Zaledwie skończyłam szósty rok życia jak wydarzył się fakt, który gruntownie zmienił moje życie; urodziła mi się siostra.
Do jej przyjścia na świat moje maleńkie „Ja”, w naturalny sposób, robiło ze mnie pępek świata. Miałam wrażenie, że mama, niania i nasze przyciasne mieszkanie – wszystko to, istniało wyłącznie dla mnie. Oczywiście taki był mój ogólny pogląd na świat, słowami nie umiałam tego wyrazić. Mama była „wszystkim”. Zycie bez niej niepojęte. Instynktownie potrzebowałam jej obecności i macierzyńskiej miłości jak powietrza, pokarmu i snu. I ta miłość, którą dotychczas mnie darzyła, wystarczała, innej i tak nie znałam. Kiedy się urodziłam, mama była bardzo młoda i jeszcze nie doszła do siebie po osobistym dramacie z tatą, pomimo, że opiekowała się mną bez zarzutu, to jednak, w jej życiu byłam drugoplanowa. A siostra – być może „dzięki” swojemu wątłemu zdrowiu, bezustannym lękom o jej życie – zajęła natychmiast pierwszoplanowe miejsce w sercu mamy. Matka pokochała ją strasznie, patrzyła jak w obrazek, z uwielbieniem; i tak moim dziecinnym, wrażliwym sercem odkryłam, że miłość matczyna może być inna, że ja takiej nie zaznałam i, że dla mnie to były resztki. Nie krzywdzono ani nie karano mnie, ja byłam, po prostu - odstawiona na bok. Nie opuszczało mnie wrażenie, że jestem piątym kołem u wozu; objęcia mamy przepełnione były moją siostrą, dla mnie już tam nie było miejsca. Wciąż tylko słyszałam: „ty jesteś starsza, ustąp, oddaj, odsuń się, złaź...”. Tak jak każdemu z nas, dużo przyszło mi przeżyć, zasmakować goryczy, utracić bliskich, zabłąkać się w uczuciach, ale tych pierwszych lekcji goryczy, smutku i samotności, w których uczestniczyło moje siedmioletnie serce, nie mogę zapomnieć.