Eroticism has this in common with an addictive drug: that there is a coercive element to its pleasure with which part of us is in complicity, and part not. Thus ever since time began men have been trying to enjoy eroticism without being destroyed by it. Societies, religions can be defined in the way they deal with this conundrum. Polygamy, monogamy with repression, monogamy with affairs, monogamy with prostitutes, serial monogamy. Not to mention individual solutions of great ingenuity, or desperation: Victor Hugo with the door knocked through the wall of his office, to let in a girl each afternoon. Auden's flair for finding call-boys in every town. Picasso who simply refused when wife and mistress demanded he choose between them. Then there is always the hair-shirt of course. But perhaps the thing to remember when you wake up with a life full of fresh paint and tortuous complications is that eroticism wasn't invented for you, nor merely for the survival of the species perhaps, but for a divinity's entertainment. Nothing generates so many opportunities for titillation and schadenfreude as eroticism. Which is why it lies at the centre of so much narrative. How the gods thronged the balconies of heaven to see the consequences of Helen's betrayal! And your friends are watching too. Your antics have put the shine on many a late-night conversation.
On the borders between mythology and history, that wily survivor Odysseus was the first who learnt to trick the gods. And perhaps his smartest trick of all was that of lashing himself to the mast before the Sirens came in earshot. There are those of course who are happy to stand at the railings, even scan the horizon. Otherwise, choose your mast, find the ropes that suit you: sport, workaholism, celibacy with prayerbook and bell... But the kindest and toughest ropes of all are probably to be found in some suburban semi-detached with rowdy children and a woman who never allows the dust to settle for too long.
| Η λαγνεία έχει με ένα εθιστικό ναρκωτικό το εξής κοινό: υπάρχει ένα στοιχείο καταναγκασμού στην ευχαρίστηση που προσφέρει, με το οποίο ένα μέρος του εαυτού μας συνεργεί και ένα μέρος του όχι. Κατά συνέπεια, από τις απαρχές του χρόνου, ο άνθρωπος επιχειρεί να απολαύσει τη λαγνεία, χωρίς να καταστραφεί από αυτήν. Κοινωνίες, [ακόμα και] θρησκείες μπορούν να προσδιοριστούν από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν αυτό το παράδοξο. Πολυγαμία, καταπιεστική μονογαμία, μονογαμία με σχέσεις, μονογαμία με εταίρες, μονογαμία κατά συρροή. Για να μην αναφέρουμε ιδιάζουσες λύσεις μεγάλης επινοητικότητας, ή απόγνωσης: Ο Βίκτορ Ουγκώ άνοιξε πόρτα στο τοίχο του γραφείου του για να μπάζει μια κοπέλα μέσα κάθε απόγευμα. Το ταλέντο του Ώντεν να βρίσκει αγόρια σε κάθε πόλη. Ο Πικάσο, που απλά αρνήθηκε όταν σύζυγος και ερωμένη του απαίτησαν να διαλέξει μια από τις δυο. Έπειτα, υπάρχει πάντα βέβαια και το θέμα πουκάμισο και τρίχα. Αλλά ίσως αυτό που πρέπει να θυμάται κανείς όταν ξυπνά ένα πρωινό και η ζωή του είναι γεμάτη μέλι και σιρόπι και βασανιστικές επιπλοκές είναι ότι ίσως η λαγνεία δεν επινοήθηκε για αυτόν, ούτε καν για την επιβίωση των ειδών, αλλά για την διασκέδαση κάποιας θεότητας. Τίποτα δεν προκαλεί τόσο σκανδαλισμό και χαιρεκακία όσο η λαγνεία. Πράγμα το οποίο ίσως οφείλεται για το γεγονός ότι βρίσκεται στο κέντρο τόσων αφηγήσεων. Μα μήπως οι θεοί δεν συνωστίσθηκαν στο μπαλκόνι του ουρανού για να δουν τις συνέπειες της προδοσίας της Ωραίας Ελένης! Αλλά και οι φίλοι σας βλέπουν επίσης. Τα επιτεύγματά σας έχουν ζωντανέψει ένα σορό μεταμεσονύχτιες συζητήσεις.
Στα σύνορα της μυθολογίας και της ιστορίας, αυτός ο πολυμήχανος επιζών ο Οδυσσέας, ήταν ο πρώτος που έμαθε να ξεγελά του θεούς. Και ίσως το ποιο πανούργο κόλπο του από όλα, ήταν που δέθηκε στο κατάρτι πριν οι Σειρήνες φτάσουν σε απόσταση ακοής. Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που προτιμούν μια θέση στη κουπαστή, να ψάχνουν αν μπορούν και τον ορίζοντα. Αλλιώς, διαλέξτε το δικό σας κατάρτι, βρείτε τα σχοινιά που σας ταιριάζουν: αθλητισμός, εργασιομανία, αγαμία με απολυτίκιο και κουδούνι... Αλλά τα ευγενικότερα και δυνατότερα σχοινιά από όλα μάλλον κάποιος θα τα βρει σε κάτι ημι-ανεξάρτητες μονοκατοικίες στα προάστια με φασαριόζικα παιδιά και μια γυναίκα που δεν αφήνει τη σκόνη να κάτσει για πολύ.
|