Het is naar mijn mening niet gepast om te vertalen, behalve uit de talen die ons leven bewoonden. Ik bedoel, het is niet genoeg om ze gewoon te kennen. Het essentiële is om erin geweest te zijn of te zijn. De talen waarin we zijn geslaagd, die waarin ons tijd is gegeven met zijn vreugde en verdriet, en waarin het uiten van onszelf van vitaal belang voor ons was, zijn die welke, wanneer er een literaire roeping is, ons het best toegerust vinden om de vertaling ervan onder ogen te zien. Ik ben in het Portugees gebeurd, als je het mij toestaat om dat te zeggen, en dit is voor mij al jaren fundamenteel. Ik stopte er in die mate mee om het te bezoeken en het als een vreemde taal te voelen. Wie weet zich open te stellen voor de geheimen van de taal die zowel vertaalt, begrijpt en communiceert met de betekenis van wat er is gezegd als met de cadans van de geschreven verklaring, en het is die behendig bewaarde adem die een succesvolle versie onmiskenbaar maakt. In plaats daarvan wordt het ongehoord gelaten door te kiezen voor het pad van de letterlijkheid, een pad dat zich dood openbaart wanneer men toegang zoekt tot de persoonlijke accenten van de stem van de schrijver. De beste naleving van de vertaalde tekst vereist verbeeldingskracht, geschiktheid voor afwijkingen of laterale paden, evenals weten hoe analogieën en latentie te gebruiken, op voorwaarde dat dit het doel of de toon van de auteur niet beïnvloedt. En dit, ik ben er zeker van, in gelijke mate voor proza en vers, omdat proza, wanneer het echt is, noch achterblijft bij poëzie in prestatie noch in noodzaak. Het is duidelijk dat de vreugde van het vertalen voor een groot deel voortkomt uit het weten hoe de verspreiding te dienen van degenen die het naar onze mening verdienen, waardoor hun erkenning wordt aangemoedigd. Maar hoe kunnen we niet ook denken dat, door op deze manier te werk te gaan, de vloek van Babel achterblijft, het mandaat dat de verspreiding dwong van degenen die hadden moeten zoeken, niet om zichzelf opnieuw goed te keuren, maar om een dialoog aan te gaan op basis van hun verschil?

Naar mijn mening is het niet gepast om te vertalen, maar om te vertalen vanuit de talen die in ons leven leefden. Ik bedoel dat het niet genoeg is om ze te kennen. Het belangrijkste is erin te zijn geweest of erin te zijn geweest. De talen waarin we geleefd hebben, de talen waarin de tijd ons vreugde en verdriet heeft gebracht en waarin het voor ons van vitaal belang was om ons uit te drukken, zijn de talen waarin we, als er een literaire roeping is, het best toegerust zijn om ze te vertalen. Ik deed het in het Portugees, als ik zo vrij mag zijn, en ik deed het gedurende jaren die voor mij van fundamenteel belang waren. Ik stopte in die mate om het vaak te horen en te voelen als een vreemde taal. Wie zich weet open te stellen voor de geheimen van de taal die hij vertaalt, begrijpt en vereenzelvigt zich met zowel de betekenis van wat er gezegd wordt als de cadans van de geschreven uitspraak, en het is deze kunstig bewaarde adem die een geslaagde versie onmiskenbaar maakt [3]. Aan de andere kant luisteren we er niet naar als we kiezen voor de weg van het literalisme, een weg die dood blijkt te zijn als we toegang zoeken tot de persoonlijke accenten van de stem van de schrijver. De beste naleving van de vertaalde tekst vereist verbeeldingskracht, een aanleg voor omwegen of zijpaden, evenals weten hoe je gebruik kunt maken van analogieën en het latente, zolang dit geen afbreuk doet aan het doel of de toon van de auteur. En dit geldt, daar ben ik zeker van, in gelijke mate voor proza en vers, aangezien proza, als het echt proza is, niet achterblijft bij poëzie, noch in prestatie, noch in eisen. Het is duidelijk dat de vreugde van het vertalen voor een groot deel voortkomt uit de wetenschap dat we de verspreiding dienen van diegenen die het naar onze mening verdienen, waardoor hun erkenning wordt gestimuleerd. Maar hoe kunnen we niet ook denken dat we, door op deze manier te werk te gaan, de vloek van Babel achter ons laten, het mandaat dat de verspreiding afdwong van diegenen die elkaar hadden moeten opzoeken, niet om te homologeren, maar om een dialoog aan te gaan op basis van hun verschil?

Het is naar mijn mening niet gepast om te vertalen, behalve uit de talen die ons leven bewoonden. Ik bedoel, het is niet genoeg om ze alleen te kennen. Het essentiële is om in hen te zijn geweest of te zijn. De talen waarin we zijn geslaagd, die waarin de tijd ons zijn vreugde en verdriet bood, en waarin het uiten van onszelf doorslaggevend voor ons was, zijn de talen die ons, wanneer er een literaire roeping is, beter toegerust vinden om het hoofd te bieden aan zijn vertaling. Ik gebeurde in het Portugees, als dat de manier is waarop ik het mag zeggen, en dit is al jaren fundamenteel voor mij. Ik stopte in die mate ermee om het te bezoeken en het als een vreemde taal te voelen. Wie weet hoe hij zich moet openstellen voor de geheimen van de taal die zowel de betekenis van wat er wordt gezegd als de cadans van de geschreven verklaring vertaalt, vastlegt en communiceert, en het is die vakkundig bewaarde adem die een succesvolle versie onmiskenbaar maakt [3 ]. In plaats daarvan stopt men met ernaar te luisteren door te kiezen voor het pad van de letterlijkheid, een pad dat dood blijkt te zijn wanneer gezocht wordt naar toegang tot de persoonlijke accenten van de stem van de schrijver. De beste overeenstemming met de vertaalde tekst vereist verbeeldingskracht, aanleg voor omwegen of zijpaden, evenals weten hoe analogieën te gebruiken en wat latent is, zolang dit het doel of de toon van de auteur niet aantast. En dit, daar ben ik zeker van, in gelijke mate voor proza ​​en vers, aangezien proza, wanneer het werkelijk is, niet achterblijft bij poëzie, noch in prestaties, noch in eisen. Het is duidelijk dat het plezier van vertalen voor een groot deel voortkomt uit de wetenschap dat het de verspreiding dient van degenen die het naar onze mening verdienen, waardoor hun erkenning wordt aangemoedigd. Maar hoe kunnen we ook niet denken dat we, door op deze manier te werk te gaan, de vloek van Babel achter ons laten, het mandaat dat de verspreiding dwong van degenen die gezocht hadden moeten worden, niet om terug te keren om te standaardiseren, maar om aan te dringen op een dialoog gebaseerd op hun verschil?