Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | የአከባቢውን ቋንቋ በማያውቁት በአውሮፓ ዋና ከተማ ውስጥ ሲመገቡ በዓይነ ሕሊናዎ ይታይ ፡፡ አስተናጋጁ ትንሽ እንግሊዝኛን ይናገራል ፣ ነገር ግን በክርክር ወይም በአጭበርባሪነት እርስዎ በሚገነዘቡት ፣ በሚበሉት እና በሚከፍሉት ምናሌ ላይ የሆነ ነገር ማዘዝ ይችላሉ ፡፡ አሁን በእግር ይጓዙ ፣ በእግር ጉዞ ከተሳሳተ በኋላ በአማዞንያን መንደር ውስጥ በረሃብ ይወጣሉ ፡፡ እዚያ ያሉት ሰዎች እርስዎን ምን እንደሚያደርጉ አያውቁም ፡፡ እርስዎ ለጥንት ምላስዎ የተሳሳቱትን ድምጾችን ማኘክ ፣ እጅ መስጠትን ለማሳየት እጆቻችሁን ከፍ ስታደርጉ ጥቃት የጀመራችሁ ይመስላቸዋል ፡፡ ያለ የጋራ አውድ መግባባት ከባድ ነው ፡፡ ለምሳሌ ፣ ሬዲዮአክቲቭ ጣቢያዎች ለአስር ሺዎች ዓመታት ሳይረበሹ መቆየት አለባቸው ፡፡ ሆኖም ከ 1,000 ዓመታት በፊት የነበረው የእንግሊዝኛ ቋንቋ በአሁኑ ጊዜ ለአብዛኞቹ ዘመናዊ ተናጋሪዎች የማይረዳው በመሆኑ ኤጀንሲዎች የኑክሌር ቆሻሻን ለማጀብ ማስጠንቀቂያ ለመፍጠር ተቸግረዋል ፡፡ ይህን ለማድረግ ኃላፊነት የተሰጣቸው ኮሚቴዎች ከፍ ካሉ የኮንክሪት ምሰሶዎች እስከ ኤድዋርድ ሙንች “ጩኸቱ” ፣ በዘር ተለውጦ አስደንጋጭ ሰማያዊ እስከ ሆነ ድረስ ሁሉንም ነገር ይዘው መጥተዋል ፡፡ ለወደፊቱ ማረጋገጫ ማንም የለም ፡፡ በእነዚህ የቆሻሻ መጣያ መልዕክቶች ላይ የሠሩ አንዳንድ ተመሳሳይ ሰዎችም እንዲሁ ከተፈጥሮ ውጭ ካለው ሕይወት ጋር መግባባት የበለጠ የከፋ ፈተና አካል ነበሩ ፡፡ ይህ የ“ተጨማሪ የብሳዊ ቋንቋዎች” ርዕሰ ጉዳይ ነው ፣ የሽቦው ጋዜጠኛ ዳንኤል ኦበርሀውስ አዲስ መጽሐፍ ፡፡ ከተፈጥሮ ውጭ የሆኑ አገራት ሰዎች መረጃን እንዴት እንደሚወስዱ የሚታወቅ ነገር የለም ፡፡ በ 1970 ዎቹ መጀመሪያ ላይ ከ ጀማሪ መስራች 10 እና 11 ፣ ሁለት የጠፈር መንኮራኩሮች ጋር የተላኩ ጥንድ እርቃና የሆኑ የሰው ልጆችን እና ምድርን ለመፈለግ አስቸጋሪ የሆነ ካርታ ያሳያሉ ፣ ሆኖም ግን የውጭ ዜጎች ሊያዩ ይችላሉ የሚል ግምት አለ ፡፡ እንዲህ ዓይነቱ የእጅ ሥራ እጅግ በጣም አነስተኛ የመሆን ዕድል ስለሌለው ፣ ከምድር የሚመጡ የሬዲዮ ስርጭቶች በብርሃን ፍጥነት ተጓዙ የመገናኘት ዕድላቸው ሰፊ ነው ፡፡ ነገር ግን ምድራዊ ሬዲዮ ከትክክለኛው ድግግሞሽ ጋር መጣጣም እንዳለበት ፣ እንዲሁ የውስጠኛው ዓይነት መሆን አለበት ፡፡ መጻተኞች በትክክለኛው ላይ እንዴት ይሆናሉ? ጀማሪ መስራች ማስታወሻ በሃይድሮጂን አቶም መሰረታዊ ንድፍ መልክ ፍንጭ ይሰጣል ፣ የመግነጢሳዊው ምሰሶው በመደበኛ ክፍተቶች የሚገለበጠው በ 1,420 ሜኸር ድግግሞሽ ነው ፡፡ በአጽናፈ ሰማይ ውስጥ ሃይድሮጂን እጅግ የበዛ ንጥረ ነገር ስለሆነ ፣ |