Замисли си дека вечераш во еден европски главен град каде што не го знаеш локалниот јазик. Келнерот малку зборува англиски, но како што знаеш и умееш, успеваш да нарачаш од менито некакво јадење што го препознаваш, јадеш и за коешто ќе платиш. А сега препушти ѝ се на фантазијата и место тоа, ќе залуташ при пешачење и одеднаш се појавуваш изгладнет во село крај реката Амазон. На луѓето таму не им паѓа напамет што да прават со тебе. Испушташ звуци како да џвакаш, а за кои тие помислуваат по грешка дека тоа е твојот примитивен јазик. Кога ги подигнуваш рацете да покажеш дека се предаваш, си мислат дека ќе ги нападнеш.

Општењето без заеднички контекст е тешко. Па така, локации со радиоактивен отпад мора да останат непристапни во текот на десетици илјади години. Сепак, со оглед на тоа дека англискиот јазик од пред илјада години е денес неразбирлив за неговите денешни говорители, надлежните институции работеле напорно на создавање на предупредувачки пораки непосредно пред нуклеарниот отпад. Комитетите задолжени за оваа задача смислиле сѐ и сешто, почнувајќи од кули со бетонски шилци, преку сликата „Вресок“ на Едвард Мунх, па сѐ до генетски модифицирани растенија кои посинуваат во знак на предупредување. Ниеден од овие предупредувачки сигнали нема гаранција за успех во иднина.

Некои од истите лица што ги изработувале овие предупредувачки пораки пред депониите со опасен отпад се соочиле со уште поголем предизвик: комуникација со вонземјани. Ова е тема на новата книга на Даниел Оберхаус „Вонземски јазици“, којшто работи како новинар во списанието „Вајрд“.

Не знаеме ништо за тоа како вонземјаните восприемаат информации. На пар плочки испратени на почетокот на седумдесетите години со двата вселенски брода, „Пионер 10“ и „Пионер 11“, се насликани голи човечки суштества и груба мапа со цртеж како да се пронајде Земјата – сосема едноставни нешта, за кои може да се мисли дека дури и вонземјани би ги препознале. Бидејќи таквите предмети немаат повеќе од бесконечно мали шанси да бидат откриени, веројатноста радио-програмите од Земјата, коишто патуваат со брзината на светлината, да воспостават контакт е поголема. Но, така како што радиото на Земјата мора да биде вклучено на точната фреквенција, така мора да биде пуштено и она меѓуѕвезденото. Како тогаш вонземјаните случајно би наишле на точната фреквенција? Плочките на вселенскиот брод „Пионер“ пружаат мала помош во облик на основен дијаграм на водороден атом, чијшто магнетен поларитет се врти во редовни временски интервали, со фреквенција од 1,420 мегахерци. Бидејќи водородот е најраспространетиот елемент во универзумот, постои надеж дека овој цртеж ќе функционира како еден вид на телефонски број.