When my wife told me she was pregnant, I got that stomach-churning sensation that hits you on a plunging roller coaster. I was excited, yes, but... oh my God. Parenting was for, well, parents.
So here I stand, bug-eyed and sweating buckets like some poorly-drawn cartoon character, the question marks floating in the air around my head while I try to prepare myself for the complete care and responsibility of another living being besides my cat. I'm responsible for making sure this little human doesn't grow up and turn into a complete monster. If the child turns out a social moron-- my fault. If the babe can't find Luxembourg on the map, blame me for not providing a better education. They'll need therapy, and of course that will be on my head too. So many opportunities for wrong turns!
I remember the day my father sat me down and awkwardly told me about the birds and the bees; it was perhaps the most excruciating and embarrassing half hour of both our lives. I can't do that to another human being.
Maybe I'm getting a little ahead of myself here. I can do this, I say; I'll be a great father. My child will be reared a well-rounded, educated, upstanding citizen of the world, and he or she won't hate me.
And then I imagine the baby, still safe within the confines of my wife's belly, suddenly opening an alarmed eye as the thought enters his or her mind: "What if my dad just can't hack it? | Όταν η γυναίκα μου μου είπε ότι είναι έγγυος, ένοιωσα ένα ανακάτεμα, λες και ήμουν σε τραινάκι του λούνα παρκ. Πράγματι, ενθουσιάστηκα αλλά... Παναγία μου! Στο κάτω κάτω, η ανατροφή παιδιών είναι για ...τους γονείς.
Να 'μαι λοιπόν, με γουρλωτά μάτια και κάθιδρος, σαν κακοσχεδιασμένος χαρακτήρας κόμιξ, με χιλιάδες ερωτηματικά να πλυμμηρίζουν το κεφάλι μου, καθώς προετοιμάζομαι να αναλάβω την πλήρη ευθύνη και φροντίδα ενός ακόμη πλάσματος - πέρα από τη γάτα μου. Πλέον πρέπει να φροντίσω ώστε αυτός ο μικρός άνθρωπος να μη γίνει, μεγαλώνοντας, ένα τέρας. Αν το παιδί καταλήξει εντελώς ακοινώνητο, θα φταίω εγώ. Αν δεν ξέρει κατά που πέφτει το Λουξεμβούργο στο χάρτη, θα σημαίνει ότι δεν του έδωσα σωστή εκπαίδευση. Θα απαιτηθεί κάποια θεραπευτική αγωγή και, φυσικά, θα το'χω κι αυτό στο κεφάλι μου. Τόσα και τόσα μπορούν να πάνε στραβά...
Θυμάμαι τη μέρα που έπιασε ο πατέρας μου να μου μιλήσει, εντελώς αδέξια, για τα λουλουδάκια και τις μελισσούλες: πρέπει να ήταν το πιο βασανιστικό και αμήχανο μισάωρο στη ζωή και των δυο μας. Δεν μπορώ να επιβάλλω κάτι τέτοιο σ' έναν άλλον άνθρωπο.
Ίσως βέβαια προτρέχω. Λέω ότι μπορώ να το κάνω. Θα γίνω ο τέλειος πατέρας. Το παιδί μου ωριμάζοντας θα γίνει ένας (ή μια) ολοκληρωμένος, μορφωμένος κοσμοπολίτης - και δε θα με μισεί.
Και μετά φαντάζομαι το μωρό, ακόμη προστατευμένο στην κοιλιά της γυναίκας μου, να ανοίγει ξαφνικά και ανήσυχα τα μάτια του καθώς η ακόλουθη σκέψη περνά από το μυαλουδάκι του: "Κι αν ο μπαμπάς μου δεν το έχει;" |