ProZ.com translation contests »
2014 annual ProZ.com translation contest: "Celebrations" » English to Persian (Farsi) » Entry by Mohammad Pouramiri


Source text in English

Translation by Mohammad Pouramiri (#18179)

Who cast that first fateful tomato that started the La Tomatina revolution? The reality is no one knows. Maybe it was an anti-Franco rebellion, or a carnival that got out of hand. According to the most popular version of the story, during the 1945 festival of Los Gigantes (a giant paper mâché puppet parade), locals were looking to stage a brawl to get some attention. They happened upon a vegetable cart nearby and started hurling ripe tomatoes. Innocent onlookers got involved until the scene escalated into a massive melee of flying fruit. The instigators had to repay the tomato vendors, but that didn't stop the recurrence of more tomato fights—and the birth of a new tradition.

Fearful of an unruly escalation, authorities enacted, relaxed, and then reinstated a series of bans in the 1950s. In 1951, locals who defied the law were imprisoned until public outcry called for their release. The most famous effrontery to the tomato bans happened in 1957 when proponents held a mock tomato funeral complete with a coffin and procession. After 1957, the local government decided to roll with the punches, set a few rules in place, and embraced the wacky tradition.

Though the tomatoes take center stage, a week of festivities lead up to the final showdown. It's a celebration of Buñol's patron saints, the Virgin Mary and St. Louis Bertrand, with street parades, music, and fireworks in joyous Spanish fashion. To build up your strength for the impending brawl, an epic paella is served on the eve of the battle, showcasing an iconic Valencian dish of rice, seafood, saffron, and olive oil.

Today, this unfettered festival has some measure of order. Organizers have gone so far as to cultivate a special variety of unpalatable tomatoes just for the annual event. Festivities kick off around 10 a.m. when participants race to grab a ham fixed atop a greasy pole. Onlookers hose the scramblers with water while singing and dancing in the streets. When the church bell strikes noon, trucks packed with tomatoes roll into town, while chants of "To-ma-te, to-ma-te!" reach a crescendo.

Then, with the firing of a water cannon, the main event begins. That's the green light for crushing and launching tomatoes in all-out attacks against fellow participants. Long distance tomato lobbers, point-blank assassins, and medium range hook shots. Whatever your technique, by the time it's over, you will look (and feel) quite different. Nearly an hour later, tomato-soaked bombers are left to play in a sea of squishy street salsa with little left resembling a tomato to be found. A second cannon shot signals the end of the battle.
چه کسی اولین گوجه فرنگی سرنوشت ساز را پرتاب کرد که منجر به آغاز انقلاب "توماتینا" شد؟ راستش را بخواهید، هنوز کسی نمی داند. شاید نتیجه ی یک شورش ضد فرانکویی بوده باشد یا تنها کارناوالی بوده که در آن اوضاع از کنترل خارج شده است. بر طبق پذیرفته ترین روایت، در طی جشنواره ی لس هیگانتس(رژه ی نمایشی بزرگ عروسک های پاپیه ماشه) در سال 1945 برخی از افراد محلی بر آن شدند تا برای جلب توجه یک بزن بزن به راه بیندازند. از قضا در همان نزدیکی به یک ارابه ی سبزی فروشی برخورد کردند و شروع کردند به پرتاب گوجه فرنگی های رسیده به سمت یکدیگر. ناظران هم بی خبر از همه جا وارد ماجرا شدند تا اینکه کار تا حد محشرعظیمی از میوه های پران بالا گرفت. آشوب گران می بایست غرامت میوه فروشان را بدهند، اما این مساله هم نتوانست جلوی درگیری های بیشتر از این قبیل و در نهایت زایش سنتی جدید را بگیرد.

از آنجا که مقامات دولتی از شدت گرفتن غیر قابل کنترل اواضاع هراس داشتند، در دهه ی 1950 ابتدا یک سری از ممنوعیت ها را وضع کرده و مدتی بعد آنها را تعدیل بخشیدند و در نهایت دوباره همان ممنوعیت ها را به اجرا گذاشتند. در سال 1951 افراد محلی که از قانون سرپیچی نمودند به زندان افتادند تا اینکه در نهایت به خاطر اعتراض مردمی آزاد شدند. مشهورترین بی اعتنایی به این ممنوعیت ها در سال 1957 به وقوع پیوست زمانی که مدافعین جشنواره توماتینا یک مراسم نمادین تدفین گوجه فرنگی همراه با تابوت و مشایعین برگزار کردند. بعد از سال 1957 دولت محلی تصمیم گرفت تا به خواست عمومی احترام بگذارد؛ تنها تعداد معدودی قانون تصویب نمود و این سنت دیوانه وار را پذیرفت.

هر چند که پرتاب گوجه فرنگی نقش اصلی را در این رویداد بازی می کند، قبل از این مرحله به مدت یک هفته جشنواره های متعددی برگزار می گردد تا اینکه سرانجام به نبرد نهایی ختم می شوند. یکی از این رویدادها جشن قدیسان حامی شهر بونیول (مریم باکره و لوئیس برتراند مقدس) است که با رژه های نمایشی خیابانی، موسیقی و آتش بازی به شیوه ی فرح انگیز اسپانیایی همراه است. پلوی اسپانیایی شکوهمندی در شب قبل از نبرد سرو می شود تا نیروی شرکت کنندگان برای شرکت در بلبشوی قریب الوقوع تقویت گردد؛ این پلوی مخصوص نشان دهنده ی غذای نمادین ولنسیایی متشکل از برنج، خوراک دریایی، زغفران و روغن زیتون است.

امروزه آن جشنواره ی بی قید از نظم و قانون مندی خاصی برخوردار گشته است. برگزار کنندگان این جشنواره تا آنجا پیش رفته اند که انواع خاصی از گوجه فرنگی های بدمزه را برای جشنواره ی سالیانه پرورش داده و آماده می سازند. مراسم جشنواره در ساعت 10 صبح آغاز می گردد، درست زمانی که شرکت کنندگان برای قاپیدن یک تکه گوشت که در بالای یک تیرک چرب و روغن مالی شده قرار داده شده است، با یکدیگر مسابقه می دهند. ناظران در حالی که به رقص و آواز خوانی مشغولند شرکت کنندگان در این مسابقه را با شلنگ آب خیس می کنند. وقتی که صدای زنگ ناقوس کلیسا ظهر را اعلام می کند، کامیون هایی پر از گوجه فرنگی وارد شهر می شوند، و در این حین آوازخوانی " گو-جه، گو-جه" به اوج می رسد.

آنگاه، با شلیک توپ آبی رویداد اصلی آغاز می گردد. این به عنوان چراغ سبزی برای شروع له کردن گوجه فرنگی ها و پرتاب آنها در یک جنگ تمام عیار به سمت دیگر شرکت کنندگان است. شرکت کنندگانی از قبیل پرتاب کنندگان دور برد، آدم کشان فاصله ی نزدیک و افرادی با پرتاب قوسی برد متوسط. روش شما هر چه باشد، وقتی که مبارزه تمام شود، ظاهر (و همچنین حال و هوای) کاملا متفاوتی خواهید داشت. تقریبا نیم ساعت بعد از شروع نبرد، پرتاب کنندگانی که غرق در گوجه فرنگی شده اند باقی مانده اند و بازی در دریایی از سس سالسای نرم جاری در خیابان و در این حین دیگر تقریبا چیزی شبیه گوجه فرنگی باقی نمانده است. شلیک توپ دوم نشانه ی پایان مبارزه است.


Discuss this entry