[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | Թարգմանիչները պարզապես ճանաչում չէին ստանում, չէին ակնկալում ապրուստի միջոց վաստակել, պարզապես ծայրը ծայրին հասցնել։ Քչերն էին իսկապես որպես թարգմանիչներ վերապատրաստվել, բայց մեծ մասը ուներ հիմնավոր համալսարանական կրթություն և լեզուների լուրջ իմացություն, համենայն դեպս իրենց սեփական լեզուների։ Ես ունեի մի ընկեր, ով հենց այդ դասին էր պատկանում և իմ ընկերների շրջանակն ընդլայնվեց՝ ներառելով այլ թարգմանիչներ: Ես հասկացա, որ նրանք որպես մարդ շատ ավելի հետաքրքիր էին և բացահայտեցի, որ մենք հաճախ ունեինք կյանքի նմանատիպ փորձ։ Ես երբեք չեմ ունեցել դժվարություն ընկերներ ձեռք բերելու հետ կապված, բայց ես միշտ ինձ համարել եմ «ուրիշ» և վստահաբար նրանք նույնպես դա զգացել են։ Երբ ընկերս թոշակի գնաց, նա ինձ առաջարկեց որպես իրեն փոխարինող: Այժմ ես մտա Վերաապահովագրության տիրույթ, որի մասին ես գազափար չունեի։ Ես նաև միակ թարգմանիչն էի այնտեղ և ես քիչ բանի վրա կարող էի հիմնվել։ Այնուամենայնիվ, դա ևս մեկ աստիճան էր դեպի վեր… Իմ նոր աշխատանքում ես սկսեցի տնտղել ֆայլերը, հարցեր տալ և ստիպեցի, որ ընկերությունը գրանցի ինձ Ապահովագրության դասընթացներին: Ապահովագրական քոլեջը հենց փողոցի դիմացն էր, և ես տեղեկացա հրդեհային ծածկագրեր, ապահովագրության վկայակաների և կրակմարիչի ցանկին իրենց գրադարանում։ Ես սովորում էի անել մի բան, որն իրագործելու ճոխություն երբեք չեմ ունեցել, այն է հետազոտել ամենը։ Առաջին անգամ, երբ ես ստիպված էի թարգմանել ատոմակայանի ապահովագրության նպատակների վերաբերյալ առաջարկը, ես ստացա զանգ այդ բաժնի ղեկավարից շնորհավորանքներով՝ իմ աշխատանքն ի կատար անելու հետ կապված։ «Շահեկան է համեմատած այն բանի, ինչին մենք սովոր ենք», - ասաց նա: Ինչպիսի առաջադիմություն։ Բանը նրանում էր, որ ես գործ ունեցա մի փաստաթղթի հետ թղթապանակների մեջ նման հենց այն մեկին, որը ես ճանկել էի ուղեցույցի համար, սակայն երբ տեսել էի, որ նախորդը օգտագոծել էր «կորիզ» բառը «միջուկային» բառի փոխարեն, ես հասկացա, որ փաստաթղթերը ինձ անօգուտ էին։ Ես գնացի փողոցի մյուս կողմը դեպի գրադարան և փնտրեցի «ատոմակայաններ»: Ես անմիջապես գտա ամբողջ տերմինաբանությունը, որն ինձ անհրաժեշտ էր: Ներկայումս, իհարկե, լավ թարգմանիչ լինելու համար շատ ավելին է պահանջվում: |