The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | پنجاه سال پیش ، لحظه ا ی که نیل آرمسترانگ قدم به کره ماه گذاشت ، مایه افتخار ، باعث شگفتی و حیرت مردم در سراسر جهان شد. روزنامه ها چنین استدلال کردند که "انسان" از این به بعد به هرکجای کیهان که آرزوی آنرا دارد و در ذهنش تعبیه شده خواهد رفت ... به سیاره ها ، دیر یا زود ، مطمئنا خواهد رفت. ولی نه. فرود به ماه یک انحراف بود ، هدفی که نه بعنوان یک هدف به خودی خود ، بلکه به عنوان ابزاری برای نشان دادن قابلیت های خارق العاده آمریکایی بدست آمد. آن مورد ، یکبار انجام شد و نیازی به تفسیر و وتوضیح نداشت. فقط 571 نفر وارد مدار شده اند ؛ و از سال 1972 هیچکس دورتر از دز موئیز اهل شیکاگو به فضا نرفته است. 50 سال آینده بسیار متفاوت بنظر می رسد. کاهش هزینه ها ، فن آوری های جدید، جاه طلبی های چینی ها و هندی ها ، و نسل جدیدی از کار آفرینان نوید یک دوره متهورانه توسعه "فضا" را می دهند . به احتمال زیاد شامل گردشگری برای شبکه های ارتباطی غنی و بهتر برای همه خواهد شد ؛ و در طولانی مدت ممکن است به بهره برداری از مواد معدنی و حتی حمل و نقل انبوه منجرگردد.فضا همواره بیشتر شبیه به گسترش زمین خواهد شد - عرصه ای برای شرکت ها و افراد خصوصی ، و نه فقط برا دولت ها. اما برای تحقق این وعده ،جهان نیازمند ایجاد یک سیستم قانونمند برای اداره آسمانها هم در زمان صلح و هم در صورت وقوع جنگ است. توسعه فضا تاکنون بر تسهیل فعالیت – عمدتا ارتباطات ماهواره ای برای پخش رادیویی و ناوبری – تمرکز نموده است. اکنون دو چیز در حال تغییر است . اول، ژئوپولیتیک که فشار جدیدی را برای اعزام انسانها به زیر سطح کم عمق مدارهای سطح پایین زمین ایجاد میکند . چین قصد دارد تا سال 2035 انسان ها را به ماه بفرستد . دولت دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا میخواهد که آمریکایی ها تا سال 2024 به آنجا برگردند . کاهش هزینه ها باعث میگردد که این قیمت ها نسبت به قبل مقرون به صرفه تر شود. آپولو صدها میلیارد دلار هزینه داشت ( به پول امروز) . اکنون دهها میلیارد دلار قیمت بلیط است. ترویج فضا به عنوان غرب وحشی خیالی ، یک مرز بی قانون و آشفته جایی که بشر میتواند خود را از قید و بند ها رها کند و سرنوشت خود را دوباره کشف کند ، اشتباه است. در فضا برای تحقق وعده ی خود حکمرانی لازم است.. در زمانی که جهان نمیتواند در مورد قوانینی برای تجارت زمینی میله های فولادی و سویا که ممکن است مانند یک سوال بزرگ به نظر برسد ، توافق کند. اما بدون آن ، پتانسیل تمام آنچه در ورای زمین نهفته است در بهترین حالت تا 50 سال دیگر انتظار میکشد که تحقق یابد . در بدترین حالت فضا می تواند به مشکلات زمین بیافزاید. |