[...]
Vertalers kregen simpelweg geen erkenning. Ze verwachtten niet dat ze veel zouden verdienen, hooguit dat ze de eindjes aan elkaar konden knopen. Er waren er maar heel weinig die echt als vertaler waren opgeleid, maar de meesten hadden wel een gedegen hogere opleiding en een solide talenkennis – al was het maar van hun moedertaal.

Ik had een vriendin voor wie dit allemaal gold en toen mijn vriendenkring groter werd, kwamen er nog meer vertalers bij. Ik vond ze als mens veel interessanter en merkte dat onze levensverhalen vaak vergelijkbaar waren. Hoewel ik nooit moeite hoefde te doen om nieuwe vrienden te maken, voelde ik me wel altijd ‘anders’, en ik weet zeker dat zij dezelfde ervaring hadden.

Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg ze mij voor als haar opvolgster. Zo betrad ik de wereld van de herverzekeringen, een onderwerp waar ik niets vanaf wist. Er werkten daar geen andere vertalers en ik kon nauwelijks ergens op terugvallen. Maar het was wel weer een treetje hoger op de ladder...

In mijn nieuwe baan begon ik dossiers door te bladeren en vragen te stellen. Ik kreeg mijn werkgever zo ver dat ze me voor verzekeringscursussen inschreven bij het College of Insurance, tegenover ons kantoor in dezelfde straat. In de bibliotheek van dit instituut bestudeerde ik brandveiligheidsvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblusapparaten. Zo leerde ik hoe je onderzoek doet, iets wat ik me nog niet eerder had kunnen permitteren.

Toen ik voor het eerst een verzekeringsvoorstel voor een kerncentrale had vertaald, kreeg ik een telefoontje van de chef van de betreffende afdeling. Hij gaf me een complimentje voor het geleverde werk: “Is beter dan wat we gewend waren”. Daar werd ik blij van!

Het was zo gegaan: ter referentie wilde ik een bepaald document uit het dossier raadplegen, dat vergelijkbaar was met het document waar ik aan werkte. Maar toen ik zag dat mijn voorgangster een woord voor ‘atoomkern’ had gebruikt waar het ging om een reactorkern, besefte ik dat ik niets aan dit materiaal zou hebben. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant om te zoeken op ‘kerncentrale’ en had in een mum van tijd alle benodigde terminologie gevonden.

In de huidige tijd komt er natuurlijk veel meer bij kijken om een goede vertaler te zijn.
[...]

"Een vertalersleven”

[...] Vertalers kregen amper erkenning, hun ambitie was niet om rijk te worden, wel om rond te komen. Slechts weinigen waren daadwerkelijk opgeleid als vertaler, hoewel de meesten over een degelijke universitaire graad en een uitvoerige kennis van talen beschikten, in elk geval van de eigen taal. Ik had een vriendin die precies in dat plaatje paste, en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond hen fascinerende zielen, en ontdekte dat we vaak vergelijkbare levenservaringen hadden. Vrienden maken was voor mij nooit een probleem, maar ik voelde me altijd "anders" en ik ben er zeker van dat ook zij dat zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg ze mij voor als haar opvolger. Zo trad ik binnen in het rijk van de Herverzekering, waarvan ik niets afwist. Bovendien was ik de enige vertaler daar, zonder veel houvast. Maar het was weer een stapje vooruit....

In mijn nieuwe job begon ik door de dossiers te spitten, vragen te stellen, en wist ik het voor elkaar te krijgen dat het bedrijf me inschreef voor Verzekeringscursussen. Het College van Verzekeringen lag aan de overkant van de straat, en ik nestelde me in hun bibliotheek, waar ik brandcodes, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers bestudeerde. Ik proefde van een weelde die ik nooit eerder had ervaren: onderzoek. De eerste keer dat ik een voorstel moest vertalen voor de verzekering van een kerncentrale, ontving ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling, die me feliciteerde met mijn geleverde werk. "Veelbelovender dan wat we gewend zijn", zei hij. Wat een opsteker! Het toeval wil dat ik een document in de dossiers raadpleegde dat vergelijkbaar was met datgene wat ik doornam voor advies, maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord "nucleus" in plaats van "kern" had gebruikt, besefte ik dat deze dossiers onbruikbaar waren voor mij. Dus liep ik naar de bibliotheek aan de overkant van de straat en dook in de wereld van "kerncentrales". Daar vond ik meteen alle terminologie die ik nodig had.

Tegenwoordig vergt het wel meer dan dat om een goede vertaler te zijn, vanzelfsprekend. [...]

[...] Het vertaalvak werd gewoon niet erkend; je verwachtte niet dat je veel zou verdienen, alleen dat je de eindjes aan elkaar kon knopen. Er waren zeer weinig mensen met een vertaalopleiding, maar de meeste hadden wel een goede studie gedaan en beschikten over een degelijke talenkennis, van hun eigen taal althans. Ik had een vriendin die precies in die categorie viel en er voegden zich steeds meer vertaalcollega’s bij mijn vriendenkring. Ik vond ze als mens ook veel interessanter en kwam erachter dat we vaak vergelijkbare dingen hadden meegemaakt. Vrienden maken was nooit een probleem voor me geweest, maar ik voelde me altijd “anders” en ik denk dat zij zich ook zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg ze me voor om haar te vervangen. Nu trad ik de wereld van Reinsurance binnen, terwijl ik van verzekeringen niets wist. Ik was ook de enige die daar vertaalde, en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stap vooruit…

Bij mijn nieuwe baan begon ik het archief door te bladeren en vragen te stellen, en ik kreeg het bedrijf zover dat ze me inschreven voor cursussen over verzekeringen. Er zat een opleidingsinstituut voor verzekeraars aan de overkant van de straat, en in hun bibliotheek kon ik brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers raadplegen. Nu kon ik iets leren wat tot dan toe nooit tot mijn mogelijkheden had behoord: onderzoek doen. Toen ik voor het eerst een voorstel voor de verzekering van een kerncentrale had vertaald, kreeg ik telefoon van het hoofd van die afdeling om me te feliciteren met het werk dat ik had afgeleverd. “Beter dan wat we gewend waren,” zei hij. Wat een opsteker! Ik had namelijk als voorbeeld een vergelijkbaar document in het archief bekeken, maar toen ik zag dat mijn voorgangster het woord “kiem” in plaats van “kern” had gebruikt, wist ik dat ik aan het archief niets zou hebben. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant en zocht op “kerncentrales”. Direct vond ik alle terminologie die ik nodig had.

Je moet tegenwoordig natuurlijk wel meer in huis hebben om een goede vertaling te maken. [...]

[...] Vertalers werden niet gewaardeerd en verwachtten niet er goed aan te verdienen. Gewoon de eindjes aan elkaar knopen. Weinigen waren echt opgeleid als vertaler, maar de meesten hadden een degelijke algemene opleiding achter de kiezen en een goede taalkennis, toch van hun eigen taal. Een vriendin van me was precies zo iemand, en mettertijd kwamen er in mijn vriendenkring nog vertalers bij. Ik vond hen doorgaans veel interessanter dan andere mensen, en kwam tot de vaststelling dat ze het leven vaak op dezelfde manier ervaarden als ik. Ik had het nooit moeilijk om vrienden te maken, maar ik had altijd het gevoel dat ik ‘anders’ was, en ik ben er zeker van dat zij dat gevoel ook kenden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, beval ze mij aan als haar opvolger. Zo kwam ik terecht in de wereld van de herverzekeringen, waar ik niets van kende. Ik was bovendien de enige vertaler die ze hadden en had weinig om op terug te vallen. Maar ik stond weer een stapje verder…

In mijn nieuwe baan begon ik dossiers door te nemen en vragen te stellen, en ik vroeg het bedrijf om me op verzekeringscursus te sturen. Het College of Insurance, een school voor verzekeringen, was aan de overkant van de straat, en dus ging ik in hun bibliotheek bladeren in brandveiligheidsvoorschriften, verzekeringspolissen en brandblussercatalogi. Ik kreeg iets in de vingers waar ik me voorheen nooit helemaal in kon laten gaan: opzoekingswerk. De eerste keer dat ik een voorstel moest vertalen voor het verzekeren van een kerncentrale, kreeg ik telefoon van de chef van die afdeling, die me feliciteerde met het geleverde werk. “Het steekt gunstig af tegen wat we gewend zijn”, zei hij. Wat een opsteker! Het zat zo: ik had in de dossiers een document gevonden dat leek op het mijne en probeerde me daarop te baseren. Maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord voor ‘celkern’ had gebruikt in plaats van dat voor ‘reactorkern’, realiseerde ik me dat ik aan die dossiers niets had. Ik stak de straat over naar de bibliotheek en zocht op het trefwoord ‘kerncentrale’. Ik vond meteen alle termen die ik nodig had.

Tegenwoordig is er natuurlijk veel meer nodig om een goeie vertaler te zijn. [...]

[...] Vertalers kregen niet alleen geen erkenning, er werd ook niet verwacht dat ze veel geld verdienden. Alleen dat ze konden rondkomen. Er waren maar weinig mensen opgeleid tot vertaler, maar de meeste hadden wel een goede studie gevolgd en veel talenkennis, zeker van hun moedertaal. Ik had een vriendin die precies in die categorie viel en mijn vriendenkring groeide met nog meer vertalers. Ik vond ze veel interessanter als mens en ik ontdekte dat we vaak dezelfde dingen hadden meegemaakt. Ik was altijd goed in het maken van vrienden, maar ik voelde me altijd "anders" en ik weet zeker dat zij dat ook zo ervaarden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, werd ik door haar als haar opvolger aanbevolen. Ik stapte nu de wereld van herverzekeren binnen, waarvan ik niets wist. Ik was daar ook de enige vertaler en ik kon nergens op terugvallen. Maar het was wel weer een stapje omhoog....

Ik begon bij mijn nieuwe baan de dossiers te bekijken, vragen te stellen en ik kreeg het bedrijf zover dat ik cursussen mocht volgen over verzekeringen. Het opleidingsinstituut voor verzekeringen zat aan de overkant van de straat en in hun bibliotheek raadpleegde ik brandvoorschriften, verzekeringspolissen en folders over brandblussers. Ik leerde wat eerder nooit mogelijk was: onderzoek doen. De eerste keer dat ik een voorstel voor de verzekering van een kerncentrale moest vertalen, kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling die mijn werk complimenteerde. "Was beter dan we gewend zijn", zei hij. Dat werkte motiverend! Dit kwam omdat ik een document in de bestanden raadpleegde dat vergelijkbaar was met het document dat ik aan het uitzoeken was. Toen ik zag dat mijn voorganger het woord "nucleus" had gebruikt in plaats van "kern", realiseerde ik me dat de bestanden voor mij nutteloos waren. Ik ging naar de bibliotheek en zocht "kerncentrales" op. Ik vond meteen alle terminologie die ik nodig had.

Er is tegenwoordig natuurlijk veel meer nodig om een goede vertaler te zijn. [...]

[...] Vertalers kregen gewoon geen erkenning, ze verwachtten niet veel te verdienen maar gewoon rond te komen. Heel weinig mensen waren echt opgeleid als vertalers, maar de meeste hadden een degelijke universiteitsopleiding en een grondige talenkennis, tenminste in hun eigen taal. Een vriend van me behoorde helemaal tot die categorie en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond ze veel interessanter als mensen en ontdekte dat we vaak dezelfde levenservaringen hadden. Het was nooit moeilijk voor mij om vrienden te maken, maar ik voelde me altijd 'anders' en ik ben er zeker van dat zij dat ook voelden. Toen een vriendin van me met pensioen ging, droeg ze me voor als haar vervanger. Toen stapte ik het rijk van Herverzekeringen binnen, waar ik niks van kende. Niettemin was het weer een stap vooruit...

In mijn nieuwe baan begon ik de dossiers door te nemen, vragen te stellen en kreeg ik het bedrijf zover dat ze me inschreven voor cursussen over verzekeringen. Het College van Verzekeringen was aan de overkant van de straat en ik raadpleegde de brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers in hun bibliotheek. Ik leerde iets waar ik voordien nooit de kans toe had gekregen: onderzoek doen. De eerste keer dat ik een voorstel voor verzekeringsdoeleinden van een kerncentrale moest vertalen, kreeg ik een telefoontje van het departementshoofd om me te feliciteren met het geleverde werk. 'Het verschilt in positieve zin van wat we gewend zijn', zei hij. Wat een meevaller! Ik had hiervoor een document in de dossiers geraadpleegd dat vergelijkbaar was met het document dat ik had doorgenomen om me in te lezen. Toen ik echter zag dat mijn voorganger het woord 'nucleus' in plaats van 'kern' had gebruikt, realiseerde ik me dat de dossiers nutteloos voor me waren. Ik stak de straat over naar de bibliotheek en zocht 'kerncentrales' op. Onmiddellijk vond ik alle terminologie die ik nodig had.

Tegenwoordig is er natuurlijk veel meer nodig om een goede vertaler te zijn. [...]

[…] Vertalers kregen gewoon geen waardering, ze verwachten niet dat ze er veel mee zouden verdienen, net genoeg om rond te komen. Heel weinig mensen waren daadwerkelijk opgeleid tot vertaler, maar de meesten hadden een gedegen hogere opleiding en een gedegen talenkennis, tenminste van hun eigen taal. Ik had een vriendin die precies in die categorie viel en mijn vriendenkring breidde zich uit naar andere vertalers. Ik vond ze een stuk interessanter als mensen, en ontdekte dat we vaak soortgelijke levenservaringen hadden. Ik heb nooit moeite gehad vrienden te maken, maar ik heb me altijd “anders” gevoeld, en ik weet zeker dat zij hetzelfde voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, heeft ze mij als haar vervanger aanbevolen. Ik trad nu het rijk van de Herverzekering binnen, waarvan ik niets wist. Ik was ook nog de enige vertaler daar, en had niet veel om op terug te vallen. Niettemin, het was weer een stap verder….

In mijn nieuwe baan begon ik met de documentatie door te nemen, ik stelde vragen, en ik kreeg het bedrijf zover dat ze mij voor Verzekeringscursussen inschreven. Aan de overkant van de straat bevond zich het ‘College of Insurance’ (de School voor Verzekeringen), en in hun bibliotheek raadpleegde ik brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers. Ik leerde iets waar ik eerder nooit de luxe voor had gehad: onderzoek doen. De eerste keer toen ik een voorstel ten behoeve van een verzekering van een kerncentrale moest vertalen kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling om me te feliciteren met het werk dat ik geleverd had. "Steekt gunstig af vergeleken bij wat we gewend zijn", zei hij. Wat een opsteker! Wat er gebeurde was dat ik als leidraad een document uit de documentatie geraadpleegd had dat leek op wat ik onderhanden zou nemen. Maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord “nucleus” had gebruikt in plaats van “kern” besefte ik dat ik niets aan de documentatie zou hebben. Ik ben naar de bibliotheek aan de overkant van de straat gegaan en heb op “kerncentrales” gezocht. Ik vond meteen alle terminologie die ik nodig had.

Natuurlijk is er vandaag de dag heel wat meer dan dat nodig om een goede vertaler te zijn. […]

[...] Vertalers kregen gewoon geen waardering. Ze verwachtten niet dat ze veel zouden verdienen, maar dat ze gewoon net rond zouden komen. Zeer weinigen waren echt geschoold als vertaler. Maar de meesten hadden wel een grondige studie gehad en hadden een degelijke kennis van talen, op zijn minst hun eigen taal. Een vriendin van me viel precies in die categorie en mijn vriendengroep breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond hen veel interessanter als mens en ik ontdekte dat we vaak dezelfde levenservaring hadden opgedaan. Ik heb nooit moeite gehad met het maken van vrienden, maar ik voelde me wel altijd 'anders' en ik weet zeker dat zij dat ook zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, raadde ze mij aan als haar opvolger. Ik kwam terecht in het domein van Herverzekering, waar ik niets van wist. Ik was ook de enige vertaler daar en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was een nieuwe stap ...

In mijn nieuwe baan begon ik met het doornemen van dossiers, het stellen van vragen en zorgde ik ervoor dat het bedrijf mij opgaf voor verzekeringscursussen. Het College of Insurance bevond zich aan de overkant van de straat en in hun bibliotheek raadpleegde ik catalogi over brandvoorschriften, assurantiepolissen en brandblusapparaten. Ik had de luxe te leren, wat ik nog nooit eerder had kunnen doen: onderzoek verrichten. Na mijn eerste vertaling van een verzekeringsdoelstellingenvoorstel van een kerncentrale kreeg ik een belletje van het hoofd van die afdeling met de felicitaties voor de verrichte opdracht. "Ziet er beter uit dan we gewend zijn", zei hij. Wat een opsteker! Wat was er gebeurd? Ik had een document uit het dossier geraadpleegd, dat gelijksoortig was aan het document dat ik eerder had geraadpleegd. Maar toen ik zag dat mijn voorgangster het woord 'nucleus' had gebruikt in plaats van 'kern', besefte ik dat de dossiers nutteloos waren voor mij. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant van de straat om het woord 'kerncentrales' op te zoeken. Direct vond ik alle terminologie die ik nodig had.

Uiteraard heb je tegenwoordig veel meer dan dat nodig om een goede vertaler te zijn. [...]

[...] Vertalers werden niet echt erkend, hun inkomen was net genoeg om van rond te komen. Weinig mensen waren echt opgeleid tot vertalers, maar de meeste hadden een gedegen universitaire opleiding en een sterke talenkennis, vooral in hun eigen taal. Een van mijn vrienden viel in die categorie en mijn kennissenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond ze als persoon veel interessanter en ontdekte dat we vaak vergelijkbare levenservaringen hadden. Ik had nooit moeite om vrienden te maken, maar ik voelde me altijd anders, en zij schenen dat ook zo te voelen. Toen mijn vriendin met pensioen ging, beval zij mij aan als haar vervanger. Ik betrad nu de wereld van de herverzekering, waar ik jota van wist. Ik was ook de enige vertaler en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stap op de ladder...

In mijn nieuwe baan, begon ik de dossiers door te nemen, vragen te stellen, en kreeg het bedrijf zover mij te laten inschrijven voor verzekeringscursussen. Aan de overkant was de Hoge School van Verzekeringen, en in hun bibliotheek raadpleegde ik brandvoorschriften, verzekeringscontracten, en catalogi van brandblussers. Ik leerde wat ik nooit eerder als privilege had: onderzoek doen. De eerste keer na een vertaling van een verzekeringsofferte voor een kerncentrale, werd ik gebeld door het hoofd van die afdeling. Hij feliciteerde me met het geleverde werk. "Het steekt gunstig af met wat we gewend zijn," zei hij. Dat was top! Wat er gebeurde was dat ik een gelijksoortig document in het archief geraadpleegd had. Toen ik zag dat mijn voorganger het woord "celkern" in plaats van "kern" had gebruikt, besefte ik dat het archief nutteloos was. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant en zocht op "kerncentrale". Onmiddellijk vond ik alle trefwoorden die ik nodig had.

Tegenwoordig komt er natuurlijk heel wat meer bij kijken om een goede vertaler te zijn. […]

[...] Vertalers kregen gewoon geen erkenning, ze verwachtten niet een goed inkomen te verdienen, alleen te kunnen rondkomen. In feite hadden maar weinig mensen training doorlopen voor vertaler, maar de meesten hadden een solide universitaire opleiding en goede talenkennis, in ieder geval over hun eigen taal. Ik had een vriendin die helemaal in die categorie thuishoorde en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond deze lui veel interessanter en ontdekte dat we vaak dezelfde levenservaringen hadden gehad. Ik heb altijd gemakkelijk vriendschap kunnen sluiten maar ik voelde me altijd "anders" en ik weet zeker dat zij dat ook hebben gevoeld. Toen mijn vriendin met pensioen ging, raadde ze aan mij als haar vervanger aan te stellen. Nu kwam ik terecht in de herverzekeringswereld, waar ik niets van af wist. Ik was er ook de enige vertaler en ik had weinig om op terug te vallen. Maar het was toch weer een stapje hoger op de ladder...

In mijn nieuwe baan begon ik de dossiers door te nemen, begon vragen te stellen en kreeg het bedrijf zo ver dat ze me inschreven voor cursussen in verzekeringen. De Hogeschool voor het Verzekeringswezen zat aan de overkant en in de bibliotheek bekeek ik brandverorderningen, verzekeringsbeleid en brandbluscatalogi. Ik had vroeger nooit het vooorrecht gehad om te doen wat ik nu leerde: onderzoek. Toen ik voor het eerst een vertaling moest maken van een voorstel voor het verzekeren van een kerncentrale, werd ik gebeld door het hoofd van de afdeling, die me feliciterde met de klus die ik had geklaard. "Steekt gunstig af bij wat we gewend zijn", zei hij. Een echte pluim op m'n hoed! Wat er was gebeurd was dat ik een document had geraadpleegd in de dossiers die leken op die waar ik mee aan het stoeien was, voor wat richtlijnen. Maar toen ik zag dat mijn voorgangster het woord "celkern" had gebruikt in plaats van "kern" begreep ik dat die dossiers voor mij geen nut hadden. Ik ging naar de biliotheek aan de overkant en zocht onder "kerncentrales" en vond meteen alle terminologie die ik nodig had.

Tegenwoordig wordt er natuurlijk veel meer vereist dan dat om een goeie vertaler te zijn. [...]

Hanny Veenendaal

Vertalers kregen zo goed als geen erkenning. Ze hadden geen verwachtingen om veel geld te verdienen, juist genoeg om rond te komen. Weinig mensen waren echt getraind als vertaler maar de meeste genoten een gedegen hogere opleiding en hadden een goede talenkennis, op zijn minst van hun eigen taal. Ik had een vriendin die precies in deze categorie paste en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond ze veel interessanter als mensen en ontdekte dat we vaak gelijkaardige levenservaringen hadden. Het kostte me nooit moeite om vrienden te maken, maar ik voelde me altijd "anders" en ik weet zeker dat zij dit ook ervaren hadden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, heeft ze me voorgedragen als haar vervanger. Ik betrad nu het rijk van Herverzekeringen waarvan ik niets afwist. Ik was daar ook de enige vertaler en ik had niet veel om op terug te vallen. Alhoewel, het was terug een stapje hoger....

Op mijn nieuwe werkplek, startte ik met bestanden te doorzoeken, stelde ik vragen en kreeg ik het bedrijf zover om me in te schrijven voor verzekeringscursussen. Het verzekeringsonderwijs bevond zich aan de overkant van de straat en in hun bibliotheek raadpleegde ik brandvoorschriften en catalogi over verzekeringsbeleid en brandblussers. Ik deed waarvoor ik eerder nooit een gelegenheid had gehad: onderzoek. De eerste keer dat ik een voorstel voor verzekeringsdoeleinden van een kerncentrale moest vertalen, kreeg ik een telefoon van de afdelingsmanager. Hij feliciteerde me met het geleverde werk. “Beter dan we gewend zijn,” zei hij. Top! Wat er gebeurde, was dat ik een document met bestanden raadpleegde vergelijkbaar met het bestand dat ik aan het verwerken was als leidraad. Toen ik opmerkte dat mijn voorganger het woord “nucleus” had gebruikt in plaats van “kern”, realiseerde ik me dat de bestanden onbruikbaar waren. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant van de straat en zocht “kerncentrales” op. Ik vond onmiddellijk alle terminologie die ik nodig had.

Er is natuurlijk nu meer nodig om een goede vertaler te zijn.

Vertalers kregen gewoon geen erkenning, ze verwachtten niet dat ze veel zouden verdienen, gewoon genoeg om rond te komen. Maar heel weinig mensen waren echt opgeleid tot vertaler, maar de meesten hadden een gedegen universitaire opleiding en een gedegen talenkennis, in ieder geval van hun eigen taal. Ik had een vriend die precies in die categorie viel en mijn vriendenkring breidde zich naderhand uit met andere vertalers. Ik vond hen veel interessantere mensen en ontdekte dat we vaak vergelijkbare levenservaringen hadden. Ik had nooit moeite om vrienden te maken, maar ik voelde me altijd "anders" en ik weet zeker dat zij dat ook voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg zij me voor als haar vervanger. Ik betrad nu het terrein van de herverzekering, waar ik niets van wist. Ik was ook de enige vertaler en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stapje omhoog....

In mijn nieuwe baan begon ik de dossiers door te nemen, vragen te stellen en het bedrijf zover te krijgen dat ze me inschreven voor verzekeringscursussen. Het College of Insurance was aan de overkant van de straat en ik raadpleegde brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers in hun bibliotheek. Ik leerde dat waar ik nooit eerder de luxe van gekend had om te kunnen doen: onderzoek doen. De eerste keer dat ik een voorstel voor de verzekering van een kerncentrale moest vertalen, kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling die me feliciteerde met het werk dat ik had gedaan. "Vergelijkt goed met wat we gewend zijn", zei hij. Wat een opsteker! Ik had een document in de bestanden geraadpleegd dat vergelijkbaar was met het document waar ik mee bezig was, maar toen ik zag dat mijn voorganger het woord "kern" in de zin van nucleus had gebruikt in plaats van "kern" in de zin van binnenste kern, realiseerde ik me dat de bestanden nutteloos voor me waren. Ik ging naar de overkant van de straat naar de bibliotheek en zocht "kerncentrales" op. Ik vond meteen alle terminologie die ik nodig had.

Er is tegenwoordig natuurlijk veel meer nodig om een goede vertaler te zijn. [...]

Vertalers werden gewoon niet gewaardeerd, ze verwachtten niet veel te verdienen, net rond te komen. Slechts weinigen hadden een echte vertalersopleiding gedaan, maar de meesten hadden een gedegen universitaire achtergrond en een solide kennis van talen, in ieder geval van hun eigen taal. Ik had een vriendin die precies in die categorie viel en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond dit soort mensen veel interessanter en ontdekte dat we vaak dezelfde levenservaringen hadden. Ik heb nooit problemen gehad met vrienden maken, maar ik voelde me altijd ‘anders’, en ik weet zeker dat zij dat ook voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, droeg ze mij voor als haar vervanger. Ik betrad nu het Rijk van de Herverzekering, waar ik niets vanaf wist. Ik was daar ook de enige vertaler en ik had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stapje omhoog…

Op mijn nieuwe werk begon ik door dossiers te bladeren, vragen te stellen en ik kreeg het bedrijf zover me op verzekeringscursussen te sturen. Het Instituut voor Verzekeringsopleidingen zat aan de overkant van de straat en in hun bibliotheek bestudeerde ik brandprotocollen, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers. Ik leerde iets waarvan ik nooit eerder de luxe had te kunnen doen: onderzoek plegen. De eerste keer dat ik een voorstel voor een verzekeringsplan voor een kerncentrale moest vertalen, kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling om me te feliciteren met het resultaat van de klus. ‘Een stuk beter dan wat we gewend zijn,’ zei hij. Wat een opsteker! Wat was er dan gebeurd? Toen ik in de dossiers een document, dat leek op diegene waarmee ik worstelde, raadpleegde om als leidraad te gebruiken, zag ik dat mijn voorganger het woord ‘nucleus’ had gebruikt in plaats van ‘core’, en realiseerde ik me dat ik de dossiers niet kon gebruiken. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant en zocht ‘nuclear plants’ op. Onmiddellijk vond ik alle terminologie die ik nodig had.

Tegenwoordig is er natuurlijk veel meer voor nodig om een goede vertaler te zijn.

Vertalers kregen gewoon geen erkenning; er werd niet van ze verwacht dat ze er echt geld mee konden verdienen, ze konden er hoogstens van rondkomen. Erg weinig mensen waren daadwerkelijk opgeleid tot vertaler, maar de meesten hadden een gedegen universitaire opleiding en een gedegen talenkennis, in ieder geval van hun eigen taal. Een vriend van mij viel precies in die categorie en mijn vriendenkring begon zich uit te breiden met andere vertalers. Als persoon vond ik ze veel interessanter en ik kwam erachter dat we vaak soortgelijke levenservaringen hadden. Vrienden maken was nooit lastig voor me, maar ik had me altijd al "anders" gevoeld en ik weet zeker dat zij dat ook zo voelden. Toen mijn vriendin met pensioen ging, raadde ze mij aan als haar vervanger. Nu betrad ik het terrein van de herverzekering, waar ik niets van wist. Ik was daar ook de enige vertaler en had niet veel om op terug te vallen. Maar het was weer een stapje verder.

In mijn nieuwe baan begon ik de dossiers door te nemen, vragen te stellen en kreeg ik het bedrijf zover dat ze me inschreven voor verzekeringscursussen. Het College of Insurance was aan de overkant van de straat en ik raadpleegde brandvoorschriften, verzekeringspolissen en catalogi van brandblussers in hun bibliotheek. Ik leerde waarvoor ik eerder nooit de luxe had om te kunnen doen, namelijk onderzoek. De eerste keer dat ik een voorstel moest vertalen voor verzekeringen van een kerncentrale, kreeg ik een telefoontje van het hoofd van die afdeling die me feliciteerde met het werk dat ik had geleverd. "Het kan zich meten met wat we gewend zijn," zei hij. Wat een compliment! Wat er gebeurde, was dat ik een document in de bestanden had geraadpleegd dat vergelijkbaar was met het document wat ik gebruikte als leermateriaal. Maar toen zag ik dat mijn voorganger het woord "nucleus" had gebruikt in plaats van "kern" en realiseerde ik me dat de bestanden nutteloos voor me waren. Ik ging naar de bibliotheek aan de overkant en zocht naar "kerncentrales". Ik vond meteen alle terminologie die ik nodig had.

Natuurlijk is er tegenwoordig veel meer nodig dan dat om een goede vertaler te zijn. […]