This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Working with PL, ES, CAT, FR, EN | Polish native | DELE, DALF, CAE, CAT-C1 certificates | EMCI diploma | Social sciences & arts background
Typ konta
Niezależny tłumacz pisemny i/lub ustny
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Afiliacje
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
hiszpański > polski: Del por qué de los viajes imaginarios. Arteterapia con personas con discapacidad intelectual General field: Inne Detailed field: Psychologia
Tekst źródłowy - hiszpański (fuente: http://www.hagaarte.com/arteterapia-discapacidad-intelectual/)
Desde el año 2014 tengo el placer de llevar jornadas anuales de expresión artística destinadas a personas adultas con discapacidad intelectual. ¿Cómo lo hago? ¿Por qué lo hago? ¿Cuáles son los beneficios de trabajar con la arteterapia para este colectivo? Os lo cuento de primera mano.
En el país donde vivo soy extranjera, y quizás por eso, al verme desplazada respecto a mi lugar de origen, a menudo la gente presupone que me gusta viajar. Nada más erróneo. Aborrezco hacer las maletas, esperar en los aeropuertos, perderme en lugares desconocidos, hasta dormir en una cama que no es mía. Sin embargo, hay una manera de viajar que me chifla y que me hace feliz, cada segundo de la ida, la estancia y la vuelta. Justo pasé tres intensas semanas entre enero y febrero viajando de esta manera, y aún estoy deshaciendo la maleta de mis experiencias y recuerdos, ordenándolos, valorando, comprendiendo, sonriendo. Este texto forma parte de esta etapa post-viaje, y contar la experiencia no solamente me permite compartirla, pero también digerirla y comprenderla profundamente.
Soy arteterapeuta. En este artículo me saltaré la definición de esta técnica terapéutica (aquí podéis encontrarla) y pasaré directamente al tema. Al oír el término “arteterapia” es lógico que nos imaginemos que quizás se trata de alguna actividad artística que cura a la gente. De cáncer, de Alzheimer, de psicosis, de depresión. Sí, desde la arteterapia se puede trabajar perfectamente acompañando a enfermos de estas dolencias, y muchas otras. No, no cura en el sentido de obrar un milagro y quitar la enfermedad. Si el objetivo es abrir un proceso terapéutico, allí el arte induce a expresar, integrar y transformar cosas que serían difíciles de trabajar tan solo a partir de la expresión verbal. Cosa que en efecto puede llevar a importantes resultados terapéuticos.
Pero es que además de esto, el arte cura en el sentido en el que la belleza, la creatividad y la risa son fuerzas sanadoras para el ser, con toda su profundidad y complejidad. Y lo explicaré con el ejemplo de mi «viaje»: una serie de talleres con grupos de personas con discapacidad intelectual. El término “viaje” aparece aquí simbólicamente (porque fue una gran aventura), pero también literalmente, porque “El viaje” fue el tema de las jornadas de este año (estas jornadas). Trabajé con 4 grupos de entre 12 y 16 personas adultas. Con cada grupo hicimos una serie de 3 sesiones de 2 horas, una por semana. Hasta aquí los números.
La magia de la arteterapia transdisciplinar consiste en emplear diferentes técnicas artísticas que se atraviesan, completan y se interrelacionan una con la otra. Nuestro viaje empezó por escuchar música y por hablar de viajes: los que ya hicimos, los que nos gustaría hacer y luego sobre los lugares que evocaba la música que escuchábamos. A partir de las asociaciones libres que comunicaban los integrantes del grupo al escuchar la música – por ejemplo, colores, presencia del mar, de los árboles, de personas… – describimos entre todos un lugar imaginario al que nos gustaría ir juntos de excursión.
Llegó la hora de materializar la idea. Una de mis herramientas favoritas es trabajar con un conjunto de telas de gran tamaño de toda gama de colores, texturas y grosores. Con una docena de telas se puede crear, literalmente, cualquier escenario. Así que las telas nos sirvieron para construir una playa, el mar, para disfrazarnos, escondernos, convertir una columna de la sala en un árbol, y un par de sillas en una tienda de campaña.
Entonces llegó la hora de poner el cuerpo en juego. Por este país imaginario caminamos, corrimos, hasta nos arrastramos por el suelo cuando tocaba nadar en el mar, o huir de un cocodrilo que se escondió entre la verde vegetación en la orilla del río Amazonas. Nos tuvimos que ayudar unos a otros a cruzar un puente.
Hubo quien no quiso caminar con los demás, pero que disfrutó muchísimo tocando un instrumento de percusión e imitando a un gran mosquito, del que todos huyeron para que no les picase. Hubo quien descubrió la vocación de convertirse en un enfermero para curar las picaduras del malicioso mosquito a sus compañeros. Hubo quien quiso proteger, otro que quiso mandar, otro construyó una tienda de campaña para uso de todos, y otro se empeñó en conducir el imaginario autobús en el camino de vuelta desde nuestra isla imaginaria.
Aquí llegamos al quid de la cuestión. Estoy describiendo, y muy por encima, solamente algunas de las muchas dinámicas que realizamos, conectadas entre sí, todas explorando el concepto del «viaje». ¿Para qué sirve todo esto? Recordemos que estamos hablando de trabajar con personas adultas con discapacidad intelectual de grado importante, la mayoría de ellas además con discapacidades físicas, de movilidad, de vista, de oído, en sillas de ruedas. Muchos con dificultad o falta de expresión verbal. ¿Qué sentido tiene allí montar una isla imaginaria de cuatro trapos de colores y contar cuentos? Aquí (al menos en el trabajo grupal) no entraremos en un proceso terapéutico profundo, y más claro que nunca queda que no «curaremos” a nadie de nada. Entonces ¿para qué, por qué hacerlo?
Hay una frase – no sé quién es su autor – que me encanta: «jugar es cosa seria”. Habla de juego de niños, pero creo que podemos extender su sentido a todos los colectivos o personas que se aventuran a jugar con el arte. No a ejercer el arte, sino, justamente, a jugar con él. Este juego trae infinitos beneficios. En el caso de personas con discapacidad intelectual la oportunidad de expresarse, de co-crear, de responsabilizarse por sus decisiones, de actuar en el grupo, de probar diferentes roles dentro del mismo, de asociar ideas, de imaginarse cosas, es un trabajo inmenso, y por supuesto, tiene un efecto terapéutico. No quita la discapacidad, pero ayuda a ensanchar los límites.
Y casi siempre ocurren pequeños milagros: una persona conocida por su desinterés hacia las actividades de repente se enamora de un instrumento musical, otra descubre que le encanta pintar con las manos, otra se pone a bailar aunque habitualmente no lo hacía. Un efecto colateral de este tipo de actividades es que las personas conectan con diferentes formas de expresarse a través del arte. Conectan y les funciona.
Hay que saber que estamos hablando de un mundo de grandes individualistas. Cada persona con estas características es un mundo aparte, con su lenguaje particular, sus preferencias y sus aversiones muy presentes, con sus dificultades expuestas y sus escondidos talentos. Aquí las normas sociales no sirven para descodificar a personas. A cada uno hay que darle atención por separado y comprenderlo por separado. Objetivo quizás imposible de conseguir del todo en los grupos grandes, pero que por lo menos nos indica la dirección para actuar. Por eso, un taller de este tipo conlleva muchísimo trabajo, y nunca podría haberlo realizado si no fuese por la ayuda de las monitoras, por lo que me siento muy agradecida.
Pienso que quizás lo más importante es que el terapeuta sea el primero, la primera, que se crea el juego. Que disfrute disfrazándose, bailando, huyendo a cuatro patas de un cocodrilo imaginario. Que acabe despeinado, sudado, cansado de compartir tantísimas carcajadas, porque el humor aflora siempre en estas historias, y realmente es el motor más potente que las mueve. Que le guste la gente con la que trabaja, pasar el tiempo con ellos, contar y escuchar historias. Que sienta ternura y acepte la ternura que le llega por parte de los pacientes.
Y sin perder nada de su profesionalidad, sin perder de vista la seriedad de su tarea, sin saltarse el rigor de crear un espacio terapéutico, y sin dejar nunca de estar atento a lo que ocurre a las personas con las que trabaja, es vital que el terapeuta invite a jugar a este famoso niño interior que todos llevamos dentro. Es su mejor aliado en este tipo de trabajo.
Para concluir, una pregunta que me hago (hay quienes dicen – y no es falso del todo – que nos formamos como terapeutas para aliviarnos de nuestros propios problemas): ¿De qué me cura a mí mi trabajo? ¿Qué me aporta?
Respuesta: me cura de la excesiva seriedad y preocupación por las cosas que no importan tanto. De la excesiva concentración en mí misma, del vicio de mirarme el ombligo. Me vacuna contra el desprecio hacia el otro por ser diferente. Y contra la frialdad, y la impaciencia, y contra el mayor de los males: la indiferencia. Contra el mirar al otro como si fuese un personaje irreal, del otro lado de la pantalla de la televisión. Me recuerda constantemente que en cada persona – aunque a veces muy profundamente – se esconde un brote de alegría, de salud. A veces para llegar a descubrirlo hay que emprender un largo viaje. Pero si hay algo en la vida que vale la pena, digo yo, es hacer la maleta y atreverse. Y en definitiva, hago este trabajo para nunca permitirme dejar de viajar.
Tłumaczenie pisemne - polski (zrodlo: http://www.hagaarte.com/arteterapia-niepelnosprawnosc-intelektualna/)
Od roku 2014 mam przyjemność prowadzić rokroczne warsztaty ekspresji artystycznej dla osób dorosłych dotkniętych niepełnosprawnością intelektualną. Jak to robię? Dlaczego to robię? W jaki sposób praca z arteterapią pomaga pacjentom o tym profilu? Oto opowieść z pierwszej ręki.
W kraju, gdzie mieszkam, jestem cudzoziemką, i może dlatego często zdarza się, ze moi znajomi widząc, ze pochodzę z zagranicy zakładają, ze lubię podróżować. Nic bardziej błędnego. Nie znoszę pakowania walizek, oczekiwania na lotnisku, a nawet spania w nieswoim łóżku. Istnieje jednak forma podróżowania, za którą przepadam i która mnie uszczęśliwia, w każdej sekundzie podróży tam, z powrotem, oraz pobytu na miejscu. Właśnie spędziłam trzy intensywne tygodnie miedzy styczniem i lutym podróżując w ten sposób, i wciąż jeszcze rozpakowuję bagaż nowych doświadczeń i wspomnień, porządkując je, oceniając, starając się zrozumieć, i uśmiechając się do nich. Niniejszy tekst jest częścią tego etapu powracania z podróży, a opowiedzenie o tym doświadczeniu pozwala mi nie tylko na podzielenie się nim, ale i na jego głębsze zrozumienie i przyswojenie.
Jestem arteterapeutką. Na potrzeby tego tekstu pominę przytoczenie definicji tej techniki terapeutycznej (możecie znaleźć ją tu), i przejdę bezpośrednio do tematu. Słysząc pojecie “arteterapia” łatwo pochopnie wywnioskować, ze chodzi o jakiś rodzaj działalności artystycznej, który leczy ludzi. Z raka, z Alzheimera, z psychozy, z depresji. To prawda, można z dobrym skutkiem pracować za pomocą arteterapii z osobami cierpiącymi na wymienione choroby, jak i na wiele innych. Nie jest prawdą jednak, ze arteterapia leczy, jeśli przez leczenie rozumiemy cudowne usuniecie symptomów choroby. Jeśli natomiast celem jest otwarcie procesu terapeutycznego, praca ze sztuką pobudza do wyrażenia, zintegrowania i transformacji przeżyć, z którymi trudno byłoby pracować mając do dyspozycji tylko narzędzie ekspresji werbalnej. Proces ten w istocie może prowadzić do istotnych rezultatów terapeutycznych.
Dodatkowo można stwierdzić, ze sztuka leczy w sensie, w którym piękno, zdolność tworzenia oraz śmiech same w sobie maja działanie terapeutyczne, w całej swojej głębi i złożoności. Wyjaśnię to właśnie na przykładzie mojej “podróży”: serii warsztatów grupowych dla osób z niepełnosprawnością intelektualną. Pojecie “podróży” pojawia się tu jako przenośnia (jako wielka przygoda), ale również dosłownie, ponieważ tegoroczne warsztaty (te warsztaty) nosiły właśnie tytuł “Podróż”. Pracowałam z 4 grupami liczącymi od 12 do 16 dorosłych uczestników. Każda grupa odbyła 3 dwugodzinne sesje, z częstotliwością jednej sesji tygodniowo. To tyle, jeśli chodzi o dane liczbowe.
Magia arteterapii transdyscyplinarnej polega na użyciu różnych technik artystycznych, które się przenikają, dopełniają się wzajemnie i powiązane ze sobą tworzą ciąg wydarzeń. Nasza wyprawa rozpoczęła się od słuchania muzyki i od rozmowy o podróżach: tych, które kiedyś odbyliśmy i tych, w które chcielibyśmy się kiedyś wybrać, a następnie o miejscach, które przyszły nam na myśl podczas słuchania muzyki. Na zasadzie wolnych skojarzeń proponowanych przez uczestników słuchających muzyki – jak kolory, miejsce nad morzem, drzewa, obecność konkretnych osób…- stworzyliśmy razem opis wyimaginowanego miejsca, do którego mielibyśmy ochotę wybrać się na wspólna wycieczkę.
Nadeszła pora na wcielenie pomysłu w życie. Jedno z moich ulubionych narzędzi pracy to zestaw tkanin o dużych rozmiarach, w szerokiej gamie kolorów, faktur i grubości. Mając do dyspozycji kilkanaście takich tkanin, można stworzyć dosłownie każdą scenografię. Tym razem tkaniny posłużyły nam do stworzenia plaży, morza, zaimprowizowania kostiumów, przemiany filara w sali w drzewo, a dwóch krzeseł w namiot.
I wtedy nadszedł moment na pracę z ciałem. Przemierzaliśmy wyimaginowana krainę marszem, biegiem, czołgając się po podłodze, gdy trzeba było płynąć przez morze, czy uciekać przed krokodylem ukrytym w zielonych zaroślach na obrzeżach Amazonki. Musieliśmy pomagać sobie wzajemnie w przejściu przez most.
Byli tacy, którzy nie chcieli iść z grupa, za to świetnie bawili się imitując na instrumentach perkusyjnych dźwięk wielkiego komara, przed którym reszta uczestników musiała uciekać, by ich nie ukąsił. Byli tacy, którzy odkryli w sobie powołanie pielęgniarza, lecząc ukąszenia złośliwego komara u swoich towarzyszy. Byli tacy, którzy chcieli opiekować się innymi, i tacy, którzy chcieli kierować grupa. Tacy, którzy sprawdzili się w rozstawianiu namiotu dla całej ekipy, a także tacy, który uparli się przy prowadzeniu wyimaginowanego autobusu, którym grupa powróciła z wyprawy.
I tu dochodzimy do sedna sprawy. Opisuję – dość pobieżnie – niektóre z wielu dynamik grupowych, które przeprowadziliśmy, połączone miedzy sobą w spójny ciąg wokół tematu “podróży”. Czemu ma służyć to wszystko? Przypominam, ze mowa o pracy z osobami dorosłymi z niepełnosprawnością intelektualną o stopniu zaawansowanym, w większości również z niepełnosprawnością fizyczną dotyczącą możliwości ruchowych, wzroku i słuchu, niektórzy poruszający się na wózkach. Wielu z nich z poważnymi problemami mowy, o niemówiący. Jaki sens ma w tym kontekście wybudowanie wyimaginowanej wyspy za pomocą paru krzeseł i kilku kolorowych tkanin, i opowiadanie bajek? W tej sytuacji (przynajmniej w przypadku pracy grupowej) nie jest możliwe otwarcie głębokiego procesu terapeutycznego, i oczywiste jest, ze nikogo z niczego nie zdołamy “wyleczyć”. A więc dlaczego, i po co, należałoby to robić?
Jest takie wspaniałe powiedzenie – nie znam niestety autora – : “zabawa to sprawa poważna”. Mowa wprawdzie o zabawie dziecięcej, ale myślę, ze możemy rozszerzyć tę refleksję do wszystkich grup lub jednostek, które eksperymentują z zabawą ze sztuką. Nie z uprawianiem sztuki, tylko właśnie z zabawą. Ta zabawa przynosi nieskończoną ilość korzyści. W przypadku osób z niepełnosprawnością intelektualną okazja do wyrażenia samego siebie, współtworzenia, wzięcia odpowiedzialności za własne postępowanie, działania w grupie, eksperymentowania z różnymi rolami w niej, kojarzenia pomysłów, ćwiczenia wyobraźni, to ogromna praca, która jak najbardziej przynosi wymierne rezultaty terapeutyczne. Nie usuwa niepełnosprawności, ale pomaga w rozszerzeniu ograniczeń.
I prawie zawsze mają miejsce maleńkie cuda – osoba znana z braku zainteresowania dla zajęć nagle czuje pasję do instrumentu muzycznego, inna odkrywa, ze przepada za malowaniem rękami, inna tańczy, mimo że nie robiła tego do tej pory. Efekt uboczny tego typu zajęć polega na tym, że uczestnicy mają okazję do eksperymentowania z różnymi formami ekspresji poprzez sztukę. W ten sposób niejednokrotnie odkrywają formę ekspresji, ktora najlepiej u nich funkcjonuje.
Należy wziąć pod uwagę, ze mamy do czynienia z wielkimi indywidualistami. Każda osoba o tym profilu to osobny świat, z własnym językiem, upodobaniami i awersjami, ze swoimi wyeksponowanymi trudnościami i ukrytymi talentami. W tym przypadku normy społeczne nie są punktem odniesienia do rozszyfrowania tych osób. Każdej z nich należy poświęcić uwagę i zrozumieć ją osobno. Jest to cel być może niemożliwy do zrealizowania w przypadku pracy z dużymi grupami, ale przynajmniej wyznacza nam kierunek działania. Dlatego poprowadzenie warsztatu tego typu jest ogromną pracą, której nigdy nie udałoby mi się zrealizować, gdyby nie pomoc opiekunów, za którą jestem ogromnie wdzięczna.
Myślę, ze być może najważniejsze jest, by to terapeuta był pierwsza osoba, która akceptuje wejście w grę. Żeby sprawiało mu frajdę przebieranie się, taniec, ucieczka na czworakach przed wyimaginowanym krokodylem. Żeby zakończył warsztat rozczochrany, spocony, i aż zmęczony od śmiechu – bo humor zawsze się pojawia, i tak naprawdę jest tu najsilniejszym motorem działania. Żeby lubił pacjentów, z którymi pracuje, lubił spędzać z nimi czas, opowiadać historie i ich słuchać. Żeby czuł sympatie i czułość, i akceptował jej przejawy ze strony pacjentów.
I nie tracąc nic ze swojego profesjonalizmu, nie tracąc z oczu wagi swojej pracy, szanując zasady tworzenia przestrzeni terapeutycznej, i będąc zawsze skoncentrowanym na tym, co dzieje się z pacjentami podczas warsztatów – jest rzeczą podstawową, by terapeuta zaprosił do zabawy swoje słynne wewnętrzne dziecko, które żyje w każdym z nas. To jego najlepszy sprzymierzeniec w tej pracy.
Na zakończenie stawiam sobie pytanie (niektórzy mówią, i maja trochę racji, ze szkolimy się jako terapeuci, by pomoc samym sobie w rozwiązywaniu własnych problemów): Z czego leczy mnie moja praca? Co mi daje?
Odpowiadam: leczy mnie z nadmiernej powagi i martwienia się rzeczami, które nie są aż tak istotne. Z nadmiernego skupienia na sobie samej, z nawyku patrzenia nie dalej niż na czubek własnego nosa. Jest dla mnie szczepionką przeciw pogardzie dla drugiego człowieka z powodu jego inności. Przeciw oziębłości, przeciw niecierpliwości, i przeciw najgorszemu: obojętności. Przeciw patrzeniu na drugiego człowieka, jakby był nierealna postacią z ekranu telewizora. Jest dla mnie ciągłym przypominaniem, ze w każdym człowieku kryje się – czasami bardzo głęboko – pierwiastek radości, zdrowia. Nieraz, by go odnaleźć, trzeba wybrać się w długą podróż. Ale jeśli w tym życiu istnieje jakaś gra warta świeczki, to jest to nią właśnie spakowanie walizki, i odważenie się. I dlatego właśnie wykonuję tę pracę – aby nigdy nie pozwolić sobie zaprzestać tej podróży.
francuski > hiszpański: Biographie de Ágota Kristóf General field: Literatura/sztuka Detailed field: Poezja i literatura
Tekst źródłowy - francuski Biographie
Agota Kristof (en hongrois Kristóf Ágota) est une écrivaine hongroise d'expression francophone. Elle vit en Suisse.
À l'âge de 21 ans, Agota Kristof quitte son pays, la Hongrie, alors que la révolution des Conseils ouvriers de 1956 est écrasée par l'armée soviétique. Elle, son mari et leur fille âgée de 4 mois s'enfuient et s'installent à Neuchâtel en Suisse. Son œuvre est marquée par cette migration forcée. Elle travaille tout d'abord dans une usine, avant de devenir écrivain dans sa langue d'adoption, le français.
Dramaturge à ses débuts, elle va connaître un grand succès avec sa trilogie, parue au Seuil, racontant l'histoire de jumeaux, traduite dans de nombreuses langues. Elle a reçu le Prix du Livre européen pour le premier tome, Le Grand Cahier, en 1987 et le Prix du Livre Inter, pour le troisième, Le Troisième Mensonge, en 1992. Le deuxième tome a pour titre : La Preuve.
En 1995, paraît son dernier roman : Hier, aux éditions du Seuil.
En 1997 et en 2007, toujours aux éditions du Seuil, sont publiés deux recueils de pièces de théâtre, respectivement : L'Heure grise et Le Monstre et autres pièces.
Elle a publié en 2004 aux éditions ZOÉ un récit autobiographique : L'Analphabète et aux éditons du Seuil un recueil de textes anciens inédits : C'est égal.
Lauréate de maintes récompenses, elle a notamment obtenu:
- Le prix Schiller, en 2005.
- Le prix autrichien pour la littérature européenne pour l'ensemble de son œuvre, en 2008.
- Un des prix Kossuth, le plus important de l’État hongrois pour les arts et la science, en 2011.
Mère de trois enfants et deux fois divorcée, elle s'éteint à 75 ans dans la ville où elle avait trouvé exil. Ses cendres ont été transférées dans son pays d'origine, la Hongrie, dans la ville de Kőszeg, où elle a vécu une partie de sa jeunesse.
Tłumaczenie pisemne - hiszpański Biografía
Agota Kristof (en húngaro, Kristóf Ágota) es una escritora húngara que vivió en Suiza y escribió en francés.
Con la edad de 21 años, Agota Kristof abandonó su país, Hungría, mientras la revolución de los Consejos obreros de 1956 estaba siendo aplastada por el ejército soviético. Ella, su marido y su hija de 4 meses se escaparon y se instalaron en Neuchâtel, en Suiza. Su obra está marcada por esta emigración forzada. Trabajó primero en una fábrica, antes de convertirse en escritora en su lengua adoptiva, el francés.
Dramaturga en sus inicios, conoció un gran éxito con su trilogía, editada por Seuil, que cuenta una historia de unos gemelos y fue traducida a varios idiomas. Ha recibido el Premio Europeo del Libro por el primer tomo, El gran cuaderno, en 1987 y el Prix du Livre Inter por el tercero, La tercera mentira, en 1992. El segundo tomo se titula La prueba.
En 1995, apareció su última novela: Ayer, editada por Seuil.
En 1997 y en 2007, también con Seuil, se publicaron dos recopilaciones de obras teatrales, respectivamente: La hora gris y El Monstruo y otras obras.
En el 2004, publicó con la editorial ZOÉ un relato autobiográfico La analfabeta, y con Seuil una recopilación de antiguos textos inéditos: No importa.
Ganadora de importantes premios, entre otros:
- El Premio Schiller, en el 2005.
- El Premio Austriaco de Literatura Europea por el conjunto de su obra, en el 2008.
- Uno de los Premios Kossuth, el más importante del Estado húngaro en el ámbito de las artes y de la ciencia, en el 2011.
Madre de tres hijos y divorciada dos veces, se apagó a sus 75 años en la ciudad donde había encontrado asilo. Sus cenizas fueron transportadas a su país de origen, Hungría, a la ciudad de Kőszeg, donde había vivido una parte de su juventud.
More
Less
Wykształcenie
Master's degree - Uniwersytet Warszawski
Doświadczenie
Lata doświadczenia jako tłumacz: 13. Zarejestrowany od: Jan 2021.
I’m a multilingual translator, interpreter, and writer with a strong background in Social Sciences.
As a native Polish speaker fluent in Spanish, French, English, and Catalan, I specialize in translation and localization for various sectors, including social services, marketing, culture, fashion and tourism.
My experience spans independent work, roles at a 112 Emergency Call Centre, and completion of a European Master’s in Conference Interpreting.
With advanced language certifications, I’m dedicated to bridging communication gaps and delivering clear, accurate translations.
Słowa kluczowe: Polish, Spanish, Catalan, Interpreting
Znajomość dziedzin