Imagine dining in a European capital where you do not know the local language. The waiter speaks little English, but by hook or by crook you manage to order something on the menu that you recognise, eat and pay for. Now picture instead that, after a hike goes wrong, you emerge, starving, in an Amazonian village. The people there have no idea what to make of you. You mime chewing sounds, which they mistake for your primitive tongue. When you raise your hands to signify surrender, they think you are launching an attack.
Communicating without a shared context is hard. For example, radioactive sites must be left undisturbed for tens of thousands of years; yet, given that the English of just 1,000 years ago is now unintelligible to most of its modern speakers, agencies have struggled to create warnings to accompany nuclear waste. Committees responsible for doing so have come up with everything from towering concrete spikes, to Edvard Munch’s “The Scream”, to plants genetically modified to turn an alarming blue. None is guaranteed to be future-proof.
Some of the same people who worked on these waste-site messages have also been part of an even bigger challenge: communicating with extraterrestrial life. This is the subject of “Extraterrestrial Languages”, a new book by Daniel Oberhaus, a journalist at Wired.
Nothing is known about how extraterrestrials might take in information. A pair of plaques sent in the early 1970s with Pioneer 10 and 11, two spacecraft, show nude human beings and a rough map to find Earth—rudimentary stuff, but even that assumes aliens can see. Since such craft have no more than an infinitesimal chance of being found, radio broadcasts from Earth, travelling at the speed of light, are more likely to make contact. But just as a terrestrial radio must be tuned to the right frequency, so must the interstellar kind. How would aliens happen upon the correct one? The Pioneer plaque gives a hint in the form of a basic diagram of a hydrogen atom, the magnetic polarity of which flips at regular intervals, with a frequency of 1,420MHz. Since hydrogen is the most abundant element in the universe, the hope is that this sketch might act as a sort of telephone number. | Замислете да вечерате во европска престолнина при што не го знаете тамошниот јазик. Келнерот зборува малку англиски, но вака или онака успевате да нарачате нешто што препознавате на менито, јадете и плаќате. Сега, наместо тоа, замислете дека, откако планинарењето ќе тргне наопаку, изникнувате жив гладен во едно амазонско село. Луѓето таму немаат поим што да мислат за вас. Вие имитирате звуци на џвакање, кои тие погрешно ги протолкуваат како ваш исконски јазик. Кога кревате раце за да назначите предавање, тие мислат дека започнувате напад. Комуницирањето без заеднички контекст е мачно. На пример, радиоактивните места мора да бидат оставени непореметени десетици илјади години; сепак, имајќи предвид дека англискиот јазик од пред само 1 000 години, сега е неразбирлив за повеќето негови современи говорители, друштвата се имаат намачено да изготват предупредувања за да го придружуваат нуклеарниот отпад. Одборите задолжени за тоа смислија сè, од огромни бетонски шилци, до „Пискот“ на Едвард Мунк, до растенија генетски модифицирани да се претворат во тревожно сино. За ниту едно не е сигурно дека ќе биде долгорочно. Некои од истите луѓе кои работеа на овие пораки за депониите, исто така беа дел од еден уште поголем предизвик: воспоставување врска со вонземски живот. Ова е предмет на „Вонземски јазици“, нова книга на Даниел Оберхаус, новинар во Wired. Ништо не е познато за тоа како вонземјаните можат да примат информации. Во раните 1970-ти со Пионер 10 и 11, две вселенски летала, беа испратени две плочи, кои прикажуваат голи човечки суштества и приближна мапа за наоѓање на Земјата - некои основни работи, но дури и со тоа се претпоставува дека вонземјаните можат да ги видат. Бидејќи таквото летало нема повеќе од незначително мали шанси да биде пронајдено, радиофонијата од Земјата, патувајќи со брзина на светлината, има поголема веројатност да оствари контакт. Но, исто како што копненото радио мора да биде наместено на правилната фреквенција, така треба и меѓуsвезденото. Како вонземјаните случајно би се нашле на правилната? Плочата на Пионер дава наговестување во облик на основен дијаграм на атом на водород, чиј магнетски поларитет се превртува во редовни интервали, со фреквенција од 1 420 MHz. Поради тоа што водородот е најзастапен елемент во вселената, постои надеж дека овoj приказ може да служи како еден вид телефонски број. |