The moment when, 50 years ago, Neil Armstrong planted his foot on the surface of the Moon inspired awe, pride and wonder around the world. This newspaper argued that “man, from this day on, can go wheresoever in the universe his mind wills and his ingenuity contrives…to the planets, sooner rather than later, man is now certain to go.” But no. The Moon landing was an aberration, a goal achieved not as an end in itself but as a means of signalling America’s extraordinary capabilities. That point, once made, required no remaking. Only 571 people have been into orbit; and since 1972 no one has ventured much farther into space than Des Moines is from Chicago.
The next 50 years will look very different. Falling costs, new technologies, Chinese and Indian ambitions, and a new generation of entrepreneurs promise a bold era of space development. It will almost certainly involve tourism for the rich and better communications networks for all; in the long run it might involve mineral exploitation and even mass transportation. Space will become ever more like an extension of Earth—an arena for firms and private individuals, not just governments. But for this promise to be fulfilled the world needs to create a system of laws to govern the heavens—both in peacetime and, should it come to that, in war.
The development of space thus far has been focused on facilitating activity down below—mainly satellite communications for broadcasting and navigation. Now two things are changing. First, geopolitics is stoking a new push to send humans beyond the shallows of low-Earth orbit. China plans to land people on the Moon by 2035. President Donald Trump’s administration wants Americans to be back there by 2024. Falling costs make this showing off more affordable than before. Apollo cost hundreds of billions of dollars (in today’s money). Now tens of billions are the ticket price.
[ … ]
It is a mistake to promote space as a romanticised Wild West, an anarchic frontier where humanity can throw off its fetters and rediscover its destiny. For space to fulfil its promise governance is required. At a time when the world cannot agree on rules for the terrestrial trade of steel bars and soybeans that may seem like a big ask. But without it the potential of all that lies beyond Earth will at best wait another 50 years to be fulfilled. At worst space could add to Earth’s problems. | پنجاه سال پیش لحظه ای که نیل آرمسترانگ پایش را روی سطح ماه گذاشت حیرت، غرور و شگفتی سراسر جهان را فرا گرفت. روزنامه ای در آن زمان نوشت " از این روز به بعد بشر میتواند به هر جایی در عالم که ذهنش اراده کند، هر جایی که نبوغش اجازه دهد و به سیارات یا هر جای دیگر برود، حالا دیگر بشر یقینا به زودی به آنجاها خواهد رفت. اما نه. فرود بر سطح ماه یک استثنا بود، این دست آورد نه به عنوان یک هدف نهایی بلکه به عنوان ابزاری برای نمایش توانمندی های خارق العاده آمریکا حاصل شد. وقتی که آن مهم حاصل شد دیگر نیازی به تکرار آن نبود. تاکنون تنها 571 نفر وارد مدار زمین شده اند؛ و از سال 1972 تا به حال هیچ کس بیش از فاصله میان شیکاگو و دِموین از زمین دور نشده است. 50 سال آینده خیلی متفاوت خواهد بود. هزینه های رو به کاهش، تکنولوژی های جدید، جاه طلبی های چینی ها و هندیها و نسل جدیدی از کار آفرینان دوره بی پروایی از پیشرفت فضایی را نوید میدهند. این پیشرفت قطعا توریسم برای ثروتمندان و شبکه های ارتباطی بهتر را برای همگان به همراه خواهد داشت؛ در دراز مدت این پیشرفت ها ممکن است به بهره برداری معدنی و حتی حمل و نقل انبوه منجر شود. فضا بیشتر و بیشتر به همچون ضمیمه ای برای زمین تبدیل خواهد شد – به عرصه ای نه تنها برای دولت ها بلکه برای شرکت های خصوصی و افراد حقیقی تبدیل خواهد شد. اما برای اینکه این رویا محقق شود دنیا بایستی مجموعه ای از قوانین برای کنترل این سرزمین های بهشتی ایجاد کند - قوانینی هم برای زمان صلح و هم هنگام جنگ احتمالی. تاکنون توسعه فضا متمرکز بر تسهیل فعالیت های زیر بوده است – عمدتا ارتباطات ماهواره ای برای پخش رسانه ای و برای اهداف ناوبری. اما اکنون دو چیز در حال تغییر است. ابتدا اینکه شرایط ژئوپلیتیک اقتضا می کند تا بشر به فراتر از مدار کم ارتفاع زمین برود. چین برنامه دارد تا قبل از سال 2035 افرادی را به سطح ماه بفرستد. دستگاه اجرایی رئیس جمهور ترامپ میخواهد آمریکایی ها حداکثر تا سال 2024 مجدد به ماه بروند. هزینه های رو به کاهش این خودنمایی را مقرون به صرفه تر از قبل می کنند. آپولو (به پول امروز) صدها میلیارد دلار هزینه برداشت. امروزه قیمت بلیط سفر به فضا به تنهایی ده ها میلیارد دلار است. [ … ] این اشتباه است که فضا را همچون دوران غرب وحشی رویایی رواج دهیم، عرصه ای پر و هرج مرج جایی که بشریت میتواند از همه قید و بندها رها شده و سرنوشتش را از نو بسازد. برای اینکه رویای فضا محقق شود به یک سیستم حکومتی نیاز است. در دورانی که جهان نمی تواند حتی بر سر قوانین تجارت زمینی میلگردهای فولادی و دانه های سویا توافق کند این خواسته ممکن است بسیار دور از واقعیت به نظر برسد. ولی بدون یک سیستم حکومتی، تمام پتانسیل بلقوه ی هر آنچه که در ماواری زمین قرار دارد در بهترین حالت 50 سال دیگر محقق خواهد شد. در بدترین حالت نیز فضا ممکن است بر مشکلات زمین بیفزاید. |