[...] Translators just didn't get recognition, they didn't expect to make much of a living, just get by. Very few people were actually trained as translators, but most had a solid college education and a solid knowledge of languages, at least their own language. I had a friend who fell exactly into that category and my circle of friends expanded to include other translators. I found them to be much more interesting as people, and discovered that we often had similar life experiences. I never had trouble making friends, but I always felt "different" and I'm sure they felt it too. When my friend retired, she recommended me as her replacement. I now entered the realm of Reinsurance, of which I knew nothing. I was also the only translator there, and didn't have much to fall back on. However, it was another notch up....
On my new job, I started looking through the files, asking questions and got the company to enroll me in Insurance courses. The College of Insurance was across the street, and I consulted fire codes, insurance policies and fire extinguisher catalogs in their library. I was learning what I had never had the luxury of being able to do before: research. The first time I had to translate a proposal for purposes of insurance of a nuclear plant, I got a call from the head man in that department, congratulating me on the job I had done. "Compares favorably with what we are used to," he said. What an upper! What happened was that I consulted a document in the files similar to the one I was tackling for guidance, but when I saw that my predecessor had used the word "nucleus" instead of "core", I realized that the files were useless to me. I went across the street to the library and looked up "nuclear plants." I immediately found all the terminology I needed.
It takes a great deal more than that to be a good translator these days, of course. [...] | [...] Vertalers kregen gewoon geen erkenning, ze verwachtten niet een goed inkomen te verdienen, alleen te kunnen rondkomen. In feite hadden maar weinig mensen training doorlopen voor vertaler, maar de meesten hadden een solide universitaire opleiding en goede talenkennis, in ieder geval over hun eigen taal. Ik had een vriendin die helemaal in die categorie thuishoorde en mijn vriendenkring breidde zich uit met andere vertalers. Ik vond deze lui veel interessanter en ontdekte dat we vaak dezelfde levenservaringen hadden gehad. Ik heb altijd gemakkelijk vriendschap kunnen sluiten maar ik voelde me altijd "anders" en ik weet zeker dat zij dat ook hebben gevoeld. Toen mijn vriendin met pensioen ging, raadde ze aan mij als haar vervanger aan te stellen. Nu kwam ik terecht in de herverzekeringswereld, waar ik niets van af wist. Ik was er ook de enige vertaler en ik had weinig om op terug te vallen. Maar het was toch weer een stapje hoger op de ladder... In mijn nieuwe baan begon ik de dossiers door te nemen, begon vragen te stellen en kreeg het bedrijf zo ver dat ze me inschreven voor cursussen in verzekeringen. De Hogeschool voor het Verzekeringswezen zat aan de overkant en in de bibliotheek bekeek ik brandverorderningen, verzekeringsbeleid en brandbluscatalogi. Ik had vroeger nooit het vooorrecht gehad om te doen wat ik nu leerde: onderzoek. Toen ik voor het eerst een vertaling moest maken van een voorstel voor het verzekeren van een kerncentrale, werd ik gebeld door het hoofd van de afdeling, die me feliciterde met de klus die ik had geklaard. "Steekt gunstig af bij wat we gewend zijn", zei hij. Een echte pluim op m'n hoed! Wat er was gebeurd was dat ik een document had geraadpleegd in de dossiers die leken op die waar ik mee aan het stoeien was, voor wat richtlijnen. Maar toen ik zag dat mijn voorgangster het woord "celkern" had gebruikt in plaats van "kern" begreep ik dat die dossiers voor mij geen nut hadden. Ik ging naar de biliotheek aan de overkant en zocht onder "kerncentrales" en vond meteen alle terminologie die ik nodig had. Tegenwoordig wordt er natuurlijk veel meer vereist dan dat om een goeie vertaler te zijn. [...] Hanny Veenendaal |