmianie nie jest poziom hałasu, na który poprzednie pokolenia zdawały się tak narzekać, a wskaźnik dystrakcji, która zajmuje miejsce spokoju. Tutaj mamy do czynienia z kolejnym paradoksem - bo, kiedy doświadczamy ciszy spacerując po lesie, odpoczywając na pustkowiu, czy przesiadując w wygłuszonym pomieszczeniu, często znajdujemy ją deprymującą, a nie kojącą. Pojawia się niepokój, zaczynamy nasłuchiwać w poszukiwaniu najdrobniejszych dźwięków - trzasku ognia w kominku, śpiewu ptaków, szelestu liści, czegoś, co uchroni nas przed tą wszechogarniającą pustką. Chcemy ciszy - ale w umiarkowanej ilości.
Znajomość dziedzin