[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | Vertalers kregen gewoon geen erkenning; er werd niet van ze verwacht dat ze er echt geld mee konden verdienen, ze konden er hoogstens van rondkomen. Erg weinig mensen waren daadwerkelijk opgeleid tot vertaler, maar de meesten hadden een gedegen universitaire opleiding en een gedegen talenkennis, in ieder geval van hun eigen taal. Een vriend van mij viel precies in die categorie en mijn vriendenkring begon zich uit te breiden met andere vertalers. Als persoon vond ik ze veel interessanter en ik kwam erachter dat we vaak soortgelijke levenservaringen hadden. Vrienden maken was nooit lastig voor me, maar ik had me altijd al "anders" gevoeld en ik weet zeker dat zij dat ook zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, raadde ze mij aan als haar vervanger. Nu betrad ik het terrein van de herverzekering, waar ik niets van wist. Ik was daar ook de enige vertaler en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stapje verder. In mijn nieuwe baan begon ik de dossiers door te nemen, vragen te stellen en kreeg ik het bedrijf zover dat ze me inschreven voor verzekeringscursussen. Het College of Insurance was aan de overkant van de straat en ik raadpleegde brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers in hun bibliotheek. Ik leerde waarvoor ik eerder nooit de luxe had om te kunnen doen, namelijk onderzoek. De eerste keer dat ik een voorstel moest vertalen voor verzekeringen van een kerncentrale, kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling die me feliciteerde met het werk dat ik had geleverd. "Het kan zich meten met wat we gewend zijn," zei hij. Wat een compliment! Wat er gebeurde, was dat ik een document in de bestanden had geraadpleegd dat vergelijkbaar was met het document wat ik gebruikte als leermateriaal. Maar toen zag ik dat mijn voorganger het woord "nucleus" had gebruikt in plaats van "kern" en realiseerde ik me dat de bestanden nutteloos voor me waren. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant en zocht naar "kerncentrales". Ik vond meteen alle terminologie die ik nodig had. Natuurlijk is er tegenwoordig veel meer nodig dan dat om een goede vertaler te zijn. […] |