[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Преведувачите едноставно не добиваа признание, тие не очекуваа голема заработувачка, туку само да врзат крај со крај. Впрочем, малкумина беа обучени како преведувачи, но повеќето имаа солидно универзитетско образование и одлично познавање на јазици, барем на својот мајчин јазик. Имав пријателка која спаѓаше баш во таа категорија и мојот круг на пријатели се прошири со цел да им посака добредојде и на други преведувачи. Сметав дека се многу поинтересни како луѓе и открив дека имавме слични животни искуства. Никогаш не сум имал проблеми при склопување пријателства, но секогаш се чувствував малку „поинаку“, а сигурен сум дека и тие се чувствувале исто. Кога мојата пријателка се пензионираше, таа ме препорача како своја замена. Со тоа зачекорив во светот наречен Осигурувања, за којшто не знаев ништо. Јас бев единствениот преведувач таму и немав речиси ништо на што можев да се потпрам. Сепак, тоа беше еден поинаков предизвик... На новото работно место почнав да пребарувам низ фајловите, да поставувам прашања и компанијата ме испрати на курсеви од областа на осигурувањето. Училиштето за осигурување се наоѓаше наспроти улицата и во неговата библиотека проучував куќни правила во случај на пожар, осигурителни полиси и каталози за противпожарни апарати. Го учев она што не можев да го правам претходно: да истражувам. Кога првиот пат требаше да преведам предлог на причини за осигурување на нуклеарна централа, добив телефонски повик од раководителот на тоа одделение, којшто ми честиташе за работата што сум ја извел. - Сосема може да се споредува со тоа на што сме навикнале, рече тој. Каков погодок! Мојот рецепт беше проучување на документ меѓу мноштвото фајлови сличен на оној што го составував, којшто ми служеше како ориентација, но откако видов дека мојот претходник го употребил зборот „нуклеус“ место „јадро“, сфатив дека фајловите ми беа бескорисни. Отидов во библиотеката преку улица и побарав „нуклеарни централи“. Веднаш ја пронајдов терминологијата што ја барав. Се разбира, во денешно време е потребно да се вложи многу повеќе труд. [...] |