Lotnisko Heathrow to jedno z niewielu miejsc w Anglii, gdzie z pewnością zobaczysz broń palną. Noszą ją policjanci w koszulach z krótkim rękawem i czarnych kamizelkach kuloodpornych, czujnie wypatrujący terrorystów, którzy szykują się do wysadzenia sklepu z krawatami. Mało prawdopodobne, żeby podeszli i zaczęli mnie wypytywać, ale jeśli tak się stanie, powiem im prawdę. Wyznam, co tutaj robię. Planuję pozostać na Heathrow tak długo, aż zobaczę kogoś znajomego. (...)

Zadziwiające, ale czekam trzydzieści dziewięć minut i nie spotykam nikogo, kogo bym znał. Nikogo. Mnie również nikt nie zna. Jestem tak anonimowy, jak tutejsi kierowcy, każdy z identyfikatorem (niektóre z nazwisk brzmią znajomo). Tyle tylko, że oni są lepiej ubrani. Już od czasów, gdy byłem dzieckiem, wszystko, co mam na sobie, wygląda jak znoszona piżama. Koszule, płaszcze, dżinsy, koszulki, garnitury; wszystko sprawia wrażenie, jakbym właśnie w tym spał. (...)

Słucham, jak myślę o tych wszystkich, którzy sprawili mi zawód, nie wybierając się w ten wczesny wtorkowy poranek do jakichś cudownych europejskich zakątków. Moi dawni koledzy z biura ubezpieczeniowego pewnie dalej tkwią za swoimi biurkami, jak im to zawsze przepowiadałem wtedy, gdy ja również tam tkwiłem i marnowałem czas, nie mogąc sobie znaleźć miejsca, podczas gdy Ally parła do przodu, zrobiła doktorat, zdobyła pierwsze stypendium naukowe w Reading, dostała pierwszy awans.

Nasi nowi, dojrzali znajomi, wszyscy na bardzo poważnych stanowiskach – stąd niemal spodziewam się ich tu ujrzeć lada moment – twierdzą, że zajmowanie się domem to absolutnie przyzwoite zajęcie dla mężczyzny, wymagające nawet pewnej odwagi, właśnie tak, wręcz męstwa niezbędnego, by zostać w domu przy dzieciach. To głównie znajomi Ally – odnoszę wrażenie, że ja już chyba nikogo nie znam. Z dala od dzieci i od huku samolotów nad głową słucham swoich myśli, słucham przemyśleń wiecznego zrzędy. Nie to miałem nadzieję usłyszeć.

Zaczynam płakać; bez grymasów czy szlochów, tylko wielkie, bezgłośne łzy płyną mi po policzkach. Nie chcę, by ktoś znajomy zobaczył, jak płaczę, ponieważ nie jestem z tych, co załamują się na Heathrow w nijaki wtorkowy poranek. Dom prowadzę nienagannie, niczym firmę. To też poważne zajęcie. Sporządzam zestawienia dotyczące zużycia worków do odkurzacza i oznaczam kolorami wydruki artykułów omawiających etyczne konsekwencje stosowania pieluszek jednorazowych. Nie, dziś rano nie jestem sobą. Nie wiem, kim jestem.